22.5.07
3.4.07
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
1 C
Την αλήθεια σου φοβάμαι
τόσα χρόνια σ’ ανιχνεύω
και στα βήματα της τρέλας
έχω μάθει να χορεύω.
Μέσα σου κλεισμένες πόρτες
μυστικά όλες σου οι λέξεις
μα ακόμα σε αφήνω
όπως θέλεις να με παίξεις.
R.
Ισόβια δίπλα σου θα ζω
κρυμμένη στο σκοτάδι
τους εφιάλτες που πονούν
θα διώχνω μ’ ένα χάδι.
Ισόβια θα είμαι εδώ
τους φόβους σου να σβήνω
τις νύχτες που τρελαίνεσαι
μόνο να μη σ’ αφήνω.
2 C
Μέσα σου ποτέ δε φτάνω
σφραγισμένη η ψυχή σου
μα αντέχω να γυρνάω
κάθε μέρα στην αρχή σου.
Άφησέ με να σ’ αγγίζω
κι ας μη σ’ έπιασα ποτέ μου
τη ζωή μου εγώ να δίνω
και εσύ πνοή ανέμου.
Την αλήθεια σου φοβάμαι
τόσα χρόνια σ’ ανιχνεύω
και στα βήματα της τρέλας
έχω μάθει να χορεύω.
Μέσα σου κλεισμένες πόρτες
μυστικά όλες σου οι λέξεις
μα ακόμα σε αφήνω
όπως θέλεις να με παίξεις.
R.
Ισόβια δίπλα σου θα ζω
κρυμμένη στο σκοτάδι
τους εφιάλτες που πονούν
θα διώχνω μ’ ένα χάδι.
Ισόβια θα είμαι εδώ
τους φόβους σου να σβήνω
τις νύχτες που τρελαίνεσαι
μόνο να μη σ’ αφήνω.
2 C
Μέσα σου ποτέ δε φτάνω
σφραγισμένη η ψυχή σου
μα αντέχω να γυρνάω
κάθε μέρα στην αρχή σου.
Άφησέ με να σ’ αγγίζω
κι ας μη σ’ έπιασα ποτέ μου
τη ζωή μου εγώ να δίνω
και εσύ πνοή ανέμου.
15.3.07
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ
1 C
Πάνε βδομάδες που δεν είσαι εδώ
βροχή στα μάτια, πως θέλεις να δω
τ’ αύριο που μού ‘ταξες θά 'ναι δικό μας
με βρίσκει μόνο χωρίς τ’ όνειρό μας.
R.
Που είσαι
δεν μου μένουν άλλοι δρόμοι να σε ψάξω
που είσαι
μες στα χέρια μου με τρέλα να σ’ αρπάξω
πες μου που είσαι
η φωνή μου δε μου φτάνει να φωνάξω
πως αν απόψε δε φανείς τον κόσμο ολόκληρο θα κάψω.
2 C
Πάνε βδομάδες που δεν είσαι εδώ
έχω ξεμάθει σχεδόν ν’ αγαπώ
μες στα σκοτάδια ζητάω το φως σου
πώς να σταθώ, με λυγίζει ο καημός σου.
Πάνε βδομάδες που δεν είσαι εδώ
βροχή στα μάτια, πως θέλεις να δω
τ’ αύριο που μού ‘ταξες θά 'ναι δικό μας
με βρίσκει μόνο χωρίς τ’ όνειρό μας.
R.
Που είσαι
δεν μου μένουν άλλοι δρόμοι να σε ψάξω
που είσαι
μες στα χέρια μου με τρέλα να σ’ αρπάξω
πες μου που είσαι
η φωνή μου δε μου φτάνει να φωνάξω
πως αν απόψε δε φανείς τον κόσμο ολόκληρο θα κάψω.
2 C
Πάνε βδομάδες που δεν είσαι εδώ
έχω ξεμάθει σχεδόν ν’ αγαπώ
μες στα σκοτάδια ζητάω το φως σου
πώς να σταθώ, με λυγίζει ο καημός σου.
ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ
Γραμμένο πάνω σε μια μουσική αγαπημένη...
1 C
Απόψε πάλι γύρισες
σ’ αυτόν που λες φωλιά σου
μα μην τα θες αγάπη μου
μονά ζυγά δικά σου.
Θα φύγεις ίσως αύριο
μα όταν θα γυρίσεις
στο λέω δεν θα είμαι εδώ
να με ξαναγαπήσεις.
R.
Μην ξαναρθείς
δεν θα μπορέσω να ‘μαι εδώ
δεν το αντέχω να σε δω
να αποφεύγεις όλα όσα σου ζητώ.
Μην ξαναρθείς
δεν είμαι τόσο δυνατός
άσε να ζήσω μοναχός
κάθε ταξίδι σου είναι κι ένας χωρισμός.
2 C
Απόψε όλα τελειώνουνε
το ξέρεις και το ξέρω
κι ας είπα όταν σε γνώρισα
πως θα τα καταφέρω.
Για μένα ήσουν άπιαστη
φτερά πάντα φορούσες
μόνο μου πίσω μ’ άφηνες
συχνά γι’ αλλού πετούσες.
Μην ξαναρθείς…
1 C
Απόψε πάλι γύρισες
σ’ αυτόν που λες φωλιά σου
μα μην τα θες αγάπη μου
μονά ζυγά δικά σου.
Θα φύγεις ίσως αύριο
μα όταν θα γυρίσεις
στο λέω δεν θα είμαι εδώ
να με ξαναγαπήσεις.
R.
Μην ξαναρθείς
δεν θα μπορέσω να ‘μαι εδώ
δεν το αντέχω να σε δω
να αποφεύγεις όλα όσα σου ζητώ.
Μην ξαναρθείς
δεν είμαι τόσο δυνατός
άσε να ζήσω μοναχός
κάθε ταξίδι σου είναι κι ένας χωρισμός.
2 C
Απόψε όλα τελειώνουνε
το ξέρεις και το ξέρω
κι ας είπα όταν σε γνώρισα
πως θα τα καταφέρω.
Για μένα ήσουν άπιαστη
φτερά πάντα φορούσες
μόνο μου πίσω μ’ άφηνες
συχνά γι’ αλλού πετούσες.
Μην ξαναρθείς…
5.3.07
Η ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΤΣΟΣ
1o C
Κερνάς φωτιά και αστραπή
κερνάω αγάπη φυλακή
και κοφτερή λεπίδα.
Κι είναι σουρεαλιστικό
το βράδυ αυτό το αστικό
που άστραψε και σ’ είδα.
Με φέρνεις σπίτι στα κλεφτά
γελάς, παγώνουν τα λεπτά
και γδύνεσαι με νάζι.
Σου αφήνω μια επιταγή
και με σηκώνεις απ’ τη γη
μα ούτε που σε νοιάζει.
R
Εσύ στην τέχνη του έρωτα
εγώ βράδια ξενέρωτα
με παρακολουθήσεις.
Δώσε μου μια αναπνοή
να μου αναστήσεις τη ζωή
μήπως και μ’ αφοπλίσεις!
2 o C
Κερνάς βροντή και πυρκαγιά
σου παίζω το μαχαραγιά
και βγάζω το σακάκι.
Τις χειροπέδες σου φορώ
σπρώχνω τη μάσκα του Ζορό
κάτω απ’ το χαλάκι.
Χαμογελάς ειρωνικά
σε χαιρετώ ηρωικά
και φεύγω απ’ το δυάρι.
Δεν έχω άλλη επιταγή
να εξαργυρώσεις την αυγή
την έχασα στο ζάρι.
Εσύ στην τέχνη του έρωτα
εγώ βράδια ξενέρωτα
με παρακολουθήσεις.
Μια τελευταία αναπνοή
πολύ με γέλασε η ζωή / σκάρτα μου φέρθηκε η ζωή
ας μ’ αλλαξοπιστήσεις / δεν έχω απαιτήσεις.
Κερνάς φωτιά και αστραπή
κερνάω αγάπη φυλακή
και κοφτερή λεπίδα.
Κι είναι σουρεαλιστικό
το βράδυ αυτό το αστικό
που άστραψε και σ’ είδα.
Με φέρνεις σπίτι στα κλεφτά
γελάς, παγώνουν τα λεπτά
και γδύνεσαι με νάζι.
Σου αφήνω μια επιταγή
και με σηκώνεις απ’ τη γη
μα ούτε που σε νοιάζει.
R
Εσύ στην τέχνη του έρωτα
εγώ βράδια ξενέρωτα
με παρακολουθήσεις.
Δώσε μου μια αναπνοή
να μου αναστήσεις τη ζωή
μήπως και μ’ αφοπλίσεις!
2 o C
Κερνάς βροντή και πυρκαγιά
σου παίζω το μαχαραγιά
και βγάζω το σακάκι.
Τις χειροπέδες σου φορώ
σπρώχνω τη μάσκα του Ζορό
κάτω απ’ το χαλάκι.
Χαμογελάς ειρωνικά
σε χαιρετώ ηρωικά
και φεύγω απ’ το δυάρι.
Δεν έχω άλλη επιταγή
να εξαργυρώσεις την αυγή
την έχασα στο ζάρι.
Εσύ στην τέχνη του έρωτα
εγώ βράδια ξενέρωτα
με παρακολουθήσεις.
Μια τελευταία αναπνοή
πολύ με γέλασε η ζωή / σκάρτα μου φέρθηκε η ζωή
ας μ’ αλλαξοπιστήσεις / δεν έχω απαιτήσεις.
ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΦΙΛΜ
1 C.
Μεθυσμένη πλοκή
σ’ ένα έργο με αρχή
που το τέλος ακόμα το ψάχνεις.
Τώρα δε σου αρκεί
μια κοινή υπεροχή
και χωρίζεις τον κόσμο σε πράξεις.
R.
Έναρξη του φιλμ
μια φιγούρα slim
σαγηνεύει του κόσμου τα μάτια.
Πρωταγωνιστής
γνήσιος εραστής
που η οθόνη τον κάνει κομμάτια.
2 C.
Εμπνευσμένα τα cut
παίζουν πρόσωπα ματ
σε σκηνές από άλλους κλεμμένες.
Το καλό σου προφίλ
αποπνέει ένα στυλ
σε εικόνες παλιές και φθαρμένες.
Μεθυσμένη πλοκή
σ’ ένα έργο με αρχή
που το τέλος ακόμα το ψάχνεις.
Τώρα δε σου αρκεί
μια κοινή υπεροχή
και χωρίζεις τον κόσμο σε πράξεις.
R.
Έναρξη του φιλμ
μια φιγούρα slim
σαγηνεύει του κόσμου τα μάτια.
Πρωταγωνιστής
γνήσιος εραστής
που η οθόνη τον κάνει κομμάτια.
2 C.
Εμπνευσμένα τα cut
παίζουν πρόσωπα ματ
σε σκηνές από άλλους κλεμμένες.
Το καλό σου προφίλ
αποπνέει ένα στυλ
σε εικόνες παλιές και φθαρμένες.
ΠΑΓΙΔΑ
1 C
Τα τζάμια θολώσαν
από έρωτα χύμα
το στοίχημα μπήκε
και έπεσες θύμα.
Μοιραία η βόλτα
που σού ‘ταξε εκείνος
σου κόβεται η ανάσα
κι αρχίζει ο θρήνος.
R.
Ας πρόσεχες
σκοτάδι τα μάτια του κλείναν
τι το θελες
οι έρωτες πίκρα σου δίναν.
2 C
Παγίδα σου στήσαν
και έπεσες μέσα
του δρόμου η πείνα
του στέρησε μπέσα.
Με σένα κερδίζει
την άσπρη του δόση
στο θάνατο απόψε
θα σε παραδώσει.
Τα τζάμια θολώσαν
από έρωτα χύμα
το στοίχημα μπήκε
και έπεσες θύμα.
Μοιραία η βόλτα
που σού ‘ταξε εκείνος
σου κόβεται η ανάσα
κι αρχίζει ο θρήνος.
R.
Ας πρόσεχες
σκοτάδι τα μάτια του κλείναν
τι το θελες
οι έρωτες πίκρα σου δίναν.
2 C
Παγίδα σου στήσαν
και έπεσες μέσα
του δρόμου η πείνα
του στέρησε μπέσα.
Με σένα κερδίζει
την άσπρη του δόση
στο θάνατο απόψε
θα σε παραδώσει.
ΖΗΛΕΥΩ
1ο C
Ζηλεύω τον ύπνο τον κλέφτη
τον τόνο της ώρας τον ψεύτη
τον όποιον σε άγγιξε φταίχτη
και όσα σε παίρνουν μακριά.
Ζηλεύω στον τοίχο σκιές σου
αγάπες μεγάλες, παλιές σου
που δεν έχω ρόλο στο χτες σου
ζηλεύω, ζηλεύω πολλά.
ΡΕΦΡΕΝ:
Δαγκώνω τα χείλια
με πνίγει η ζήλεια
δε θέλω κανείς να σε έχει.
Φοβάμαι όταν φεύγεις
σε άλλον μη τρέχεις
και σπάει η καρδιά, δεν αντέχει.
2ο C
Ζηλεύω τα μάτια όταν κλείνεις
στιγμές που μονάχο μ’ αφήνεις
στους φίλους σου χρόνο σαν δίνεις
στα χέρια ότι κλείνεις σφιχτά.
Ζηλεύω την μπλε σου κολόνια
και χώρια όσα ζήσαμε χρόνια
που πέφτεις γυμνή στα σεντόνια
ζηλεύω, ζηλεύω τρελά!
Ζηλεύω τον ύπνο τον κλέφτη
τον τόνο της ώρας τον ψεύτη
τον όποιον σε άγγιξε φταίχτη
και όσα σε παίρνουν μακριά.
Ζηλεύω στον τοίχο σκιές σου
αγάπες μεγάλες, παλιές σου
που δεν έχω ρόλο στο χτες σου
ζηλεύω, ζηλεύω πολλά.
ΡΕΦΡΕΝ:
Δαγκώνω τα χείλια
με πνίγει η ζήλεια
δε θέλω κανείς να σε έχει.
Φοβάμαι όταν φεύγεις
σε άλλον μη τρέχεις
και σπάει η καρδιά, δεν αντέχει.
2ο C
Ζηλεύω τα μάτια όταν κλείνεις
στιγμές που μονάχο μ’ αφήνεις
στους φίλους σου χρόνο σαν δίνεις
στα χέρια ότι κλείνεις σφιχτά.
Ζηλεύω την μπλε σου κολόνια
και χώρια όσα ζήσαμε χρόνια
που πέφτεις γυμνή στα σεντόνια
ζηλεύω, ζηλεύω τρελά!
ΣΕ ΑΛΛΗ ΦΑΣΗ
1 C
Ειλικρινά,
δεν το αντέχει η ζωή μου να φορά
χρώματα σκούρα μ’ άρωμα από καμφορά.
Ειλικρινά,
με αποφεύγουν της ψυχής μου τα λευκά
με τιθασεύουν μόνο λόγια αληθινά
δεν έχω χρόνο γι’ αλλά χρόνια παιδικά.
R.
Περνάω σ’ άλλη φάση πια
στήνω τα πόδια μου γερά πάνω στη γη μου
και περιμένω να με βρει η ανταμοιβή μου,
αυτή που κέρδισα μιλώντας θαρεττά.
2 C.
Ειλικρινά,
μ’ έχουν κουράσει τα φθαρμένα ιδανικά
δόγματα που ‘χουν καταλήξει δανεικά.
Ειλικρινά,
δεν μ’ αφορούν οι ψευδαισθήσεις του καιρού
και τα τερτίπια των πολλών και του σωρού
γι’ αυτό ας γίνω ο τελευταίος του χορού!
Ειλικρινά,
δεν το αντέχει η ζωή μου να φορά
χρώματα σκούρα μ’ άρωμα από καμφορά.
Ειλικρινά,
με αποφεύγουν της ψυχής μου τα λευκά
με τιθασεύουν μόνο λόγια αληθινά
δεν έχω χρόνο γι’ αλλά χρόνια παιδικά.
R.
Περνάω σ’ άλλη φάση πια
στήνω τα πόδια μου γερά πάνω στη γη μου
και περιμένω να με βρει η ανταμοιβή μου,
αυτή που κέρδισα μιλώντας θαρεττά.
2 C.
Ειλικρινά,
μ’ έχουν κουράσει τα φθαρμένα ιδανικά
δόγματα που ‘χουν καταλήξει δανεικά.
Ειλικρινά,
δεν μ’ αφορούν οι ψευδαισθήσεις του καιρού
και τα τερτίπια των πολλών και του σωρού
γι’ αυτό ας γίνω ο τελευταίος του χορού!
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
1 C
Πλημμύριζα την πάνα μου
υγρά απελπισίας
μου φώναζε η μάνα μου
εν ώρα συνουσίας.
Γι’ αυτό τ’ απωθημένα μου
ακράτεια μου φέρνουν
και των δασκάλων οι φωνές
τ’ αυτιά μου ακόμα γδέρνουν.
R
Έχω τρανό ιστορικό
κόμπλεξ με το τσουβάλι
γι’ αυτό έγινα τραγουδιστής
αντί για μαύρο χάλι.
2 C
Φορτίζω την εικόνα μου
να δείχνω πάντα νέος
και βγαίνω απ’ την κρυψώνα μου
μόνο αν είμαι ωραίος.
Σαλτάρω πάνω στη σκηνή
να με αποθεώσουν
τα ζόρια μου εκθέτοντας
θα με χρυσοπληρώσουν.
Πλημμύριζα την πάνα μου
υγρά απελπισίας
μου φώναζε η μάνα μου
εν ώρα συνουσίας.
Γι’ αυτό τ’ απωθημένα μου
ακράτεια μου φέρνουν
και των δασκάλων οι φωνές
τ’ αυτιά μου ακόμα γδέρνουν.
R
Έχω τρανό ιστορικό
κόμπλεξ με το τσουβάλι
γι’ αυτό έγινα τραγουδιστής
αντί για μαύρο χάλι.
2 C
Φορτίζω την εικόνα μου
να δείχνω πάντα νέος
και βγαίνω απ’ την κρυψώνα μου
μόνο αν είμαι ωραίος.
Σαλτάρω πάνω στη σκηνή
να με αποθεώσουν
τα ζόρια μου εκθέτοντας
θα με χρυσοπληρώσουν.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ
1 C
Περισσεύουν αγωνίες
να περνώ τα βράδια μου
στάζουν δάκρυα οι γωνίες
βρέχουν τα σκοτάδια μου.
Αλλοιώνουν την εικόνα
χρόνια που μου έστηναν
η ψυχή μου μια λεχώνα
που μωρά την έφτυναν.
Ρ.
Ποιος είμαι, ποια φύση
μορφή μου αλλάζει
ποια σκέψη σαν δύση
στο βλέμμα βουλιάζει.
Αυτός στον καθρέφτη
με ποιον πες μου μοιάζει.
Καθόλου, καθόλου
μου λες δεν σε νοιάζει.
2 C
Αγριεύουν οι χειμώνες
τις σκιές στους τοίχους μου
και ναρκώνουν οι αιώνες
με ποτά τους στίχους μου.
Αντιστράφηκαν οι όροι
πια δεν είμαι γνώριμος
γνήσια ξεπερασμένος
στα μυαλά απόηχος.
Περισσεύουν αγωνίες
να περνώ τα βράδια μου
στάζουν δάκρυα οι γωνίες
βρέχουν τα σκοτάδια μου.
Αλλοιώνουν την εικόνα
χρόνια που μου έστηναν
η ψυχή μου μια λεχώνα
που μωρά την έφτυναν.
Ρ.
Ποιος είμαι, ποια φύση
μορφή μου αλλάζει
ποια σκέψη σαν δύση
στο βλέμμα βουλιάζει.
Αυτός στον καθρέφτη
με ποιον πες μου μοιάζει.
Καθόλου, καθόλου
μου λες δεν σε νοιάζει.
2 C
Αγριεύουν οι χειμώνες
τις σκιές στους τοίχους μου
και ναρκώνουν οι αιώνες
με ποτά τους στίχους μου.
Αντιστράφηκαν οι όροι
πια δεν είμαι γνώριμος
γνήσια ξεπερασμένος
στα μυαλά απόηχος.
ΜΙΚΡΕΣ ΑΝΕΜΩΝΕΣ
1 C
Μια δυνατή βροχή
ξέσπασε μες στη νύχτα
στείλε μια καληνύχτα
μήπως και ξεχαστώ.
Αλλάζει η εποχή
μονά σεντόνια δίχτυα
τα κλάματα σου πνίχτα
για να αντισταθώ
κοντά σου να μη ‘ρθώ.
R.
Τα μάτια σου κλείσε
να μη με φωνάζουν
ποτέ μη μου στάζουν
ποτάμια ενοχές.
Στα μάτια σου μέσα
του κόσμου οι χειμώνες
μικρές ανεμώνες
με χρώματα ευχές.
2 C
Του κόσμου ο λυγμός
στη νύχτα απόψε σβήνει
και μόνο σου σ’ αφήνει
με σφάλματα πληγές.
Μη με ζητήσεις πια
μονάχος θα μπορέσεις
γιορτή να σου φορέσεις
και να παρασυρθείς,
κοντά μου μη συρθείς.
Μια δυνατή βροχή
ξέσπασε μες στη νύχτα
στείλε μια καληνύχτα
μήπως και ξεχαστώ.
Αλλάζει η εποχή
μονά σεντόνια δίχτυα
τα κλάματα σου πνίχτα
για να αντισταθώ
κοντά σου να μη ‘ρθώ.
R.
Τα μάτια σου κλείσε
να μη με φωνάζουν
ποτέ μη μου στάζουν
ποτάμια ενοχές.
Στα μάτια σου μέσα
του κόσμου οι χειμώνες
μικρές ανεμώνες
με χρώματα ευχές.
2 C
Του κόσμου ο λυγμός
στη νύχτα απόψε σβήνει
και μόνο σου σ’ αφήνει
με σφάλματα πληγές.
Μη με ζητήσεις πια
μονάχος θα μπορέσεις
γιορτή να σου φορέσεις
και να παρασυρθείς,
κοντά μου μη συρθείς.
ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ
1 C
Ζούσε όλη τη ζωή του
σαν πουλί στα σύρματα,
γέμιζε τους άσπρους τοίχους
εμπριμέ συνθήματα
Κρύβανε τα δυο του μάτια
σχέδια ανορθόδοξα
έπνιγε μέσα στα χέρια
χρόνια μισαλλόδοξα.
ΓΕΦΥΡΑ
Ατίθασος, ζουρλός και μάγος
αποδιοπομπαίος τράγος.
ΡΕΦΡΕΝ
Φυλακίστε το μυαλό του το ελεύθερο
και τσεκάρετε μην έχει κι άλλο, δεύτερο.
2 C
Έλαμπαν σαν κουκουβάγιες
οι σοφές ιδέες του
σήματα ενός άλλου κόσμου
πιάναν οι κεραίες του
και ακύρωνε τους νόμους
με φωνές τραντάγματα
έσπαγε η λογική του
των ψυχών τα φράγματα.
Ζούσε όλη τη ζωή του
σαν πουλί στα σύρματα,
γέμιζε τους άσπρους τοίχους
εμπριμέ συνθήματα
Κρύβανε τα δυο του μάτια
σχέδια ανορθόδοξα
έπνιγε μέσα στα χέρια
χρόνια μισαλλόδοξα.
ΓΕΦΥΡΑ
Ατίθασος, ζουρλός και μάγος
αποδιοπομπαίος τράγος.
ΡΕΦΡΕΝ
Φυλακίστε το μυαλό του το ελεύθερο
και τσεκάρετε μην έχει κι άλλο, δεύτερο.
2 C
Έλαμπαν σαν κουκουβάγιες
οι σοφές ιδέες του
σήματα ενός άλλου κόσμου
πιάναν οι κεραίες του
και ακύρωνε τους νόμους
με φωνές τραντάγματα
έσπαγε η λογική του
των ψυχών τα φράγματα.
ΠΑΛΙ
1 C
Πάλι δεν βρήκα τίποτα να πω
τόσα μου χρέωσες μα τόσο σ’ αγαπώ
που το αντέχω να μη σταματάς εδώ
συνέχισε το μίσος σου να δείχνεις.
Πάλι δε βρήκα τρόπο να σου πω
πως στο θυμό σου κι αν αποχωρώ
να σου ανήκω πάντα θα μπορώ
το δηλητήριο άρχισε να ρίχνεις.
R
Δεν έχει όρια το πόσο σ’ αγαπάω
ότι κι αν κάνεις θα μπορώ να συγχωρώ
στο περιθώριο αν θέλεις θα περνάω
αρκεί λιγάκι στη ζωή σου να χωρώ.
2 C
Πάλι σε θέλω, κάνω τον τρελό
που μου στερείς τα μάτια σου καιρό
αλλού κοιτάς, δεν βλέπεις που φορώ
μόνιμα της απόρριψης τη θλίψη.
Πάλι φωνάζεις, λες πως φταίω εγώ
στις απειλές σου αφού δεν απαντώ
μα σαν συνέλθεις πάλι θα σου πω
έλα κοντά μου, πόσο μου’ χεις λείψει.
Πάλι δεν βρήκα τίποτα να πω
τόσα μου χρέωσες μα τόσο σ’ αγαπώ
που το αντέχω να μη σταματάς εδώ
συνέχισε το μίσος σου να δείχνεις.
Πάλι δε βρήκα τρόπο να σου πω
πως στο θυμό σου κι αν αποχωρώ
να σου ανήκω πάντα θα μπορώ
το δηλητήριο άρχισε να ρίχνεις.
R
Δεν έχει όρια το πόσο σ’ αγαπάω
ότι κι αν κάνεις θα μπορώ να συγχωρώ
στο περιθώριο αν θέλεις θα περνάω
αρκεί λιγάκι στη ζωή σου να χωρώ.
2 C
Πάλι σε θέλω, κάνω τον τρελό
που μου στερείς τα μάτια σου καιρό
αλλού κοιτάς, δεν βλέπεις που φορώ
μόνιμα της απόρριψης τη θλίψη.
Πάλι φωνάζεις, λες πως φταίω εγώ
στις απειλές σου αφού δεν απαντώ
μα σαν συνέλθεις πάλι θα σου πω
έλα κοντά μου, πόσο μου’ χεις λείψει.
ΑΓΝΟΗΣΕ ΤΟΥΣ
1ο C
Μας φωνάζουνε οι φίλοι
ότι λάθος κάνουμε
ότι στ’ όνειρο κι αν ζούμε
πουθενά δε φτάνουμε.
Μας το λένε όλοι γύρω
ότι δεν ταιριάζουμε
όμως ζώντας το ψυχή μου
πες μου ποιον πειράζουμε.
ΡΕΦΡΕΝ:
Αγνόησέ τους, τους τρελούς
γι’ αγάπη κι αν μιλάνε
δεν έχουν μάθει δυστυχώς
στ’ αλήθεια ν’ αγαπάνε.
Δεν ξέρουν τι θα πει να ζεις
απ’ την ανάσα του άλλου
τη θλίψη δεν προσπέρασαν
κάποιου καημού μεγάλου.
2ο C
Μας το λέει ο κόσμος όλος
κάποτε θα μπλέξουμε
σίγουρα θα ζοριστούμε
δεν θα το αντέξουμε.
Μα η ψυχή μας σαν μιλάει
λέει λόγια αντίθετα
χώρια τώρα μας κρατάνε
μόνο δυο επίθετα!
Μας φωνάζουνε οι φίλοι
ότι λάθος κάνουμε
ότι στ’ όνειρο κι αν ζούμε
πουθενά δε φτάνουμε.
Μας το λένε όλοι γύρω
ότι δεν ταιριάζουμε
όμως ζώντας το ψυχή μου
πες μου ποιον πειράζουμε.
ΡΕΦΡΕΝ:
Αγνόησέ τους, τους τρελούς
γι’ αγάπη κι αν μιλάνε
δεν έχουν μάθει δυστυχώς
στ’ αλήθεια ν’ αγαπάνε.
Δεν ξέρουν τι θα πει να ζεις
απ’ την ανάσα του άλλου
τη θλίψη δεν προσπέρασαν
κάποιου καημού μεγάλου.
2ο C
Μας το λέει ο κόσμος όλος
κάποτε θα μπλέξουμε
σίγουρα θα ζοριστούμε
δεν θα το αντέξουμε.
Μα η ψυχή μας σαν μιλάει
λέει λόγια αντίθετα
χώρια τώρα μας κρατάνε
μόνο δυο επίθετα!
1.11.06
ΚΟΡΜΙ ΣΕ ΞΕΝΗ ΓΗ
C 1
Μπαίνεις στο σπίτι και τα ρούχα σου πετάς
κοστούμι σου βαλαν κι εσύ δεν τ’ αγαπάς
κοιτάς τον τοίχο και τον σπας με το μυαλό σου
μα όλα χτίστηκαν σου λεν για το καλό σου.
C 2
Ανοίγεις λίγο τα φτερά για να πετάξεις
δυο χέρια βρώμικα και πως να τα ταιριάξεις
σε έναν τέτοιο καταγάλανο ουρανό
ψηλά κοιτάζω μήπως κάπου και σε δω.
R
Σου καίει ο ήλιος τα φτερά
κατεδαφίζεσαι,
δεν την αντέχεις τόση ζέστη
κι απελπίζεσαι.
Ελευθερία πια δεν ξέρεις
τι σημαίνει
και το κορμί στην ξένη γη
να παραμένει.
C 3
Βγαίνεις το βράδυ τις γυναίκες για να δεις
τώρα που πέθανε η αγάπη ποια να βρεις,
σέρνεις τους φόβους σου σε μπάρες με οινόπνευμα
ζωής καμώματα σε πήρανε μονότερμα.
C 4
Ανοίγεις λίγο τα φτερά για να πετάξεις
βουτιά στα σύννεφα και ίσως να βουλιάξεις
σε έναν τέτοιο καταγάλανο ουρανό
πάλι θα ψάξω με τα κιάλια να σε βρω.
Μπαίνεις στο σπίτι και τα ρούχα σου πετάς
κοστούμι σου βαλαν κι εσύ δεν τ’ αγαπάς
κοιτάς τον τοίχο και τον σπας με το μυαλό σου
μα όλα χτίστηκαν σου λεν για το καλό σου.
C 2
Ανοίγεις λίγο τα φτερά για να πετάξεις
δυο χέρια βρώμικα και πως να τα ταιριάξεις
σε έναν τέτοιο καταγάλανο ουρανό
ψηλά κοιτάζω μήπως κάπου και σε δω.
R
Σου καίει ο ήλιος τα φτερά
κατεδαφίζεσαι,
δεν την αντέχεις τόση ζέστη
κι απελπίζεσαι.
Ελευθερία πια δεν ξέρεις
τι σημαίνει
και το κορμί στην ξένη γη
να παραμένει.
C 3
Βγαίνεις το βράδυ τις γυναίκες για να δεις
τώρα που πέθανε η αγάπη ποια να βρεις,
σέρνεις τους φόβους σου σε μπάρες με οινόπνευμα
ζωής καμώματα σε πήρανε μονότερμα.
C 4
Ανοίγεις λίγο τα φτερά για να πετάξεις
βουτιά στα σύννεφα και ίσως να βουλιάξεις
σε έναν τέτοιο καταγάλανο ουρανό
πάλι θα ψάξω με τα κιάλια να σε βρω.
Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ
C 1
Καλώδια ηλεκτροφόρα
τα νεύρα του εγκεφάλου μου
ένα κουβάρι γίνανε
στο μέγεθος του κάλου μου.
Μια αφορμή αναζητώ
απ’ την αρχή ν’ αρχίσω
και έναν λόγο σου ζητώ
να σε ξαναγαπήσω.
ΡΕΦΡΕΝ
Πεντάμορφη κι αν ήσουνα
γυναίκα μου για μένα
εγώ το τέρας έμεινα
με νεύρα χαλασμένα.
C 2
Με μάζεψαν ασθενοφόρα
σαν τράκαρα στο χάλι μου
γιατροί πολλοί μαζεύτηκαν
και χόρευαν στη ζάλη μου.
Πες μου έναν λόγο σοβαρό
να μπω στο παραμύθι
πέτα μπροστά μου ένα κουκί
να γίνω το ρεβίθι.
Καλώδια ηλεκτροφόρα
τα νεύρα του εγκεφάλου μου
ένα κουβάρι γίνανε
στο μέγεθος του κάλου μου.
Μια αφορμή αναζητώ
απ’ την αρχή ν’ αρχίσω
και έναν λόγο σου ζητώ
να σε ξαναγαπήσω.
ΡΕΦΡΕΝ
Πεντάμορφη κι αν ήσουνα
γυναίκα μου για μένα
εγώ το τέρας έμεινα
με νεύρα χαλασμένα.
C 2
Με μάζεψαν ασθενοφόρα
σαν τράκαρα στο χάλι μου
γιατροί πολλοί μαζεύτηκαν
και χόρευαν στη ζάλη μου.
Πες μου έναν λόγο σοβαρό
να μπω στο παραμύθι
πέτα μπροστά μου ένα κουκί
να γίνω το ρεβίθι.
ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ
Σε γεμίσανε κόμπλεξ
τα ακριβά σου σχολεία
τώρα ό,τι φοράς
πρέπει νά ‘ν παραγγελία.
Το γυαλί το κοτσάρεις
είτε νύχτα είτε μέρα
και το μαλλί ανεμίζει
σαν πανί στον αέρα.
Δεν είναι αυτά που σε φτιάχνουν
ούτε αυτά που σε χαλάνε
είναι που πια τα όνειρά σου
μέσα τους δεν σε χωράνε.
Είναι που είσαι πια μεγάλος
για τα μικρά σχεδιά σου
όμως στο λέω δεν φταις εσύ
για όλα φταίει η μαμά σου.
Τώρα πια τα ποτά
δεν αρκούν για να γουστάρεις
πρέπει νά ‘χεις υλικό
απ’ τα καλά για να σνιφάρεις.
Το αμάξι σου νά ‘ναι
απ’ τα πιο πετυχημένα
και να βγαίνουν από μέσα
γκομενάκια στην πένα.
Πόσο άδειος είσαι φίλε
ίσως να μην καταλάβεις
μα τα χρόνια περνάνε
κι ίσως και να μην προλάβεις.
Η ευτυχία μεγάλε
είναι μέσα στο μυαλό σου
δεν χρειάζεσαι πολλά
για ν’ αγγίξεις τ’όνειρό σου.
Δεν είναι αυτά που σε φτιάχνουν
ούτε αυτά που σε χαλάνε
στην ψυχή σου νά ‘σαι μόνος
αυτό είναι που φοβάμαι!
τα ακριβά σου σχολεία
τώρα ό,τι φοράς
πρέπει νά ‘ν παραγγελία.
Το γυαλί το κοτσάρεις
είτε νύχτα είτε μέρα
και το μαλλί ανεμίζει
σαν πανί στον αέρα.
Δεν είναι αυτά που σε φτιάχνουν
ούτε αυτά που σε χαλάνε
είναι που πια τα όνειρά σου
μέσα τους δεν σε χωράνε.
Είναι που είσαι πια μεγάλος
για τα μικρά σχεδιά σου
όμως στο λέω δεν φταις εσύ
για όλα φταίει η μαμά σου.
Τώρα πια τα ποτά
δεν αρκούν για να γουστάρεις
πρέπει νά ‘χεις υλικό
απ’ τα καλά για να σνιφάρεις.
Το αμάξι σου νά ‘ναι
απ’ τα πιο πετυχημένα
και να βγαίνουν από μέσα
γκομενάκια στην πένα.
Πόσο άδειος είσαι φίλε
ίσως να μην καταλάβεις
μα τα χρόνια περνάνε
κι ίσως και να μην προλάβεις.
Η ευτυχία μεγάλε
είναι μέσα στο μυαλό σου
δεν χρειάζεσαι πολλά
για ν’ αγγίξεις τ’όνειρό σου.
Δεν είναι αυτά που σε φτιάχνουν
ούτε αυτά που σε χαλάνε
στην ψυχή σου νά ‘σαι μόνος
αυτό είναι που φοβάμαι!
ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ
C 1
Το καταφύγιό μου
είναι μια αγκαλιά δική σου
και το κρησφύγετο μου
ένα σου φιλί
αν θέλεις το καλό μου
στην ανάγκη μου αφήσου
και γίνε το δικό μου
μαγικό χαλί.
ΡΕΦΡΕΝ
Αν είμαι μόνο μια εποχή
δεν μ’ αφορά η ενοχή,
δεν την αντέχω.
Μα αν μ’ έχεις κάνει προσευχή
μη δείξεις άλλη προσοχή
για φυλαχτό μου σ’ έχω.
C 2
Ταξίδεψε με χρόνια
σε στιγμές που αιμορραγούνε
και φόρα με κολόνια,
ντύσου με στολή.
Οι ήλιοι και τα χιόνια
στην ψυχή σου να με βρούνε
και στ’ άσπρα σου σεντόνια
νά ‘μαι το κορμί.
Το καταφύγιό μου
είναι μια αγκαλιά δική σου
και το κρησφύγετο μου
ένα σου φιλί
αν θέλεις το καλό μου
στην ανάγκη μου αφήσου
και γίνε το δικό μου
μαγικό χαλί.
ΡΕΦΡΕΝ
Αν είμαι μόνο μια εποχή
δεν μ’ αφορά η ενοχή,
δεν την αντέχω.
Μα αν μ’ έχεις κάνει προσευχή
μη δείξεις άλλη προσοχή
για φυλαχτό μου σ’ έχω.
C 2
Ταξίδεψε με χρόνια
σε στιγμές που αιμορραγούνε
και φόρα με κολόνια,
ντύσου με στολή.
Οι ήλιοι και τα χιόνια
στην ψυχή σου να με βρούνε
και στ’ άσπρα σου σεντόνια
νά ‘μαι το κορμί.
ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ
C 1ο
Νύχτα κι ο αέρας σήκωσε φωνές
κρίματα της μέρας, φόβους, ενοχές
λέω δεν με νοιάζει και φορώ ασπίδες
πέρασα μπροστά σου κι όμως δεν με είδες.
ΡΕΦΡΕΝ
Δεν έχω πλέον όνομα
καμιά δεν μένει ελπίδα
άλλη μια μέρα να σε βρει
δεν πέτυχε η πυξίδα.
C 2ο
Νύχτα κι η πόλη φόρεσε σιωπή,
ληγμένα λόγια πλάθουν προσευχή
λέω δεν πειράζει, βγαίνω για μια βόλτα
τίποτα δεν είναι φως μου όπως πρώτα.
Νύχτα κι ο αέρας σήκωσε φωνές
κρίματα της μέρας, φόβους, ενοχές
λέω δεν με νοιάζει και φορώ ασπίδες
πέρασα μπροστά σου κι όμως δεν με είδες.
ΡΕΦΡΕΝ
Δεν έχω πλέον όνομα
καμιά δεν μένει ελπίδα
άλλη μια μέρα να σε βρει
δεν πέτυχε η πυξίδα.
C 2ο
Νύχτα κι η πόλη φόρεσε σιωπή,
ληγμένα λόγια πλάθουν προσευχή
λέω δεν πειράζει, βγαίνω για μια βόλτα
τίποτα δεν είναι φως μου όπως πρώτα.
ΧΑΛΑΡΩΣΕ
1ο C
Λόγια ασυνείδητα σκόρπισες και πάλι
και μου ‘φέραν στο μυαλό και στο νου μου ζάλη
πάλι λες πως έφταιξα κι άδικο μου δίνεις
πες μου δεν βαρέθηκες τον καυγά να στήνεις.
ΡΕΦΡΕΝ
Χαλάρωσε κορίτσι μου χαλάρωσε
απόψε παίξτο άνετη λιγάκι
νομίζεις πως η γκρίνια με καπάρωσε
μα ήταν το γλυκό σου το χειλάκι
προτού να το βουτήξεις στο φαρμάκι.
2ο C
Πράγματα αβάσιμα πάλι μου χρεώνεις
πες μου τι σου είπανε κι όλο με σταυρώνεις.
Άνοιξε τα μάτια σου, κοίτα την αγάπη
και για τα νευράκια σου πάρε ένα χάπι.
Λόγια ασυνείδητα σκόρπισες και πάλι
και μου ‘φέραν στο μυαλό και στο νου μου ζάλη
πάλι λες πως έφταιξα κι άδικο μου δίνεις
πες μου δεν βαρέθηκες τον καυγά να στήνεις.
ΡΕΦΡΕΝ
Χαλάρωσε κορίτσι μου χαλάρωσε
απόψε παίξτο άνετη λιγάκι
νομίζεις πως η γκρίνια με καπάρωσε
μα ήταν το γλυκό σου το χειλάκι
προτού να το βουτήξεις στο φαρμάκι.
2ο C
Πράγματα αβάσιμα πάλι μου χρεώνεις
πες μου τι σου είπανε κι όλο με σταυρώνεις.
Άνοιξε τα μάτια σου, κοίτα την αγάπη
και για τα νευράκια σου πάρε ένα χάπι.
ΠΑΛΙΟΘΗΛΥΚΟ
Πριν να βγεις απ’ τ’ αυγό
πήρες δρόμο κακό
τρέλα τώρα πουλάς
ρε μωρό, που το πας…
Πήραν τα μυαλά σου αέρα
θα σ’ αρχίσω στη φοβέρα!
ΡΕΦΡΕΝ
Παλιοθήλυκο
προκαλείς τον πανικό
με το κούνημα
το πολύ προκλητικό
δεν μαζεύεσαι
σ’ όλους πια χαϊδεύεσαι
κάτσε φρόνιμα
μη σου βγει το όνομα!
Πάρτι κάνεις τρελά
και γουλιά τη γουλιά
ξεθαρρεύει η ματιά
και γυρεύει μπελά...
Πήραν τα μυαλά σου αέρα
και την είδες και ωραία!
πήρες δρόμο κακό
τρέλα τώρα πουλάς
ρε μωρό, που το πας…
Πήραν τα μυαλά σου αέρα
θα σ’ αρχίσω στη φοβέρα!
ΡΕΦΡΕΝ
Παλιοθήλυκο
προκαλείς τον πανικό
με το κούνημα
το πολύ προκλητικό
δεν μαζεύεσαι
σ’ όλους πια χαϊδεύεσαι
κάτσε φρόνιμα
μη σου βγει το όνομα!
Πάρτι κάνεις τρελά
και γουλιά τη γουλιά
ξεθαρρεύει η ματιά
και γυρεύει μπελά...
Πήραν τα μυαλά σου αέρα
και την είδες και ωραία!
ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ
C 1
Δώδεκα και
στου καναπέ
την ψεύτικη γαλήνη
και ξαφνικά
χτυπάς δειλά
της μοναξιάς τη δίνη.
Ανοίγω φως
ρωτάω ποιος
κι ακούω τη φωνή σου.
Αφού είσαι εδώ
είναι αρκετό
καρδιά μου πάλι αφήσου.
ΓΕΦΥΡΑ
Κάνω στην άκρη στη ζωή μου να περάσεις
ξανά αγάπη την ψυχή μου να κεράσεις.
ΡΕΦΡΕΝ
Καλώς ήρθες
αρκεί να ξέρεις τι θες.
Καλώς ήρθες
μην ξανανοίξεις πληγές.
«Σ’ αγαπάω
και μου ‘χεις λείψει μου λες»,
ναι, πονάω
μα σ’ αγκαλιάζω κι ας φταις.
C 2
Έξι παρά,
πρώτη φορά
κοντά μου ξημερώνεις.
Φαίνεται πια
είσαι καλά,
έπαψες να ματώνεις.
Εγώ είμαι εδώ
πάντα εδώ
για να ισορροπήσεις.
Σε αγαπώ
σε συγχωρώ
μα μην με ξαναφήσεις.
Δώδεκα και
στου καναπέ
την ψεύτικη γαλήνη
και ξαφνικά
χτυπάς δειλά
της μοναξιάς τη δίνη.
Ανοίγω φως
ρωτάω ποιος
κι ακούω τη φωνή σου.
Αφού είσαι εδώ
είναι αρκετό
καρδιά μου πάλι αφήσου.
ΓΕΦΥΡΑ
Κάνω στην άκρη στη ζωή μου να περάσεις
ξανά αγάπη την ψυχή μου να κεράσεις.
ΡΕΦΡΕΝ
Καλώς ήρθες
αρκεί να ξέρεις τι θες.
Καλώς ήρθες
μην ξανανοίξεις πληγές.
«Σ’ αγαπάω
και μου ‘χεις λείψει μου λες»,
ναι, πονάω
μα σ’ αγκαλιάζω κι ας φταις.
C 2
Έξι παρά,
πρώτη φορά
κοντά μου ξημερώνεις.
Φαίνεται πια
είσαι καλά,
έπαψες να ματώνεις.
Εγώ είμαι εδώ
πάντα εδώ
για να ισορροπήσεις.
Σε αγαπώ
σε συγχωρώ
μα μην με ξαναφήσεις.
ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ
1ο C
Πάνω που ηρέμησα
κι είπα σε ξεπέρασα
πάλι εμφανίζεσαι
απ’ το πουθενά.
Μύτη σκας στο στέκι μου
και χαλάς το κέφι μου,
η μορφή σου βάσανο
που με τυραννά.
ΡΕΦΡΕΝ
Γιατί μου το κάνεις αυτό
πάνω που ξεχνάω
πως είναι ν’ αγαπάω.
Γιατί μου το κάνεις αυτό
παύω να γελάω
και πάλι σε ζητάω.
Γιατί να γυρίζεις εδώ
αφού το ξέρεις πονάω.
2ο C
Πάνω που το ξέχασα
κι είπα σε ξεπέρασα
πάλι εμφανίζεσαι
έτσι ξαφνικά.
Κάνεις ντου στο χώρο μου
σαν να είσαι δώρο μου
απ’ αυτά τα ψεύτικα,
τα προσωρινά.
Πάνω που ηρέμησα
κι είπα σε ξεπέρασα
πάλι εμφανίζεσαι
απ’ το πουθενά.
Μύτη σκας στο στέκι μου
και χαλάς το κέφι μου,
η μορφή σου βάσανο
που με τυραννά.
ΡΕΦΡΕΝ
Γιατί μου το κάνεις αυτό
πάνω που ξεχνάω
πως είναι ν’ αγαπάω.
Γιατί μου το κάνεις αυτό
παύω να γελάω
και πάλι σε ζητάω.
Γιατί να γυρίζεις εδώ
αφού το ξέρεις πονάω.
2ο C
Πάνω που το ξέχασα
κι είπα σε ξεπέρασα
πάλι εμφανίζεσαι
έτσι ξαφνικά.
Κάνεις ντου στο χώρο μου
σαν να είσαι δώρο μου
απ’ αυτά τα ψεύτικα,
τα προσωρινά.
ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΗ
C 1
Χειροτερεύει ο καιρός
και με απορυθμίζει
μια συννεφιάζει ο ουρανός
δέκα φορές δακρύζει.
Φοράω ένα όνειρο
σαν κλαρωτή ομπρέλα
και βγαίνω βόλτα στον χαμό
ν’ αρχίσω πήγαιν’ έλα.
ΡΕΦΡΕΝ
Κυκλοφορώ σαν μουσική
σπασμένος είμαι ήχος
κι αναζητώ σαν μανιακός
να μου πετύχει ο στίχος
που θα χωρέσει με χαρά
στις νότες που γεννάω
κάθε που βρέχει ο ουρανός
έμπνευση αναζητάω.
C 2
Χρώμα φοράει ο καιρός
γκρι απανθρακωμένο
δεν έχω πια υπομονή
λόγια να περιμένω
ας έρθει η επιφοίτηση
με μια αλητεία
βγαίνω μια βόλτα βιαστική
στις λάσπες, στην πλατεία.
Χειροτερεύει ο καιρός
και με απορυθμίζει
μια συννεφιάζει ο ουρανός
δέκα φορές δακρύζει.
Φοράω ένα όνειρο
σαν κλαρωτή ομπρέλα
και βγαίνω βόλτα στον χαμό
ν’ αρχίσω πήγαιν’ έλα.
ΡΕΦΡΕΝ
Κυκλοφορώ σαν μουσική
σπασμένος είμαι ήχος
κι αναζητώ σαν μανιακός
να μου πετύχει ο στίχος
που θα χωρέσει με χαρά
στις νότες που γεννάω
κάθε που βρέχει ο ουρανός
έμπνευση αναζητάω.
C 2
Χρώμα φοράει ο καιρός
γκρι απανθρακωμένο
δεν έχω πια υπομονή
λόγια να περιμένω
ας έρθει η επιφοίτηση
με μια αλητεία
βγαίνω μια βόλτα βιαστική
στις λάσπες, στην πλατεία.
27.10.06
ΕΦΥΓΕΣ
1ο C
Νόμιζες πως θα με στρώσεις μα την πάτησες
μάθημα πως θα μου δώσεις όμως άργησες
χαρακτήρα δεν αλλάζω, πια δεν γίνεται
είμαι κακομαθημένη κι ας το ποιος ευθύνεται.
ΓΕΦΥΡΑ
Άμα έτσι δεν σ’ αρέσω και ζητάς βελτίωση
ετοιμάσου να σε δέσω, πάμε γι’ απογείωση.
ΡΕΦΡΕΝ
Έφυγες!
Την είδες ξαφνικά και ξέφυγες.
Αυτή που ήμουν την απέφυγες.
Έφυγες. Έφυγες.
2ο C
Νόμιζες θα με γυρίσεις στο στυλάκι σου,
θα με κάνεις το πιστό το κουταβάκι σου
δεν θα γίνω η γυναίκα που απαίτησες
το προσπάθησες μωρό μου τελικά κι απέτυχες!
Νόμιζες πως θα με στρώσεις μα την πάτησες
μάθημα πως θα μου δώσεις όμως άργησες
χαρακτήρα δεν αλλάζω, πια δεν γίνεται
είμαι κακομαθημένη κι ας το ποιος ευθύνεται.
ΓΕΦΥΡΑ
Άμα έτσι δεν σ’ αρέσω και ζητάς βελτίωση
ετοιμάσου να σε δέσω, πάμε γι’ απογείωση.
ΡΕΦΡΕΝ
Έφυγες!
Την είδες ξαφνικά και ξέφυγες.
Αυτή που ήμουν την απέφυγες.
Έφυγες. Έφυγες.
2ο C
Νόμιζες θα με γυρίσεις στο στυλάκι σου,
θα με κάνεις το πιστό το κουταβάκι σου
δεν θα γίνω η γυναίκα που απαίτησες
το προσπάθησες μωρό μου τελικά κι απέτυχες!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΙΠΕΣ ΚΙ ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ
1ο C
Είπες νωρίς ότι θα φύγεις, καληνύχτα
ότι απόψε είναι αλλιώτικη η νύχτα
πως θα γυρίσεις είπες να ξεκουραστείς
θέλεις απόψε λίγο χρόνο για το αύριο να σκεφτείς.
Καληνύχτα είπες κι έφυγες νωρίς.
ΡΕΦΡΕΝ
Αυτή η λέξη με τρομάζει
δεν αντέχω μη την πεις
είναι νωρίς για να βραδιάζει
στα δρομάκια της ψυχής.
Μείνε μαζί μου λίγο ακόμα
μη μου φύγεις να χαρείς
μόνο εσένα έχω ανάγκη
στα μάτια κοίτα με και θα το δεις.
2ο C
Είπες για ύπνο δεν θα πέσεις, καληνύχτα
μα μόνη πρέπει να σε βρει αυτή η νύχτα
έχεις ανάγκη να χαθείς μες στο σκοτάδι
κι εκεί να δεις αν θα σου λείψει της αγάπης μου το χάδι.
Καληνύχτα είπες κι έφυγες νωρίς.
Είπες νωρίς ότι θα φύγεις, καληνύχτα
ότι απόψε είναι αλλιώτικη η νύχτα
πως θα γυρίσεις είπες να ξεκουραστείς
θέλεις απόψε λίγο χρόνο για το αύριο να σκεφτείς.
Καληνύχτα είπες κι έφυγες νωρίς.
ΡΕΦΡΕΝ
Αυτή η λέξη με τρομάζει
δεν αντέχω μη την πεις
είναι νωρίς για να βραδιάζει
στα δρομάκια της ψυχής.
Μείνε μαζί μου λίγο ακόμα
μη μου φύγεις να χαρείς
μόνο εσένα έχω ανάγκη
στα μάτια κοίτα με και θα το δεις.
2ο C
Είπες για ύπνο δεν θα πέσεις, καληνύχτα
μα μόνη πρέπει να σε βρει αυτή η νύχτα
έχεις ανάγκη να χαθείς μες στο σκοτάδι
κι εκεί να δεις αν θα σου λείψει της αγάπης μου το χάδι.
Καληνύχτα είπες κι έφυγες νωρίς.
ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ ΣΦΑΙΡΑ
C1o
Θέλω αποδείξεις πως στ’ αλήθεια μ’ αγαπάς
θέλω αποδείξεις άλλους πια πως δεν κοιτάζεις
αν δεν σου κάνω είσαι ελεύθερη να πας
να βρεις εκείνον που γουστάρεις και ταιριάζεις.
ΓΕΦΥΡΑ
Μα αν μείνεις εδώ
μη σε ξαναδώ
να ξενοκοιτάζεις.
ΡΕΦΡΕΝ
Θα φύγεις σφαίρα και θα βρεις κορόιδο αλλού.
Θα φύγεις σφαίρα, κοίτα έχω μάτι τρελού.
Θα σε στείλω αλλού να παίξεις
κι άντε να σε δω αν θ’ αντέξεις.
Θα φύγεις σφαίρα, κοίτα να προσέξεις.
C2o
Θέλω αποδείξεις πως με θες πραγματικά,
θέλω αποδείξεις κι άλλο θέμα μη μου θέσεις,
κρυφά αν καίγεσαι και άλλον πια ζητάς
πήγαινε βρες τον πριν τα πάρω και πονέσεις.
ΓΕΦΥΡΑ
Μα αν μείνεις εδώ,
μη σε ξαναδώ,
τόσο να ξεπέσεις.
Θέλω αποδείξεις πως στ’ αλήθεια μ’ αγαπάς
θέλω αποδείξεις άλλους πια πως δεν κοιτάζεις
αν δεν σου κάνω είσαι ελεύθερη να πας
να βρεις εκείνον που γουστάρεις και ταιριάζεις.
ΓΕΦΥΡΑ
Μα αν μείνεις εδώ
μη σε ξαναδώ
να ξενοκοιτάζεις.
ΡΕΦΡΕΝ
Θα φύγεις σφαίρα και θα βρεις κορόιδο αλλού.
Θα φύγεις σφαίρα, κοίτα έχω μάτι τρελού.
Θα σε στείλω αλλού να παίξεις
κι άντε να σε δω αν θ’ αντέξεις.
Θα φύγεις σφαίρα, κοίτα να προσέξεις.
C2o
Θέλω αποδείξεις πως με θες πραγματικά,
θέλω αποδείξεις κι άλλο θέμα μη μου θέσεις,
κρυφά αν καίγεσαι και άλλον πια ζητάς
πήγαινε βρες τον πριν τα πάρω και πονέσεις.
ΓΕΦΥΡΑ
Μα αν μείνεις εδώ,
μη σε ξαναδώ,
τόσο να ξεπέσεις.
ΣΕ ΜΙΣΩ
1o C
Όταν ρωτάς αν σ’ αγαπάω
ναι δεν πρόκειται να πω
είναι πολλά αυτά που νιώθω
δεν χωράνε πια εδώ
ψάχνω με πάθος να φωνάξω
αυτό που ίσως με καλύψει
αυτό που μες στις συλλαβές του
μπορεί τον έρωτα να κρύψει.
ΡΕΦΡΕΝ
Σε μισώ
το «σ’αγαπώ» μου δε χωράει τόση δύναμη
είναι μια λέξη που μου φαίνεται αδύναμη
για να αντέξει όσα θέλω να σου πω.
Σε μισώ
και η ψυχή μου ξεχειλίζει από έρωτα
από πνοές και συναισθήματα αφανέρωτα
θέλω με πάθος και με μίσος να σε ζω.
2o C
Όταν ζητάς να σε λατρεύω
να το κάνω δεν μπορώ
μοιάζει φτωχό και ξαφνιασμένο
απ’ το πάθος που φορώ.
Ψάχνω με έρωτα να ντύσω
κάποια λέξη πιο μεγάλη
που για τους πιο πολλούς ανθρώπους
σημασία θά ‘χει άλλη.
ΡΕΦΡΕΝ
Σε μισώ
το «σε λατρεύω» μου δεν έχει τόση δύναμη…
Όταν ρωτάς αν σ’ αγαπάω
ναι δεν πρόκειται να πω
είναι πολλά αυτά που νιώθω
δεν χωράνε πια εδώ
ψάχνω με πάθος να φωνάξω
αυτό που ίσως με καλύψει
αυτό που μες στις συλλαβές του
μπορεί τον έρωτα να κρύψει.
ΡΕΦΡΕΝ
Σε μισώ
το «σ’αγαπώ» μου δε χωράει τόση δύναμη
είναι μια λέξη που μου φαίνεται αδύναμη
για να αντέξει όσα θέλω να σου πω.
Σε μισώ
και η ψυχή μου ξεχειλίζει από έρωτα
από πνοές και συναισθήματα αφανέρωτα
θέλω με πάθος και με μίσος να σε ζω.
2o C
Όταν ζητάς να σε λατρεύω
να το κάνω δεν μπορώ
μοιάζει φτωχό και ξαφνιασμένο
απ’ το πάθος που φορώ.
Ψάχνω με έρωτα να ντύσω
κάποια λέξη πιο μεγάλη
που για τους πιο πολλούς ανθρώπους
σημασία θά ‘χει άλλη.
ΡΕΦΡΕΝ
Σε μισώ
το «σε λατρεύω» μου δεν έχει τόση δύναμη…
ΤΟ ΘΑΥΜΑ
C 1
Εξελίχθηκες ραγδαία σ’ ένα θαύμα αδίστακτο
και οι άμυνες που είχα πήγανε περίπατο
εμφανίστηκες μια μέρα και σε ένα πέρασμα
έχασα τα λογικά μου κι άρχισα το κέρασμα.
ΓΕΦΥΡΑ
Πιείτε όλοι στην υγειά της
να μας ζήσει η ομορφιά της.
ΡΕΦΡΕΝ
Σπάνιο είδος
προς εξαφάνιση
χαλάει κόσμο
σε κάθε εμφάνιση
βλέμμα σαγήνη
κορμί ανάλογο
να μη σε θέλω
θά ‘ταν παράλογο.
C 2
Αν χαθείς από τον κόσμο τέλειωσαν τα θαύματα,
αν σβηστείς απ’ το μυαλό μου θα γεμίσω τραύματα
είσαι του θεού το δώρο στη ζωή την άχαρη,
θαύμα κατασκευασμένο από σκέτη ζάχαρη.
Εξελίχθηκες ραγδαία σ’ ένα θαύμα αδίστακτο
και οι άμυνες που είχα πήγανε περίπατο
εμφανίστηκες μια μέρα και σε ένα πέρασμα
έχασα τα λογικά μου κι άρχισα το κέρασμα.
ΓΕΦΥΡΑ
Πιείτε όλοι στην υγειά της
να μας ζήσει η ομορφιά της.
ΡΕΦΡΕΝ
Σπάνιο είδος
προς εξαφάνιση
χαλάει κόσμο
σε κάθε εμφάνιση
βλέμμα σαγήνη
κορμί ανάλογο
να μη σε θέλω
θά ‘ταν παράλογο.
C 2
Αν χαθείς από τον κόσμο τέλειωσαν τα θαύματα,
αν σβηστείς απ’ το μυαλό μου θα γεμίσω τραύματα
είσαι του θεού το δώρο στη ζωή την άχαρη,
θαύμα κατασκευασμένο από σκέτη ζάχαρη.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
1ο C
Άλλαξα τους τρόπους μου
για να μ’ ανέχεσαι
έκρυψα τους στόχους μου
για να μη φοβάσαι
έγινα ο άνθρωπος
που πάντα ήθελες
φόρεσα χαμόγελα
για να μη λυπάσαι.
ΡΕΦΡΕΝ
Μα τώρα πια δεν είμαι εγώ
ταυτότητα δεν έχω
έβαλα εσένα χορηγό
μα απ’ όσα ήθελα απέχω.
Δεν είμαι εγώ, ταυτότητα δεν έχω.
2ο C
Έβαλα τα όνειρα
σε μοίρα δεύτερη
έκλεισα τα σχέδια
μέσα σε συρτάρια.
Ντύθηκα τα ρούχα σου
να νιώθεις άνετα
έφερα ότι ζήταγες
στα δικά σου ζάρια.
Άλλαξα τους τρόπους μου
για να μ’ ανέχεσαι
έκρυψα τους στόχους μου
για να μη φοβάσαι
έγινα ο άνθρωπος
που πάντα ήθελες
φόρεσα χαμόγελα
για να μη λυπάσαι.
ΡΕΦΡΕΝ
Μα τώρα πια δεν είμαι εγώ
ταυτότητα δεν έχω
έβαλα εσένα χορηγό
μα απ’ όσα ήθελα απέχω.
Δεν είμαι εγώ, ταυτότητα δεν έχω.
2ο C
Έβαλα τα όνειρα
σε μοίρα δεύτερη
έκλεισα τα σχέδια
μέσα σε συρτάρια.
Ντύθηκα τα ρούχα σου
να νιώθεις άνετα
έφερα ότι ζήταγες
στα δικά σου ζάρια.
ΣΥΜΒΟΛΟ ΝΙΚΗΣ (NTOYETO – ΑΝΤΡΕΣ)
1ο C
Ήσουνα εδώ όποτε στο ζήτησα
βράχος να χτυπήσουν τα κύματά μου
ένα σταθερό του καιρού σημάδι μου
μια παρηγοριά στα χτυπήματά μου.
Ό,τι κι αν συμβεί τρέχω πάντα δίπλα σου
ξέρω θα με δεις κι όλα θα αλλάξουν
είσαι αδερφός κι ας μην είσαι αίμα μου
όταν είσαι εδώ πως να με πειράξουν.
ΡΕΦΡΕΝ
Το σταθερό της ζωής μας σημείο
μία φιλία που ορίζουνε δύο.
Χρόνια πολλά και μερόνυχτα φρίκης
μα εμείς οι δυο ένα σύμβολο νίκης.
2ο C
Ζω μ’ επιπλοκές μια ζωή αόριστη
μέχρι τη στιγμή που θα βρω εσένα
ήμασταν παντού της χαράς εξόριστοι
σε διαδρομές με σπασμένα φρένα.
Ξέρω πια καλά κάθε σου ταχύτητα
οδηγοί κι οι δυο και μπροστά το τέρμα
τρέχουμε μαζί δε φοβάμαι τίποτα
τέλος μόλις δεις ρίξε κι άλλο κέρμα.
Ήσουνα εδώ όποτε στο ζήτησα
βράχος να χτυπήσουν τα κύματά μου
ένα σταθερό του καιρού σημάδι μου
μια παρηγοριά στα χτυπήματά μου.
Ό,τι κι αν συμβεί τρέχω πάντα δίπλα σου
ξέρω θα με δεις κι όλα θα αλλάξουν
είσαι αδερφός κι ας μην είσαι αίμα μου
όταν είσαι εδώ πως να με πειράξουν.
ΡΕΦΡΕΝ
Το σταθερό της ζωής μας σημείο
μία φιλία που ορίζουνε δύο.
Χρόνια πολλά και μερόνυχτα φρίκης
μα εμείς οι δυο ένα σύμβολο νίκης.
2ο C
Ζω μ’ επιπλοκές μια ζωή αόριστη
μέχρι τη στιγμή που θα βρω εσένα
ήμασταν παντού της χαράς εξόριστοι
σε διαδρομές με σπασμένα φρένα.
Ξέρω πια καλά κάθε σου ταχύτητα
οδηγοί κι οι δυο και μπροστά το τέρμα
τρέχουμε μαζί δε φοβάμαι τίποτα
τέλος μόλις δεις ρίξε κι άλλο κέρμα.
ΕΚΔΙΚΗΣΗ
C 1
Βροχή μηνύματα σε μια οθόνη
μια ανασφάλεια σε ακυρώνει
πες μου τι σου ‘κανε αυτή η γυναίκα
και δε βολεύεσαι ούτε με δέκα.
Έφυγε κι άφησε κενό μεγάλο
απ’ τ’ αδιέξοδο πως να σε βγάλω
θα τις παιδέψεις και θα φαγωθούνε
στα δίχτυα πού ‘στησες όσες μπλεχτούνε.
ΡΕΦΡΕΝ
Παίρνεις εκδίκηση απ’ την αγάπη
κι η διεκδίκηση μια αυταπάτη
θα τις χορέψεις όλες στο ταψί
μπήκες στο λάθος σου με το δεξί.
C 2
Πολλές οι δόξες σου κι οι έρωτές σου
η θλίψη μόνιμο του νου εφέ σου
δεν θα μπορέσεις να ξαναγαπήσεις
θα ζεις μονάχα για να κατακτήσεις
γυναίκες ψεύτικες που δεν της μοιάζουν
φτηνές υπάρξεις κι ούτε που σε νοιάζουν
αφού εκείνη δεν την έχεις πια
καρνέ γεμάτο μα ψυχή ερημιά.
Βροχή μηνύματα σε μια οθόνη
μια ανασφάλεια σε ακυρώνει
πες μου τι σου ‘κανε αυτή η γυναίκα
και δε βολεύεσαι ούτε με δέκα.
Έφυγε κι άφησε κενό μεγάλο
απ’ τ’ αδιέξοδο πως να σε βγάλω
θα τις παιδέψεις και θα φαγωθούνε
στα δίχτυα πού ‘στησες όσες μπλεχτούνε.
ΡΕΦΡΕΝ
Παίρνεις εκδίκηση απ’ την αγάπη
κι η διεκδίκηση μια αυταπάτη
θα τις χορέψεις όλες στο ταψί
μπήκες στο λάθος σου με το δεξί.
C 2
Πολλές οι δόξες σου κι οι έρωτές σου
η θλίψη μόνιμο του νου εφέ σου
δεν θα μπορέσεις να ξαναγαπήσεις
θα ζεις μονάχα για να κατακτήσεις
γυναίκες ψεύτικες που δεν της μοιάζουν
φτηνές υπάρξεις κι ούτε που σε νοιάζουν
αφού εκείνη δεν την έχεις πια
καρνέ γεμάτο μα ψυχή ερημιά.
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΑΝ ΣΥΝΩΜΟΤΕΙ
C 1
Μού ‘στρωσε η μοίρα μου
σταυροδρόμι να περάσω
και τον δρόμο μού ‘δειξε
να πάρω το σωστό
έπαιξα με σύστημα
κι ήξερα πως δεν θα χάσω
μόλις σε συνάντησα
είπα ευχαριστώ.
ΡΕΦΡΕΝ
Το σύμπαν σαν συνωμοτεί
φεύγει απ’ το πλάνο η λογική
δεν βρίσκει πλέον θέση,
δεν έχει πια προοπτική
δεν την ακούει η ψυχή
και φεύγει από τη μέση.
C 2
Ένστικτο αλάθητο
με οδήγησε σε σένα
ήμουνα αμάθητο
σ’ έρωτα βαρύ
πάνω στην αγάπη σου
πέφτω με σπασμένα φρένα
και χωρίς σωσίβιο
βουτάω στο φιλί.
Μού ‘στρωσε η μοίρα μου
σταυροδρόμι να περάσω
και τον δρόμο μού ‘δειξε
να πάρω το σωστό
έπαιξα με σύστημα
κι ήξερα πως δεν θα χάσω
μόλις σε συνάντησα
είπα ευχαριστώ.
ΡΕΦΡΕΝ
Το σύμπαν σαν συνωμοτεί
φεύγει απ’ το πλάνο η λογική
δεν βρίσκει πλέον θέση,
δεν έχει πια προοπτική
δεν την ακούει η ψυχή
και φεύγει από τη μέση.
C 2
Ένστικτο αλάθητο
με οδήγησε σε σένα
ήμουνα αμάθητο
σ’ έρωτα βαρύ
πάνω στην αγάπη σου
πέφτω με σπασμένα φρένα
και χωρίς σωσίβιο
βουτάω στο φιλί.
ΔΟΥΛΕΙΑ
C 1
Έπιασε κρύο
μου λες αντίο
δεν βρίσκεις χρόνο
για μας τους δύο.
Λίγες οι λέξεις
τι να επιλέξεις
μια λέξη μόνο
να ξεμπερδέψεις
ΓΕΦΥΡΑ
Έχω πολύ δουλειά, μα είμαστε καλά.
ΡΕΦΡΕΝ
Δουλειά τη λένε την ερωμένη
ποια νά ‘ναι τάχα και που να μένει
αυτή σε κλέβει όλες τις νύχτες
και μένω εγώ με τις καληνύχτες.
C 2
Φεύγει η ζωή μας
άδεια η ψυχή μας
χρήμα και δόξα
η ανταμοιβή μας.
Ψηλά θα φτάσεις
και θα κεράσεις
λίγη αγάπη
πριν προσπεράσεις.
ΓΕΦΥΡΑ
Έχω πολύ δουλειά, σε αγαπώ αλλά....
Έπιασε κρύο
μου λες αντίο
δεν βρίσκεις χρόνο
για μας τους δύο.
Λίγες οι λέξεις
τι να επιλέξεις
μια λέξη μόνο
να ξεμπερδέψεις
ΓΕΦΥΡΑ
Έχω πολύ δουλειά, μα είμαστε καλά.
ΡΕΦΡΕΝ
Δουλειά τη λένε την ερωμένη
ποια νά ‘ναι τάχα και που να μένει
αυτή σε κλέβει όλες τις νύχτες
και μένω εγώ με τις καληνύχτες.
C 2
Φεύγει η ζωή μας
άδεια η ψυχή μας
χρήμα και δόξα
η ανταμοιβή μας.
Ψηλά θα φτάσεις
και θα κεράσεις
λίγη αγάπη
πριν προσπεράσεις.
ΓΕΦΥΡΑ
Έχω πολύ δουλειά, σε αγαπώ αλλά....
1.8.06
27.7.06
ΑΚΟΥ ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ
1 C
Άκου τι παίζει το ραδιόφωνο
αυτό που στήσαμε παρέα
ένα παιχνίδι παίκτες δυο
για να περνάμε ωραία.
R.
Όμως να που στα παιχνίδια
ένας είναι ο νικητής
κι αφού είμαι ο χαμένος
γίνομαι προσκυνητής
στου ονείρου σου τα πλάνα
και στους όρους που μου βάζεις
μια ζωή θα υπακούω
κι έπαθλα πια μη μου τάζεις.
2 C
Άκου τι παίζει το ραδιόφωνο
τους στίχους γράψαμε παρέα
ένα παιχνίδι παίχτες δυο
στης σκέψης σου τη θέα.
Άκου τι παίζει το ραδιόφωνο
αυτό που στήσαμε παρέα
ένα παιχνίδι παίκτες δυο
για να περνάμε ωραία.
R.
Όμως να που στα παιχνίδια
ένας είναι ο νικητής
κι αφού είμαι ο χαμένος
γίνομαι προσκυνητής
στου ονείρου σου τα πλάνα
και στους όρους που μου βάζεις
μια ζωή θα υπακούω
κι έπαθλα πια μη μου τάζεις.
2 C
Άκου τι παίζει το ραδιόφωνο
τους στίχους γράψαμε παρέα
ένα παιχνίδι παίχτες δυο
στης σκέψης σου τη θέα.
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΟΥ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ
1 C
Ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα
γαλήνιος απόψε και ζεστός
έσβησε της αγρύπνιας μου τα φώτα
κι έγινε ένας θάνατος αργός.
2 C
Αφύσικα ξεφεύγουνε οι ώρες
παλεύω μέσα σου μην ξεχαστώ
ήλιος είσαι που φώτισε τις μπόρες
μονάχα ένα θα πω: «σ’ ευχαριστώ».
R.
Όλα αλλάζουν
τώρα που βρεθήκαμε
τώρα που μέσα στην αγάπη ξεχαστήκαμε
όλα αλλάζουν
γίνονται καλύτερα
αισθήματα αφού νιώσαμε βαθύτερα.
Ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα
γαλήνιος απόψε και ζεστός
έσβησε της αγρύπνιας μου τα φώτα
κι έγινε ένας θάνατος αργός.
2 C
Αφύσικα ξεφεύγουνε οι ώρες
παλεύω μέσα σου μην ξεχαστώ
ήλιος είσαι που φώτισε τις μπόρες
μονάχα ένα θα πω: «σ’ ευχαριστώ».
R.
Όλα αλλάζουν
τώρα που βρεθήκαμε
τώρα που μέσα στην αγάπη ξεχαστήκαμε
όλα αλλάζουν
γίνονται καλύτερα
αισθήματα αφού νιώσαμε βαθύτερα.
3 C
Ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα
της μοναξιάς μου τρέμει ο χορηγός
άλλος ορίζει τώρα την ψυχή μου
κι έγινε της ζωής μου οδηγός.
4 C
Αλλιώτικα κυλάνε οι στιγμές μου
θέλω απ’ τους άλλους να εξαφανιστώ
σε σένα επιλέγω να βουτήξω
κι απ’ το φιλί σου να αφανιστώ!
ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ
1 C
Στη φαντασία ταξιδεύω
λέξεις με νόημα γυρεύω
από τις τόσες που ολοένα αραδιάζεις
λες διαρκώς πως σε παιδεύω
κι εγώ που ζω να σε λατρεύω
γράφω για κείνα που φοβάσαι να διαβάζεις.
R.
Αποτυπώνω την ψυχή μου
σ’ ένα χαρτί όλη η ζωή μου
σκίστο και πέτα τα κομμάτια στα σκουπίδια
γιατί από σήμερα δεν θά ‘μαι πια η ίδια.
2 C
Το όνομά σου κυνηγάω
δυο συλλαβές που αγαπάω
και τις φοράω στο κορμί μου σαν κολόνια
να τις φυλάξω σου ζητάω
να τις φωνάζω όταν πονάω
μ’ αυτές γλιστράνε και ποτίζουν τα σεντόνια.
Στη φαντασία ταξιδεύω
λέξεις με νόημα γυρεύω
από τις τόσες που ολοένα αραδιάζεις
λες διαρκώς πως σε παιδεύω
κι εγώ που ζω να σε λατρεύω
γράφω για κείνα που φοβάσαι να διαβάζεις.
R.
Αποτυπώνω την ψυχή μου
σ’ ένα χαρτί όλη η ζωή μου
σκίστο και πέτα τα κομμάτια στα σκουπίδια
γιατί από σήμερα δεν θά ‘μαι πια η ίδια.
2 C
Το όνομά σου κυνηγάω
δυο συλλαβές που αγαπάω
και τις φοράω στο κορμί μου σαν κολόνια
να τις φυλάξω σου ζητάω
να τις φωνάζω όταν πονάω
μ’ αυτές γλιστράνε και ποτίζουν τα σεντόνια.
ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΟ
1 C
Πάλι μόνος
αυτή η σιωπή με κυνηγά
δεν τελειώνει
ο ρόλος του φυγά
κι όσο τρέχω
μικραίνει η απόσταση
μεταξύ μας
δεν έχω πρόφαση.
R.
Κι έτσι φεύγω
γιατί φοβάμαι να στο πω
πως για σένα
καρδιά μου μόνο ζω.
2 C
Κι όλο ψάχνω
να βρω μια νέα αφορμή
για να σβήσω
αυτή τη μηχανή
που δουλεύει
για πάντα εναντίον μας
και με στέλνει
σε δρόμους που δεν πας.
ΓΕΦΥΡΑ
Επιλέγω
να ζω στο περιθώριο
σε θητεία
παραμεθόριο.
Πάλι μόνος
αυτή η σιωπή με κυνηγά
δεν τελειώνει
ο ρόλος του φυγά
κι όσο τρέχω
μικραίνει η απόσταση
μεταξύ μας
δεν έχω πρόφαση.
R.
Κι έτσι φεύγω
γιατί φοβάμαι να στο πω
πως για σένα
καρδιά μου μόνο ζω.
2 C
Κι όλο ψάχνω
να βρω μια νέα αφορμή
για να σβήσω
αυτή τη μηχανή
που δουλεύει
για πάντα εναντίον μας
και με στέλνει
σε δρόμους που δεν πας.
ΓΕΦΥΡΑ
Επιλέγω
να ζω στο περιθώριο
σε θητεία
παραμεθόριο.
ΣΕ ΕΠΙΛΕΓΩ
1 C
Χίλιες στιγμές για να διαλέξω
μα εγώ κυλιέμαι στη στιγμή σου
γίνομαι αίμα στην πληγή σου
μια νότα σφήνα στη φωνή σου
και ένας ρυθμός μαζί σου μόνο να χορέψω.
R.
Σε επιλέγω
για την αφή που με μαγεύει
για την αγάπη που θεριεύει
κάθε φορά που μες στα μάτια με κοιτάς.
Σε επιλέγω
γιατί γελάς στα όνειρά μου
που ‘ναι δικά σου και δικά μου
και η αλήθεια τους σε βρίσκει όπου πας.
2 C
Χίλιες ζωές να ταξιδέψω
κι εγώ ζητάω τη δική σου
να κολυμπήσω στην ψυχή σου
να βυθιστώ στην επαφή σου
με τα θηρία του μυαλού σου να παλέψω
χωρίς να πάρω αναπνοή έτσι ν’ αντέξω.
Χίλιες στιγμές για να διαλέξω
μα εγώ κυλιέμαι στη στιγμή σου
γίνομαι αίμα στην πληγή σου
μια νότα σφήνα στη φωνή σου
και ένας ρυθμός μαζί σου μόνο να χορέψω.
R.
Σε επιλέγω
για την αφή που με μαγεύει
για την αγάπη που θεριεύει
κάθε φορά που μες στα μάτια με κοιτάς.
Σε επιλέγω
γιατί γελάς στα όνειρά μου
που ‘ναι δικά σου και δικά μου
και η αλήθεια τους σε βρίσκει όπου πας.
2 C
Χίλιες ζωές να ταξιδέψω
κι εγώ ζητάω τη δική σου
να κολυμπήσω στην ψυχή σου
να βυθιστώ στην επαφή σου
με τα θηρία του μυαλού σου να παλέψω
χωρίς να πάρω αναπνοή έτσι ν’ αντέξω.
ΟΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ
1 C
Δεν είναι αέρας
είναι μια φοβέρα στη χαραμάδα σου
είναι μια βόμβα στην Ελλάδα σου.
Με τρέχει
η χώρα που απόλυτα με έχει
η ώρα που ώρες ώρες δεν μ’ αντέχει.
R.
Όλο θολώνω
με μπαλώνω
μες στο κεφάλι μου ματώνω
οι λέξεις βάζουν πανοπλία
φεύγουν με τρένα και με πλοία
δεν συμβιβάζονται
δεν λογαριάζονται.
Όλα εναντίον!
2 C
Κοίταξε γύρω
βγάζω πιστόλι μα κανέναν δεν τρομάζω
όση φωνή κι αν έχω δεν φωνάζω.
Κρύψε με
ένα μεγάλο κενό με καταπίνει
κάποιος μ’ αρπάζει και στα χέρια σου με δίνει.
Δεν είναι αέρας
είναι μια φοβέρα στη χαραμάδα σου
είναι μια βόμβα στην Ελλάδα σου.
Με τρέχει
η χώρα που απόλυτα με έχει
η ώρα που ώρες ώρες δεν μ’ αντέχει.
R.
Όλο θολώνω
με μπαλώνω
μες στο κεφάλι μου ματώνω
οι λέξεις βάζουν πανοπλία
φεύγουν με τρένα και με πλοία
δεν συμβιβάζονται
δεν λογαριάζονται.
Όλα εναντίον!
2 C
Κοίταξε γύρω
βγάζω πιστόλι μα κανέναν δεν τρομάζω
όση φωνή κι αν έχω δεν φωνάζω.
Κρύψε με
ένα μεγάλο κενό με καταπίνει
κάποιος μ’ αρπάζει και στα χέρια σου με δίνει.
ΞΩΤΙΚΟ
1 C
Κάποτε μου πες πως στο δάσος
δε τριγυρνάνε ξωτικά
γι ‘αυτό δεν ένιωσες ποτέ σου
τα κόλπα τους τα μαγικά.
Όλη η ζωή είναι ένα δάσος
και γω ψυχή μου ξωτικό
αυτή η αγάπη που μας δένει
είναι δικό μου μαγικό.
R.
Γι αυτό ανέβα στα φτερά μου
που θέλω να σε ταξιδέψω
και ότι μαγικά γνωρίζω
απάνω σου θα τα ξοδέψω.
2 C
Κάποτε μού πες δεν πιστεύεις
σ’ αυτά τα πλάσματα τ’ αστεία
μα αν αφεθείς να σε μαγέψω
μαζί θ’ αλλάξουμε πορεία.
Κάποτε μου πες πως στο δάσος
δε τριγυρνάνε ξωτικά
γι ‘αυτό δεν ένιωσες ποτέ σου
τα κόλπα τους τα μαγικά.
Όλη η ζωή είναι ένα δάσος
και γω ψυχή μου ξωτικό
αυτή η αγάπη που μας δένει
είναι δικό μου μαγικό.
R.
Γι αυτό ανέβα στα φτερά μου
που θέλω να σε ταξιδέψω
και ότι μαγικά γνωρίζω
απάνω σου θα τα ξοδέψω.
2 C
Κάποτε μού πες δεν πιστεύεις
σ’ αυτά τα πλάσματα τ’ αστεία
μα αν αφεθείς να σε μαγέψω
μαζί θ’ αλλάξουμε πορεία.
ΡΕΦΡΕΝ
1 C
Θα φτιάξω ένα τραγούδι
για να το τραγουδήσεις
εικόνες θα του δώσω
που διάλεξες να ζήσεις
στα μάτια τα θλιμμένα.
λόγια θα βρω κρυμμένα.
R.
Ζητείται ρεφρέν να σου μοιάζει
τη φωνή σου ζεστά ν’ αγκαλιάζει
ζητείται ρεφρέν να σου λέει
πως για σένα ο στίχος μου κλαίει.
2 C
Θα φτιάξω ένα τραγούδι
δίκο σου πάντα να’ ναι
να ακούγονται τις νύχτες
τα λόγια που πονάνε
Λόγια θα’ναι γραμμένα
για σένα και για μένα.
Θα φτιάξω ένα τραγούδι
για να το τραγουδήσεις
εικόνες θα του δώσω
που διάλεξες να ζήσεις
στα μάτια τα θλιμμένα.
λόγια θα βρω κρυμμένα.
R.
Ζητείται ρεφρέν να σου μοιάζει
τη φωνή σου ζεστά ν’ αγκαλιάζει
ζητείται ρεφρέν να σου λέει
πως για σένα ο στίχος μου κλαίει.
2 C
Θα φτιάξω ένα τραγούδι
δίκο σου πάντα να’ ναι
να ακούγονται τις νύχτες
τα λόγια που πονάνε
Λόγια θα’ναι γραμμένα
για σένα και για μένα.
ΞΕΚΙΝΑ ΠΑΛΙ
1 C
Είν’ η ζωή μου ένα νησί
κι εκεί ναυάγησες εσύ
θα κολυμπήσω να σε σώσω
ζωή καινούρια θα σου δώσω.
R.
Ξεκίνα πάλι
ψηλά να έχεις το κεφάλι
Ξεκίνα πάλι
έλα μαζί μου κι όπου βγάλει.
2 C
Είν’ η καρδιά μου μια στεριά
θα χτυπηθείς απ’ το βοριά
όμως υπάρχουνε κρυψώνες
για να κρυφτείς απ’ τους χειμώνες.
Είν’ η ζωή μου ένα νησί
κι εκεί ναυάγησες εσύ
θα κολυμπήσω να σε σώσω
ζωή καινούρια θα σου δώσω.
R.
Ξεκίνα πάλι
ψηλά να έχεις το κεφάλι
Ξεκίνα πάλι
έλα μαζί μου κι όπου βγάλει.
2 C
Είν’ η καρδιά μου μια στεριά
θα χτυπηθείς απ’ το βοριά
όμως υπάρχουνε κρυψώνες
για να κρυφτείς απ’ τους χειμώνες.
Ο ΦΑΡΟΣ
1 C
Χτες η Ανατολή με πήρε για μια βόλτα στη θάλασσα
και μου ‘λεγε η τρελή, ζωή μου τη ζωή πως σου χάλασα.
πως είδε μια φορά να στάζουνε χαλάζι τα μάτια σου
κι εσύ να κυνηγάς να δώσεις πνοή στα κατάρτια σου.
R.
Και μου ‘λεγε «ο φάρος
στ’ αλήθεια θέλει θάρρος
για να ‘ναι μέρα νύχτα εκεί
και ‘συ σα να ‘σαι πλοίο
σεργιάνι και αντίο
αφήνεις μοναχός του να ζει.
μ’ αυτός σε περιμένει ακόμα κι επιμένει».
2 C
Σήμερα η δύση μ’ έβγαλε για στράτα στα κύματα
και μου ‘πε πως θα κόψεις για μένα της ζωής σου τα νήματα.
πως σ’ άκουσε μια νύχτα να λες το όνομά μου στ’ αστέρια
και κείνα σ’ αγαπήσαν και πέσαν στ’ ανοιχτά σου τα χέρια.
Χτες η Ανατολή με πήρε για μια βόλτα στη θάλασσα
και μου ‘λεγε η τρελή, ζωή μου τη ζωή πως σου χάλασα.
πως είδε μια φορά να στάζουνε χαλάζι τα μάτια σου
κι εσύ να κυνηγάς να δώσεις πνοή στα κατάρτια σου.
R.
Και μου ‘λεγε «ο φάρος
στ’ αλήθεια θέλει θάρρος
για να ‘ναι μέρα νύχτα εκεί
και ‘συ σα να ‘σαι πλοίο
σεργιάνι και αντίο
αφήνεις μοναχός του να ζει.
μ’ αυτός σε περιμένει ακόμα κι επιμένει».
2 C
Σήμερα η δύση μ’ έβγαλε για στράτα στα κύματα
και μου ‘πε πως θα κόψεις για μένα της ζωής σου τα νήματα.
πως σ’ άκουσε μια νύχτα να λες το όνομά μου στ’ αστέρια
και κείνα σ’ αγαπήσαν και πέσαν στ’ ανοιχτά σου τα χέρια.
ΜΑΤΙΑ ΔΙΑΒΟΛΙΚΑ
1 C
Πάλι λιώμα
ένα ακόμα κέρασέ με
είμαι χώμα
να πεθάνω άφησέ με.
ΓΕΦΥΡΑ
Δεν γουστάρω προστασία
μη μου δίνεις σημασία
άκουσέ με.
R.
Η ψυχή μου δυο κομμάτια
τα διαβολικά της μάτια
δηλητήριο
τη ζωή μου έχουν ρημάξει
κι όλα τά ‘χουν μεταλλάξει
σε μαρτύριο.
2 C
Πάλι χάλια,
δυο μπουκάλια κι είναι λίγο
τόσα βράδια
ψάχνω τρόπους να ξεφύγω
ΓΕΦΥΡΑ
Είμαι πλέον τελειωμένος
από έρωτα καμένος
ξέχασέ με.
Πάλι λιώμα
ένα ακόμα κέρασέ με
είμαι χώμα
να πεθάνω άφησέ με.
ΓΕΦΥΡΑ
Δεν γουστάρω προστασία
μη μου δίνεις σημασία
άκουσέ με.
R.
Η ψυχή μου δυο κομμάτια
τα διαβολικά της μάτια
δηλητήριο
τη ζωή μου έχουν ρημάξει
κι όλα τά ‘χουν μεταλλάξει
σε μαρτύριο.
2 C
Πάλι χάλια,
δυο μπουκάλια κι είναι λίγο
τόσα βράδια
ψάχνω τρόπους να ξεφύγω
ΓΕΦΥΡΑ
Είμαι πλέον τελειωμένος
από έρωτα καμένος
ξέχασέ με.
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ
1 C
Άλλο ένα βράδυ που η ματιά μου θ’ αμαρτήσει
χωρίς αγάπη ποιος ο λόγος να γυρίσει
πάνω σε σένα δεν αντέχει ν’ ακουμπήσει
το παγωμένο σου το βλέμμα δεν μπορεί να την μεθύσει.
R.
Θα ξενυχτήσει η ματιά πάνω σε ξένα μάτια
μα θα κοιμάται η καρδιά με όνειρα κομμάτια
θα βυθιστεί σε αγκαλιές που ανοιχτές θα μένουν
αφού για πάντα κλείσανε αυτές που μ’ ανασταίνουν.
2 C
Άλλο ένα βράδυ που η ματιά θα σεργιανίσει
άλλες ψυχές θα βρει για να τις κατακτήσει
όμως εσένα δεν θ’ αντέχει να αφήσει
και μ’ έναν θάνατο αργό απ’ την αρχή θα ξεκινήσει.
Άλλο ένα βράδυ που η ματιά μου θ’ αμαρτήσει
χωρίς αγάπη ποιος ο λόγος να γυρίσει
πάνω σε σένα δεν αντέχει ν’ ακουμπήσει
το παγωμένο σου το βλέμμα δεν μπορεί να την μεθύσει.
R.
Θα ξενυχτήσει η ματιά πάνω σε ξένα μάτια
μα θα κοιμάται η καρδιά με όνειρα κομμάτια
θα βυθιστεί σε αγκαλιές που ανοιχτές θα μένουν
αφού για πάντα κλείσανε αυτές που μ’ ανασταίνουν.
2 C
Άλλο ένα βράδυ που η ματιά θα σεργιανίσει
άλλες ψυχές θα βρει για να τις κατακτήσει
όμως εσένα δεν θ’ αντέχει να αφήσει
και μ’ έναν θάνατο αργό απ’ την αρχή θα ξεκινήσει.
ΑΞΙΖΕΙ
1 C
Προχώρησαν οι δείκτες
σκορπίστηκε η καρδιά
μετράω τόσες νύχτες
που λείπεις μακριά
μα εγώ θα περιμένω
δεν ξέρω το γιατί
στο επόμενο το τρένο
μπορεί να είσαι εσύ.
R.
Αξίζει πιστεύω αξίζει
να ζω για να έρθεις κοντά μου
να ζω για να γίνεις δικιά μου
γι’ αυτό κι η καρδιά μου ελπίζει.
Αξίζει πιστεύω αξίζει
να ζω για ένα ακόμα απόψε
αλλιώς τη ζωή μου έλα κόψε
κι ας πάψει η γη να γυρίζει.
2 C
Περάσανε οι ώρες
το βλέμμα μου θολό
το σκέπασαν δυο μπόρες
μα είμαι ακόμα εδώ.
Εδώ να περιμένω
δεν ξέρω το γιατί
στο επόμενο το τρένο
ας είσαι Θέ μου εσύ.
Προχώρησαν οι δείκτες
σκορπίστηκε η καρδιά
μετράω τόσες νύχτες
που λείπεις μακριά
μα εγώ θα περιμένω
δεν ξέρω το γιατί
στο επόμενο το τρένο
μπορεί να είσαι εσύ.
R.
Αξίζει πιστεύω αξίζει
να ζω για να έρθεις κοντά μου
να ζω για να γίνεις δικιά μου
γι’ αυτό κι η καρδιά μου ελπίζει.
Αξίζει πιστεύω αξίζει
να ζω για ένα ακόμα απόψε
αλλιώς τη ζωή μου έλα κόψε
κι ας πάψει η γη να γυρίζει.
2 C
Περάσανε οι ώρες
το βλέμμα μου θολό
το σκέπασαν δυο μπόρες
μα είμαι ακόμα εδώ.
Εδώ να περιμένω
δεν ξέρω το γιατί
στο επόμενο το τρένο
ας είσαι Θέ μου εσύ.
ΧΑΡΙΣΜΑ ΣΟΥ
Γυρνάς στο σπίτι τα χαράματα
την ώρα που εγώ ξυπνάω
και δεν προσέχεις πια τα κλάματα
που κάθε νύχτα τα φοράω.
Ζεις τις στιγμές που εγώ κοιμάμαι
δεν θα μπορέσουμε φοβάμαι
έτσι να συνεχίσουμε.
R.
Τον ξέρω τον κόσμο σου
κι ας λες «μη φοβάσαι,
μαζί σου είμαι μάτια μου
τα βράδια που κοιμάσαι».
Τον ξέρω τον κόσμο σου
και πια δεν τον αντέχω
κουράστηκα μάτια μου
τις νύχτες να μη σ’ έχω.
Φοβάμαι που γύρω σου
οι πειρασμοί χορεύουν
φοβάμαι στις πίστες
που τα μάτια σου αλητεύουν.
Φοβάμαι το βράδυ
που θα ψάξω να βρω
τον άντρα που θα θέλει
τις νύχτες να ‘ναι εδώ.
Χάρισμά σου οι πίστες
οι σωροί τα λουλούδια
οι γεμάτες οι νύχτες
μ’ εμπορίου τραγούδια
οι γυναίκες γοργόνες
που ζητάνε μια θέση
στης ζωής σου τη λάμψη
κι αυτό τόσο σ’ αρέσει!
ΚΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΦΥΓΕΙ
Κι αν έχεις φύγει τι μ’ αυτό
τις νύχτες πάντα ταξιδεύουμε στ’ αστέρια
λείπεις και όμως είσαι εδώ
γελάς, φωνάζεις σ’ αγαπώ
και την καρδιά μου την κρατάς στα δυο σου χέρια.
R.
Σώπα ψυχή μου, μην πονάς
τόσα τα ζόρια που τραβάς μα κράτα κι άλλο.
Θά ρθει μια μέρα ξαφνικά
ξανά στην άδεια μου αγκαλιά
και τη χαρά απ’ το συρτάρι μου θα βγάλω.
Κι αν έχεις φύγει τι μ’ αυτό
εγώ σ’ αγγίζω, σε κοιτώ που ανασαίνεις
όλες τις νύχτες μου περνώ
με σένα πού ‘ μαθα να ζω
στη σκέψη μου είσαι ζωντανή κι ας με πεθαίνεις.
τις νύχτες πάντα ταξιδεύουμε στ’ αστέρια
λείπεις και όμως είσαι εδώ
γελάς, φωνάζεις σ’ αγαπώ
και την καρδιά μου την κρατάς στα δυο σου χέρια.
R.
Σώπα ψυχή μου, μην πονάς
τόσα τα ζόρια που τραβάς μα κράτα κι άλλο.
Θά ρθει μια μέρα ξαφνικά
ξανά στην άδεια μου αγκαλιά
και τη χαρά απ’ το συρτάρι μου θα βγάλω.
Κι αν έχεις φύγει τι μ’ αυτό
εγώ σ’ αγγίζω, σε κοιτώ που ανασαίνεις
όλες τις νύχτες μου περνώ
με σένα πού ‘ μαθα να ζω
στη σκέψη μου είσαι ζωντανή κι ας με πεθαίνεις.
ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Δεν έχει η πίκρα εποχή
ούτε ο πόνος έχει χρώμα
όση αντλήσαμε αντοχή
τόση περίσσεψε ακόμα.
Δεν έχει όνειρα η φιγούρα στον καθρέφτη
ούτε η θλίψη έχει φταίχτη
όλα μια θάλασσα ανυπόταχτη δική μας
ανοιχτή πληγή μας.
Δεν έχει πίστη η φωνή
ούτε το δάκρυ έχει λάμψη
μη με ρωτήσεις το γιατί
έτσι μας έχει η φύση φτιάξει.
Ένα ακυβέρνητο καράβι επιθυμίες
κι ένα νησάκι ανησυχίες
δεν θέλω πάλι να σου πω πόσο φοβάμαι
όλα όσα ξεπερνάμε.
Δεν είν’ θυμός ο κεραυνός
δεν είναι η βροχή αλήθεια
είναι που κλαίει ο ουρανός
και μας ζητάει λίγη βοήθεια.
Είχε ξεσπάσει πριν χρόνια κάποιο βράδυ
για να τρομάξει το σκοτάδι
κι όταν φυσάει, θυμάται, αναστενάζει
κι αισθήματα μοιράζει....
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ
Με δυο ευχές σαν απειλές
«να με αντέχεις, να με θες»
αλλάζει η μέρα.
Τόσα μου φόρτωσες εχτές
που ότι θες κι ότι δεν θες
το κάνω πέρα.
R.
Δεν αντέχω
καυγά να στήνω με τη φαντασία σου
δεν σε έχω
και όλο κυνηγώ τη σημασία σου.
Να σε φτάσω
ποτέ δεν θα μπορέσω και στ’ ορκίζομαι
αν σε χάσω
δεν θά χω λόγους πια να απελπίζομαι.
Σε δυο στιγμές μ’ επιπλοκές
πάλι φωνάζεις πως δεν φταις
γι’ αυτό το λάθος.
Να με δικάζεις να με καις
γιατί κατέληξες μου λες
πάλι μονάχος.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ
Τελευταία φορά
στο χαρτί μου γραμμένη
μία λέξη που εσένα αφορά
τελευταία φορά
που η ψυχή περιμένει
να αλλάξει η ζωή σου φορά.
R.
Αντίθετα κινούμαστε αντίθετα
κρατάμε τα δικά μας τα επίθετα
τηρούμε ο καθένας μια απόσταση
δεν παίρνουμε ποτέ σωστή απόφαση.
Απίστευτα δεθήκαμε απίστευτα
μα ύστερα φερθήκαμε αδίστακτα
τη λέξη σ’ αγαπώ πια δε σου λέω
κι ας με κατηγορήσεις ότι φταίω.
Τελευταία φορά
που η καρδιά επιμένει
στη δική σου τροχιά να βρεθεί
τελευταία φορά
που η αγάπη πεθαίνει
γιατί δεν βρίσκει λόγο να ζει.
στο χαρτί μου γραμμένη
μία λέξη που εσένα αφορά
τελευταία φορά
που η ψυχή περιμένει
να αλλάξει η ζωή σου φορά.
R.
Αντίθετα κινούμαστε αντίθετα
κρατάμε τα δικά μας τα επίθετα
τηρούμε ο καθένας μια απόσταση
δεν παίρνουμε ποτέ σωστή απόφαση.
Απίστευτα δεθήκαμε απίστευτα
μα ύστερα φερθήκαμε αδίστακτα
τη λέξη σ’ αγαπώ πια δε σου λέω
κι ας με κατηγορήσεις ότι φταίω.
Τελευταία φορά
που η καρδιά επιμένει
στη δική σου τροχιά να βρεθεί
τελευταία φορά
που η αγάπη πεθαίνει
γιατί δεν βρίσκει λόγο να ζει.
ΛΥΠΑΜΑΙ
Όταν μου λες γι’ αυτά τα χρόνια που σου πήρα
και πάλι πίσω δεν τα επέστρεψα ποτέ
όταν μου λες πως δεν αλλάζω χαρακτήρα
και σε ζαλίζω με τα όχι και τα ναι
R.
Λυπάμαι
που δεν κατάλαβες ποια είμαι πως λυπάμαι
που δεν το ένιωσες πως μόνη μου φοβάμαι
όμως μαζί σου δεν φοβήθηκα ποτέ.
Όταν μου λες πως η ζωή μου σ’ αρρωσταίνει
και την καρδιά σου τη γεμίζει με πληγές
όταν μου λες ο έρωτάς μας πως πεθαίνει
κι ούτε στο ελάχιστο δεν ένιωσες να φταις
Τότε λυπάμαι....
και πάλι πίσω δεν τα επέστρεψα ποτέ
όταν μου λες πως δεν αλλάζω χαρακτήρα
και σε ζαλίζω με τα όχι και τα ναι
R.
Λυπάμαι
που δεν κατάλαβες ποια είμαι πως λυπάμαι
που δεν το ένιωσες πως μόνη μου φοβάμαι
όμως μαζί σου δεν φοβήθηκα ποτέ.
Όταν μου λες πως η ζωή μου σ’ αρρωσταίνει
και την καρδιά σου τη γεμίζει με πληγές
όταν μου λες ο έρωτάς μας πως πεθαίνει
κι ούτε στο ελάχιστο δεν ένιωσες να φταις
Τότε λυπάμαι....
ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΧΑΡΗ
1 C
Θέλω μια χάρη να μου κάνεις
τώρα που φεύγω απ’ τη ζωή σου
όταν ο έρωτας θα έρθει
να πάρει θέση στην ψυχή σου
R.
Στείλε μου μήνυμα
θέλω να ξέρω, να γιορτάσω
τον πόνο μου να τον κεράσω
αφού δεν πέτυχα μαζί σου
καρδιά στη θλίψη σου αφήσου.
2 C
Θέλω μια χάρη να μου κάνεις
αφού κοντά μου τυραννιόσουν
όταν θα έρθει αυτή η άλλη
που τόσα χρόνια ονειρευόσουν....
Στείλε μου μήνυμα...
Θέλω μια χάρη να μου κάνεις
τώρα που φεύγω απ’ τη ζωή σου
όταν ο έρωτας θα έρθει
να πάρει θέση στην ψυχή σου
R.
Στείλε μου μήνυμα
θέλω να ξέρω, να γιορτάσω
τον πόνο μου να τον κεράσω
αφού δεν πέτυχα μαζί σου
καρδιά στη θλίψη σου αφήσου.
2 C
Θέλω μια χάρη να μου κάνεις
αφού κοντά μου τυραννιόσουν
όταν θα έρθει αυτή η άλλη
που τόσα χρόνια ονειρευόσουν....
Στείλε μου μήνυμα...
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑ
1 C
Θέλω απόψε να μεθύσω
κουράγιο να χω να σ’ αφήσω
για να γλιτώσω μια για πάντα
απ’ την κατάρα των τριάντα.
R.
Παράξενο ετούτο το συναίσθημα
για σένα δεν υπάρχει άλλο αίσθημα
δεν θα με νοιάξει τίποτα άλλο
μόνο αλήθεια από μέσα μου θα βγάλω.
2 C
Θέλω απόψε να την κάνω
δεν περιμένω παραπάνω
σβήνω κεράκια σβήνω χρόνια
τινάζω απ’ τη ζωή μου χιόνια.
Θέλω απόψε να μεθύσω
κουράγιο να χω να σ’ αφήσω
για να γλιτώσω μια για πάντα
απ’ την κατάρα των τριάντα.
R.
Παράξενο ετούτο το συναίσθημα
για σένα δεν υπάρχει άλλο αίσθημα
δεν θα με νοιάξει τίποτα άλλο
μόνο αλήθεια από μέσα μου θα βγάλω.
2 C
Θέλω απόψε να την κάνω
δεν περιμένω παραπάνω
σβήνω κεράκια σβήνω χρόνια
τινάζω απ’ τη ζωή μου χιόνια.
ΑΙΩΝΙΑ
1 C
Όπως κυλιέται το στυλό απάνω στη σελίδα
όπως χαράζει μια γραμμή στο σώμα η λεπίδα
έτσι για πάντα κύλησες στου νου τα μονοπάτια
έτσι στο λέω χάραξες τα μαύρα μου τα μάτια.
ΓΕΦΥΡΑ
Και σε δικάζω που έτσι απλά καταδικάστηκα
στου έρωτά σου τη θηλιά μονάχη μου κρεμάστηκα.
R.
Αιώνια η δική σου η φυλακή
και όλο ν’ αναβάλλεται η δίκη
αιώνια δική σου κι η ψυχή
στα πρακτικά σου πρόσθεσε ακόμα μία νίκη.
2 C
Όπως απλώνεται το φως πάνω στης γης το χάρτη
και καταπίνει η φωτιά χαρτί και φτιάχνει στάχτη
έτσι κι εσύ απλώθηκες μες στης καρδιάς το αίμα
έτσι κατάπια και εγώ των όρκων σου το ψέμα.
Όπως κυλιέται το στυλό απάνω στη σελίδα
όπως χαράζει μια γραμμή στο σώμα η λεπίδα
έτσι για πάντα κύλησες στου νου τα μονοπάτια
έτσι στο λέω χάραξες τα μαύρα μου τα μάτια.
ΓΕΦΥΡΑ
Και σε δικάζω που έτσι απλά καταδικάστηκα
στου έρωτά σου τη θηλιά μονάχη μου κρεμάστηκα.
R.
Αιώνια η δική σου η φυλακή
και όλο ν’ αναβάλλεται η δίκη
αιώνια δική σου κι η ψυχή
στα πρακτικά σου πρόσθεσε ακόμα μία νίκη.
2 C
Όπως απλώνεται το φως πάνω στης γης το χάρτη
και καταπίνει η φωτιά χαρτί και φτιάχνει στάχτη
έτσι κι εσύ απλώθηκες μες στης καρδιάς το αίμα
έτσι κατάπια και εγώ των όρκων σου το ψέμα.
4.7.06
ΦΩΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ
C
Μέσα στα μάτια μου ένα φως
πάλι ζητάς να μ’ ανακρίνεις
που είχα πάει και με ποιον
στο βλέμμα μου να διακρίνεις.
Αν ήμουν όπου σου ‘χα πει
αν τα ωράρια συμφωνούσαν
αν άντρες άλλοι ήταν μαζί
και μ’ έρωτα αν με κοιτούσαν.
R
Πάψε
έφτασα πια στα όριά μου
άστη
ελεύθερη άστη την καρδιά μου.
Φτάνει
τον έλεγχο σου δεν αντέχω
τέρμα
απ’ το μαρτύριό σου απέχω.
C
Οι ερωτήσεις σου σωρός
ξανά θυμώνεις μ’ ένα λάθος
τόσο παράλογα αντιδράς
πάλι σε τύφλωσε το πάθος.
Μάλλον δεν ξέρεις ν’ αγαπάς
αλλιώς στα μάτια που φωτίζεις
θα έβλεπες πως μόνο εσύ
υπάρχεις για να τ’ αντικρίζεις
θα έβλεπες πως μόνο εσύ
υπάρχεις για να τα δακρύζεις.
Μέσα στα μάτια μου ένα φως
πάλι ζητάς να μ’ ανακρίνεις
που είχα πάει και με ποιον
στο βλέμμα μου να διακρίνεις.
Αν ήμουν όπου σου ‘χα πει
αν τα ωράρια συμφωνούσαν
αν άντρες άλλοι ήταν μαζί
και μ’ έρωτα αν με κοιτούσαν.
R
Πάψε
έφτασα πια στα όριά μου
άστη
ελεύθερη άστη την καρδιά μου.
Φτάνει
τον έλεγχο σου δεν αντέχω
τέρμα
απ’ το μαρτύριό σου απέχω.
C
Οι ερωτήσεις σου σωρός
ξανά θυμώνεις μ’ ένα λάθος
τόσο παράλογα αντιδράς
πάλι σε τύφλωσε το πάθος.
Μάλλον δεν ξέρεις ν’ αγαπάς
αλλιώς στα μάτια που φωτίζεις
θα έβλεπες πως μόνο εσύ
υπάρχεις για να τ’ αντικρίζεις
θα έβλεπες πως μόνο εσύ
υπάρχεις για να τα δακρύζεις.
ΦΑΝΑΤΙΚΑ
1 C
Εγώ εσένα πάντα θα ψηφίζω
και της καρδιάς μου θα ‘σαι αρχηγός
τους άντρες όλους κι αν τους αφοπλίζω
είμαι το θύμα κι είσαι ο μόνος κυνηγός.
ΓΕΦΥΡΑ
Από σένα δεν γλιτώνω
με τρελαίνεις, στο δηλώνω.
R.
Φανατικά διαλέγω να σε έχω
φανατικά γουστάρω να σε ζω
στα πρακτικά ξανά δεν θα κολλήσω
εντατικά σε θέλω, σ’ αγαπώ!
2 C
Εγώ για σένα πάντα θα υπάρχω
της λογικής μου η τρέλα είσαι εσύ
επιλογή ισόβια της ζωής μου
και της ζαλάδας μου το υπαίτιο κρασί.
ΓΕΦΥΡΑ
Από σένα δεν γλιτώνω
με τρελαίνεις, στο δηλώνω.
Εγώ εσένα πάντα θα ψηφίζω
και της καρδιάς μου θα ‘σαι αρχηγός
τους άντρες όλους κι αν τους αφοπλίζω
είμαι το θύμα κι είσαι ο μόνος κυνηγός.
ΓΕΦΥΡΑ
Από σένα δεν γλιτώνω
με τρελαίνεις, στο δηλώνω.
R.
Φανατικά διαλέγω να σε έχω
φανατικά γουστάρω να σε ζω
στα πρακτικά ξανά δεν θα κολλήσω
εντατικά σε θέλω, σ’ αγαπώ!
2 C
Εγώ για σένα πάντα θα υπάρχω
της λογικής μου η τρέλα είσαι εσύ
επιλογή ισόβια της ζωής μου
και της ζαλάδας μου το υπαίτιο κρασί.
ΓΕΦΥΡΑ
Από σένα δεν γλιτώνω
με τρελαίνεις, στο δηλώνω.
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΟΥ
C
Αφού προσπέρασες λοιπόν
άκου δυο λόγια
λόγια καρδιάς
μια και θα ζούμε πλέον χώρια.
Βρήκα τη δύναμη για σένα
να ευχηθώ
νά ‘σαι καλά
και για το πριν σ’ ευχαριστώ.
R
Με την ευχή μου
στο δρόμο που διάλεξες να περπατήσεις
με την ευχή μου
ευτυχισμένη ψυχή μου να ζήσεις
Με την ευχή μου
αυτή τη φορά αληθινά ν’ αγαπήσεις.
C
Αφού με ξέχασες λοιπόν
άκου τι λέω
λόγια καρδιάς
κι ας μείνω εγώ να καταρρέω.
Αφήνω πίσω την ψυχή μου
να πονάει
και στέλνω μόνο μια ευχή
να σε φυλάει.
Αφού προσπέρασες λοιπόν
άκου δυο λόγια
λόγια καρδιάς
μια και θα ζούμε πλέον χώρια.
Βρήκα τη δύναμη για σένα
να ευχηθώ
νά ‘σαι καλά
και για το πριν σ’ ευχαριστώ.
R
Με την ευχή μου
στο δρόμο που διάλεξες να περπατήσεις
με την ευχή μου
ευτυχισμένη ψυχή μου να ζήσεις
Με την ευχή μου
αυτή τη φορά αληθινά ν’ αγαπήσεις.
C
Αφού με ξέχασες λοιπόν
άκου τι λέω
λόγια καρδιάς
κι ας μείνω εγώ να καταρρέω.
Αφήνω πίσω την ψυχή μου
να πονάει
και στέλνω μόνο μια ευχή
να σε φυλάει.
ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
C
Αρχίσαμε να λέμε την αλήθεια
μας βγήκε κάποιο βράδυ ξαφνικά
ζητούσαμε κι οι δυο αλλού βοήθεια
για να σταθούμε όρθιοι ξανά.
Ο έρωτας για πάντα είχε σβήσει
να που τ’ ομολογήσαμε κι οι δυο
μας είχε η συνήθεια κοιμίσει
και της ψυχής το αφόρητο κενό.
R
Απόψε τελικά παραδεχτήκαμε
ποτέ εμείς πως δεν αγαπηθήκαμε
αλλιώς σε νιώθω τώρα που ανοιχτήκαμε
πρώτη φορά στα μάτια κοιταχτήκαμε.
C
Αρχίσαμε να λέμε την αλήθεια
με λέξεις που μας βγαίναν βιαστικά
ότι πολύ μας κούρασε η συνήθεια
ότι να τρέμει έπαψε η καρδιά.
Στα βλέμματα μονάχα ικεσίες
στα στόματα χαμόγελα πικρά
δυο τρεις βαθιά θαμμένες υποψίες
και κάποια ξεχασμένα μυστικά.
Αρχίσαμε να λέμε την αλήθεια
μας βγήκε κάποιο βράδυ ξαφνικά
ζητούσαμε κι οι δυο αλλού βοήθεια
για να σταθούμε όρθιοι ξανά.
Ο έρωτας για πάντα είχε σβήσει
να που τ’ ομολογήσαμε κι οι δυο
μας είχε η συνήθεια κοιμίσει
και της ψυχής το αφόρητο κενό.
R
Απόψε τελικά παραδεχτήκαμε
ποτέ εμείς πως δεν αγαπηθήκαμε
αλλιώς σε νιώθω τώρα που ανοιχτήκαμε
πρώτη φορά στα μάτια κοιταχτήκαμε.
C
Αρχίσαμε να λέμε την αλήθεια
με λέξεις που μας βγαίναν βιαστικά
ότι πολύ μας κούρασε η συνήθεια
ότι να τρέμει έπαψε η καρδιά.
Στα βλέμματα μονάχα ικεσίες
στα στόματα χαμόγελα πικρά
δυο τρεις βαθιά θαμμένες υποψίες
και κάποια ξεχασμένα μυστικά.
ΠΑΝΤΟΥ
1 C
Η μέρα άστραψε νωρίς
γιορτή θυμίζει
κι έτσι με σένα ή χωρίς
με βασανίζει.
Γέλια γεμίζουν τα στενά
παιδιά που παίζουν
και σε φορώ σαν αγκαλιά
να με ζηλεύουν.
R.
Παντού υπάρχεις πάνω μου
και μέσα μου
και γύρω
την άσπρη όψη της ζωής
μαζί σου διεγείρω.
Παντού υπάρχεις πάνω μου
και μέσα μου
και τώρα
δεν μου χαλάει την ψυχή
καμιά του κόσμου μπόρα.
2 C
Η νύχτα έφεξε αργά
με φως ωραίο
δεν καταδέχομαι άλλο πια
να καταρρέω.
Γελώ κι ας μην διαλέγεις πια
να μ’ αγαπήσεις
δεν το φοβάται η καρδιά
το να μ’ αφήσεις.
Η μέρα άστραψε νωρίς
γιορτή θυμίζει
κι έτσι με σένα ή χωρίς
με βασανίζει.
Γέλια γεμίζουν τα στενά
παιδιά που παίζουν
και σε φορώ σαν αγκαλιά
να με ζηλεύουν.
R.
Παντού υπάρχεις πάνω μου
και μέσα μου
και γύρω
την άσπρη όψη της ζωής
μαζί σου διεγείρω.
Παντού υπάρχεις πάνω μου
και μέσα μου
και τώρα
δεν μου χαλάει την ψυχή
καμιά του κόσμου μπόρα.
2 C
Η νύχτα έφεξε αργά
με φως ωραίο
δεν καταδέχομαι άλλο πια
να καταρρέω.
Γελώ κι ας μην διαλέγεις πια
να μ’ αγαπήσεις
δεν το φοβάται η καρδιά
το να μ’ αφήσεις.
30.5.06
ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΤΩ
| Σου φόρεσα μια μάσκα για να ξεγελαστώ πως είσαι ερωτευμένος έπεισα το μυαλό και μες στο παραμύθι μου επέλεξα να ζήσω αφού δεν είχα θάρρος την αλήθεια ν’ αντικρίσω. R. Δεν θα ‘χει happy end αυτό το έργο το ψέμα μου στο τέλος θα φανεί η μάσκα που σου φόρεσα θα πέσει γυμνός θα βγεις να παίξεις στη σκηνή. ΓΕΦΥΡΑ Στη σκηνή την τελευταία ψέμα μόνο και αυλαία. Σου έδωσα έναν ρόλο για να ξεγελαστώ σε διάλεξα να παίξεις για να πειστώ εγώ σου φόρεσα τον έρωτα κοστούμι εφαρμοστό μα δεν ήταν στο μέγεθος ψυχή μου το σωστό. |
23.5.06
ΑΝΗΚΩ ΚΑΠΟΥ
Γυρνάει η πίκρα μου πλευρό
δειλά ξανά κι αποκοιμιέται
στις συντροφιές των γνωστικών
πάλι η ζωή μου συζητιέται.
Ποια είμαι εγώ και ποια αγκαλιά
με άφησε να της ξεφύγω
σε ποια φωλιά ερωτική
σαν ζοριστώ θα καταφύγω.
Ανήκω κάπου μα ποτέ δεν θα το πω
πως κάποιος κάποτε μου πήρε την καρδιά μου
αυτός ο κάποιος μου ‘πε τόσο σ’ αγαπώ
που και να φύγεις θά ‘σαι πάντοτε δικιά μου.
Ανοίγει πάλι η πληγή
της πιο μεγάλης μου αμαρτίας
κάποτε χάραξα ζωή
στον χάρτη κάποιας απιστίας.
Και γύρω μου μιλούν πολλοί
κι ίσως με μίσος με κοιτάνε
αφού δεν ξέρουν οι τρελοί πως είν’ με πάθος ν’ αγαπάνε
δειλά ξανά κι αποκοιμιέται
στις συντροφιές των γνωστικών
πάλι η ζωή μου συζητιέται.
Ποια είμαι εγώ και ποια αγκαλιά
με άφησε να της ξεφύγω
σε ποια φωλιά ερωτική
σαν ζοριστώ θα καταφύγω.
Ανήκω κάπου μα ποτέ δεν θα το πω
πως κάποιος κάποτε μου πήρε την καρδιά μου
αυτός ο κάποιος μου ‘πε τόσο σ’ αγαπώ
που και να φύγεις θά ‘σαι πάντοτε δικιά μου.
Ανοίγει πάλι η πληγή
της πιο μεγάλης μου αμαρτίας
κάποτε χάραξα ζωή
στον χάρτη κάποιας απιστίας.
Και γύρω μου μιλούν πολλοί
κι ίσως με μίσος με κοιτάνε
αφού δεν ξέρουν οι τρελοί πως είν’ με πάθος ν’ αγαπάνε
17.5.06
ΓΥΡΝΑ ΠΛΕΥΡΟ (Γιατί τα κάνεις όλα αυτά)
Ξημερώνει και πάλι δεν ορίζεις τη ζωή σου
άλλη μια μέρα που ξυπνάς κι αφήνεις μόνα τα γιατί σου
σκυφτός απλώνεις τους ιδρώτες σου στο ζεν της εποχής σου
γιατί τα κάνεις όλα αυτά αναρωτήσου.
Θυμήσου
τότε που έτρεχες μικρός μίλια μπροστά απ’ τη φυγή σου
τώρα σε πρόλαβε, προσπέρασε, δεν κάθισε μαζί σου
γύρνα πλευρό κι αποκοιμήσου.
Άλλη μια μέρα που δεν άλλαξε από χτες
άλλη μια μέρα που σε φτύνουν οι φυγές
άλλη μια μέρα θα σε πνίγουν ενοχές
αφού δεν βρήκες τη δύναμη να κάνεις ότι θες!
Ξημερώνει και πάλι παγιδεύεις την οργή σου
γίνεται μόνιμη παρέα η ανασφάλεια στην ψυχή σου
θα το παλέψεις να ντοπάρεις με λεφτά την ανοχή σου
γιατί τα κάνεις όλα αυτά αναρωτήσου
γύρνα πλευρό κι αποκοιμήσου.
άλλη μια μέρα που ξυπνάς κι αφήνεις μόνα τα γιατί σου
σκυφτός απλώνεις τους ιδρώτες σου στο ζεν της εποχής σου
γιατί τα κάνεις όλα αυτά αναρωτήσου.
Θυμήσου
τότε που έτρεχες μικρός μίλια μπροστά απ’ τη φυγή σου
τώρα σε πρόλαβε, προσπέρασε, δεν κάθισε μαζί σου
γύρνα πλευρό κι αποκοιμήσου.
Άλλη μια μέρα που δεν άλλαξε από χτες
άλλη μια μέρα που σε φτύνουν οι φυγές
άλλη μια μέρα θα σε πνίγουν ενοχές
αφού δεν βρήκες τη δύναμη να κάνεις ότι θες!
Ξημερώνει και πάλι παγιδεύεις την οργή σου
γίνεται μόνιμη παρέα η ανασφάλεια στην ψυχή σου
θα το παλέψεις να ντοπάρεις με λεφτά την ανοχή σου
γιατί τα κάνεις όλα αυτά αναρωτήσου
γύρνα πλευρό κι αποκοιμήσου.
ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΥΜΩΝΕΙΣ
1 C Βραδιάζει στη γη σου σβησμένα τα φώτα βουβά βαρελότα του κόσμου η πνοή. Γυρνούν οι αγέλες σε πάρκα με θρόνους παγκάκια με μόνους και κάπου κι εσύ. R. Εσύ που θυμώνεις, στη νύχτα γρυλίζεις σκυφτά να δακρύζεις διαλέγεις ξανά. Εσύ που θυμώνεις, λυγμούς αφυπνίζεις και μέσα σου κρύβεις παιδί που πονά. 2 C Βραδιάζει στον κόσμο το φως πάλι φταίει μερόνυχτα κλαίει για κάποιο γιατί. Πληγές συμμορίες ορμούν στο κορμί σου το φως την ψυχή σου τη λεηλατεί. |
24.3.06
ΤΙ ΕΧΩ ΦΤΑΙΞΕΙ (τα προστυχορεμπέτικα)
Ήρθα στο σπίτι σου προχτές
κι όλο μου έλεγες με θες
εδώ και τώρα
σε πήρα δυο και τρεις φορές
με όσες είχα αντοχές
μα δεν σου έφτασε και μου ζητάς και τώρα.
Τι έχω φταίξει ο τρελός
τι έχω φταίξει
που ο χαρακτήρας μου αυτός
δεν λέει να σ' αντέξει.
Τι έχω κάνει τελικά
τι έχω κάνει
και ούτε το οκτάωρο μαζί μου
δε σου φτάνει.
Ξύπνησα σήμερα νωρίς
μη μου αρχίζεις να χαρείς
πάλι μουρμούρα.
Που τόσο λίγο θα με δεις
και πάλι σκούρα θα τα βρεις
μ' αυτή σου την παράλογη καψούρα.
κι όλο μου έλεγες με θες
εδώ και τώρα
σε πήρα δυο και τρεις φορές
με όσες είχα αντοχές
μα δεν σου έφτασε και μου ζητάς και τώρα.
Τι έχω φταίξει ο τρελός
τι έχω φταίξει
που ο χαρακτήρας μου αυτός
δεν λέει να σ' αντέξει.
Τι έχω κάνει τελικά
τι έχω κάνει
και ούτε το οκτάωρο μαζί μου
δε σου φτάνει.
Ξύπνησα σήμερα νωρίς
μη μου αρχίζεις να χαρείς
πάλι μουρμούρα.
Που τόσο λίγο θα με δεις
και πάλι σκούρα θα τα βρεις
μ' αυτή σου την παράλογη καψούρα.
ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΣ
| Έχει στα χείλη πυρκαγιά τις νύχτες που τον καιει φιλί - κλειδί οι όρκοι του και μια καρδιά που κλαιει. Έχει στα χέρια αγκαλιά άδεια και ξεχασμένη, η γη του ψάχνει ουρανό μονάχη να μη μένει. Κυνηγημένος μια ζωή από θεούς κι ανθρώπους, παραδομένος σαν σιωπή σε στόματα πικρά μονάχα εκείνη το μπορεί ανάσα να του δώσει προτού γεμίσει δάκρυα η μαύρη του ματιά. Έχει μια θλίψη στην ψυχή στο στήθος του μαχαίρι μονάχος γέρνει στο κενό φλερτάρει μ’ ένα αγέρι. Αχ πρόλαβέ τον έρωτα, προτού για πάντα φύγει δώστου το γέλιο του ξανά του χάρου να ξεφύγει. |
20.3.06
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ
| Φώτα που ανάβουν Σάββατο βράδυ στην Αθήνα κεριά που σβήνουν οι αναμνήσεις μιας ζωής όλα με κάνουν στην ιστορία μας το θύμα μόνη μ' αφήνουν μα κάτι αλλάζει, θα το δεις. Απόψε θα βγω φορώντας το μαύρο φουστάνι που αγαπούσες απόψε θα πιω το μόνο ποτό που ποτέ σου δεν κερνούσες Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Γέλια που αρχίζουν να παρασύρουν την ψυχή μου πάλι η νύχτα έχει έναν χώρο να κρυφτώ όλα με σπρώχνουν να συνεχίσω τη ζωή μου ίχνη σου σβήνω βγαίνω ξανά και προχωρώ! |
ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Κλείσε τα μάτια σου να μη με δεις που φεύγω
άλλη μια νύχτα σου αφήνω μοναξιά
κι αν την αγάπη που μου δίνεις αποφεύγω
κι αν βρίσκω λόγους να μην πέσω στη φωτιά.
Κλείσε τα μάτια σου στ’ αλήθεια δεν αντέχω
αυτή τη λύπη που σκαλώνει μες στο βλέμμα
απ’ τη ζωή σου επιλέγω να απέχω
γιατί να ζω δεν το μπορώ μέσα στο ψέμα.
Αυτά τα μάτια κάθε βράδυ στάζουν λύπη
μες στο σκοτάδι θυσιάζουν τα όνειρά τους
αφού η αγάπη τους και πάλι απόψε λείπει
βροχή γεμίζουν απ’ τα τόσα δάκρυά τους.
Κλείσε τα μάτια σου να μη γευτώ τον πόνο
άλλη μια νύχτα δεν αντέχω να σου πω
πόσο υποφέρω που ξανά σ’ αφήνω μόνο
ενώ για σένα τελικά μονάχα ζω.
άλλη μια νύχτα σου αφήνω μοναξιά
κι αν την αγάπη που μου δίνεις αποφεύγω
κι αν βρίσκω λόγους να μην πέσω στη φωτιά.
Κλείσε τα μάτια σου στ’ αλήθεια δεν αντέχω
αυτή τη λύπη που σκαλώνει μες στο βλέμμα
απ’ τη ζωή σου επιλέγω να απέχω
γιατί να ζω δεν το μπορώ μέσα στο ψέμα.
Αυτά τα μάτια κάθε βράδυ στάζουν λύπη
μες στο σκοτάδι θυσιάζουν τα όνειρά τους
αφού η αγάπη τους και πάλι απόψε λείπει
βροχή γεμίζουν απ’ τα τόσα δάκρυά τους.
Κλείσε τα μάτια σου να μη γευτώ τον πόνο
άλλη μια νύχτα δεν αντέχω να σου πω
πόσο υποφέρω που ξανά σ’ αφήνω μόνο
ενώ για σένα τελικά μονάχα ζω.
ΔΙΚΗ ΜΟΥ
Δεν θυμάμαι πια τις νύχτες που περάσαμε μαζί ούτε και τις καληνύχτες που μας φτάναν στο πρωί δεν θυμάμαι παρά μόνο κάτι λόγια τρυφερά που μου έταζαν αγάπη στα κρυφά, στα φανερά. Μα τα λόγια δεν μπορώ να φυλακίσω όσα τότε μού ‘χες τάξει πώς να ζήσω εγώ σ’ άφησα να βγεις απ’ τη ζωή μου κι αφού έφυγες δεν ήσουνα δική μου δεν ήσουνα δική μου ποτέ. Δεν θυμάμαι τα φιλιά σου που ξυπνούσαν το κορμί ούτε και το άγγιγμά σου που μεθούσε την ψυχή δεν θυμάμαι παρά μόνο βλέμματα μεθυστικά που τον έρωτα μου δείχναν με σινιάλα μυστικά. Μα το βλέμμα δεν μπορώ να αιχμαλωτίσω στο μυαλό και στην ψυχή μου θα το κλείσω εσύ έχεις φύγει ήδη απ’ τη ζωή μου κι αφού έφυγες δεν ήσουνα δική μου δεν έγινες δική μου ποτέ. |
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ
| Ο πόνος απόψε έχει τη μορφή σου τα μάτια βλέπουν μονάχα τη φυγή σου θα πιω πολύ μήπως και καταφέρω να πάψω τ’ όνομά σου να προφέρω. Φωνάζω στην απελπισία να μη μου δίνει σημασία άλλη μια νύχτα όλα τα ‘χω σπάσει όμως και πάλι δεν σ’ έχω ξεπεράσει. Άλλη μια νύχτα υποφέρω Μα δεν αξίζεις και το ξέρω. Η νύχτα απόψε σφίγγει την καρδιά μου η λύπη βάφει γκρίζα τη ματιά μου θα πιω πολύ μήπως και καταστρέψω τα όνειρα που μ’ άφησαν απ’ έξω. |
ΑΥΛΑΙΑ
| Χαμηλώνουν τα φώτα δυναμώνει το βλέμμα στο ποτήρι μου πνίγεται η νύχτα. Σε θυμάμαι σαν πρώτα σ’ ένα βράδυ όλο ψέμα να πετάς μια ψυχρή καληνύχτα. Έτσι πέφτει η αυλαία σ’ έναν έρωτα σκάρτο μια κουβέντα κοφτή που πληγώνει. Τη στιγμή τη μοιραία πάλι έπιασα πάτο πάλι κάπου αλλού ξημερώνει. Δυναμώνουν οι λέξεις αργοσβήνει η ελπίδα μες στο πλήθος σε χάνω και πάλι. Απ’ αυτό που προσφέρεις ως αυτό που ζητάω η απόσταση είναι μεγάλη. |
ΟΝΕΙΡΟ
Μια αλλιώτικη στιγμή
μια καινούρια επαφή
ένας ξέφρενος ρυθμός
ένας έρωτας στο φως
μια φωνή που με ξυπνάει
μια κλωστή που με τραβάει.
σ’ ένα όνειρο.
Ένα χάδι, ένα φιλί
κι άλλαξε όλη μου η ζωή
έτσι σβήνει η μοναξιά
χάνεται μες στη φωτιά
θέλω απόψε να χορέψω
και μαζί σου να πιστέψω
σ’ ένα όνειρο.
Θέλω
ν’ αγαπήσω
το όνειρό μου
να το ζήσω
να ξεχαστώ για πάντα σε μια σου ματιά
να αφεθώ στην πιο μαγική αγκαλιά
αγκαλιά...
Χρώμα παίρνει ο ουρανός
έρωτας αληθινός
αν σε χάσω θα χαθώ
τώρα άρχισα να ζω
η μορφή σου με μεθάει
σ’ ένα όνειρο.
μια καινούρια επαφή
ένας ξέφρενος ρυθμός
ένας έρωτας στο φως
μια φωνή που με ξυπνάει
μια κλωστή που με τραβάει.
σ’ ένα όνειρο.
Ένα χάδι, ένα φιλί
κι άλλαξε όλη μου η ζωή
έτσι σβήνει η μοναξιά
χάνεται μες στη φωτιά
θέλω απόψε να χορέψω
και μαζί σου να πιστέψω
σ’ ένα όνειρο.
Θέλω
ν’ αγαπήσω
το όνειρό μου
να το ζήσω
να ξεχαστώ για πάντα σε μια σου ματιά
να αφεθώ στην πιο μαγική αγκαλιά
αγκαλιά...
Χρώμα παίρνει ο ουρανός
έρωτας αληθινός
αν σε χάσω θα χαθώ
τώρα άρχισα να ζω
η μορφή σου με μεθάει
σ’ ένα όνειρο.
ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ
| Το πήρα απόφαση που λες κι αρχίσαν οι ανατροπές σε θέλω και θα σ’αποκτήσω τα τείχη σου θα τα γκρεμίσω. Τα πάνω κάτω στη ζωή σου θα τα φέρω γιατί κουράστηκα για σένα να υποφέρω ήρθε η ώρα που θα γίνει πανικός γιατί είσαι ένας και μοναδικός! Το πήρα απόφαση σου λέω ό,τι κι αν γίνει εγώ θα φταίω θα πάρω θέση στη ζωή σου γιατί γεννήθηκα δική σου. |
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ
| ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑ ΒΓΑΙΝΩ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΙΩ ΜΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΠΩΣ Σ’ΑΓΑΠΩ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΣΟ ΥΠΟΦΕΡΩ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ ΟΛΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ ΜΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΛΕΝΕ, ΑΛΛΑ ΕΝΝΟΟΥΝ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΠΩΣ ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΔΕ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΜΟΝΑΧΑ ΕΣΕΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΕΤΣΙ ΘΑ ΖΩ ΠΕΦΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ. |
Η ΚΑΨΟΥΡΑ (ρεμπέτικη διαύγεια)
Μου τά ‘φαγες κακούργα τα λεφτά
Μου τά ‘φαγες και τά ‘κανες προικιά
Τα τάζεις στον επόμενο
Το νέο σου τον γκόμενο
Κι εμένα μ’ άφησες με δυο βρακιά.
Γιατί να έχω στη ζωή τέτοια καψούρα
Κι όλο για πάρτη σου να γίνομαι μαστούρα
Για χάρη σου γιατί να καταλήξω
Την άτυχη πορεία μας έτσι άδοξα να λήξω.
Μου ρήμαξες ρουφιάνα την ψυχή
Και μού ‘μεινε μονάχα μια ευχή
Στο πάθος σου το δρώμενο
Να έχεις παρελκόμενο
Και θάνατος μοιραίος να σε βρει!!!!!!!
Μου τά ‘φαγες και τά ‘κανες προικιά
Τα τάζεις στον επόμενο
Το νέο σου τον γκόμενο
Κι εμένα μ’ άφησες με δυο βρακιά.
Γιατί να έχω στη ζωή τέτοια καψούρα
Κι όλο για πάρτη σου να γίνομαι μαστούρα
Για χάρη σου γιατί να καταλήξω
Την άτυχη πορεία μας έτσι άδοξα να λήξω.
Μου ρήμαξες ρουφιάνα την ψυχή
Και μού ‘μεινε μονάχα μια ευχή
Στο πάθος σου το δρώμενο
Να έχεις παρελκόμενο
Και θάνατος μοιραίος να σε βρει!!!!!!!
ΑΛΛΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΜΗΝ ΛΕΣ
Πάλι είπες πως θα ‘ρθεις
πάλι όμως ήταν ψέμα
δεν αντέχεις να με δεις
και ξεφεύγεις απ’ το θέμα
όλα τέλειωσαν λοιπόν
και ας μην το συζητάμε
πάλι ήσουνα απών
τη ζωή μας ξεγελάμε
Άλλα ψέματα μη λες
το χρωστάς στον εαυτό σου
παραδέξου πως δεν θες
να με έχεις στο πλευρό σου.
Άλλο ψέμα μην μου πεις
είσαι εδώ από συνήθεια
και κατάματα να δεις
επιτέλους την αλήθεια.
Πάλι ξέχασες να ‘ρθεις
να με πάρεις απ’ το χέρι
άλλο μην το αρνηθείς
η καρδιά μου υποφέρει.
Παραδέξου πως αυτό
το απίστευτο το πάθος
δεν υπάρχει πια εδώ
να τ’ αρνιόμαστε είναι λάθος.
πάλι όμως ήταν ψέμα
δεν αντέχεις να με δεις
και ξεφεύγεις απ’ το θέμα
όλα τέλειωσαν λοιπόν
και ας μην το συζητάμε
πάλι ήσουνα απών
τη ζωή μας ξεγελάμε
Άλλα ψέματα μη λες
το χρωστάς στον εαυτό σου
παραδέξου πως δεν θες
να με έχεις στο πλευρό σου.
Άλλο ψέμα μην μου πεις
είσαι εδώ από συνήθεια
και κατάματα να δεις
επιτέλους την αλήθεια.
Πάλι ξέχασες να ‘ρθεις
να με πάρεις απ’ το χέρι
άλλο μην το αρνηθείς
η καρδιά μου υποφέρει.
Παραδέξου πως αυτό
το απίστευτο το πάθος
δεν υπάρχει πια εδώ
να τ’ αρνιόμαστε είναι λάθος.
ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ
1 C
Γύρνα λίγο να σε δω
μες στα μάτια σου που κλαίνε
διάβασα το σ’αγαπώ
που τα χείλη σου δε λένε.
R.
Θα αντέξουμε καρδιά μου
όλα γίνονται για νά ‘μαστε μαζί
τώρα πια είσαι δικιά μου
και στο πλάι μου θα ζήσεις μια ζωή.
2 C
Μην αφήνεις τη βροχή
τη ματιά σου να μουσκεύει
όσο πόνεσε η ψυχή
τόσο ο έρωτας θεριεύει.
Γύρνα λίγο να σε δω
μες στα μάτια σου που κλαίνε
διάβασα το σ’αγαπώ
που τα χείλη σου δε λένε.
R.
Θα αντέξουμε καρδιά μου
όλα γίνονται για νά ‘μαστε μαζί
τώρα πια είσαι δικιά μου
και στο πλάι μου θα ζήσεις μια ζωή.
2 C
Μην αφήνεις τη βροχή
τη ματιά σου να μουσκεύει
όσο πόνεσε η ψυχή
τόσο ο έρωτας θεριεύει.
ΣΕ ΠΡΟΚΑΛΩ
| Σε προκαλώ να με νικήσεις σ’ ένα παιχνίδι ερωτικό να παίξεις και να με κερδίσεις δική σου να ‘μαι όσο ζω. Τα θέλω όλα από σένα και είσαι ο μόνος που μπορείς να μην τρομάξεις απ’ το πάντα που σου ζητώ να μοιραστείς. Τα θέλω όλα και το ξέρω για μένα είσαι ο σωστός αυτός που αντέχει να με έχει ο ένας και μοναδικός! Σε προκαλώ να μ’ αποκτήσεις τους όρους διάλεξε εσύ γι’ αυτό που πρόκειται να ζήσεις δεν θα σου φτάσει μια ζωή. |
10.6.05
ΝΥΧΤΑΣ ΕΝΟΧΕΣ
Κοίτα πως γέρνει αυτή η ώρα
πάνω μας και μας τυραννά
πως μας πιέζει πάντα ο χρόνος
και όλο γρήγορα περνά.
Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος
που λίγο απέχει απ’ την αρχή
άκου που έχω να σου δώσω
μια ανορθόδοξη ευχή.
Να μένουν πάντα τ’ όνειρά σου
όνειρα, νύχτας ενοχές
και όσα ζεις να μην τ’ αγγίζεις
να μένουν ζωντανά στο χτες.
Γιατί αν τα όνειρα καρδιά μου
βγουν το πρωί αληθινά
άπληστοι γίνονται οι ανθρώποι
κι όλο ζητάνε πιο πολλά.
Πως σπαταλιέται ο καιρός μας
γρήγορα σαν νερό κυλά
αφήνει πίσω μόνο ίχνη
και δάκρυα εφηβικά.
Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος
που λίγο απέχει απ’ την αρχή
άκου που έχω να σου δώσω
μια ανορθόδοξη ευχή.
πάνω μας και μας τυραννά
πως μας πιέζει πάντα ο χρόνος
και όλο γρήγορα περνά.
Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος
που λίγο απέχει απ’ την αρχή
άκου που έχω να σου δώσω
μια ανορθόδοξη ευχή.
Να μένουν πάντα τ’ όνειρά σου
όνειρα, νύχτας ενοχές
και όσα ζεις να μην τ’ αγγίζεις
να μένουν ζωντανά στο χτες.
Γιατί αν τα όνειρα καρδιά μου
βγουν το πρωί αληθινά
άπληστοι γίνονται οι ανθρώποι
κι όλο ζητάνε πιο πολλά.
Πως σπαταλιέται ο καιρός μας
γρήγορα σαν νερό κυλά
αφήνει πίσω μόνο ίχνη
και δάκρυα εφηβικά.
Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος
που λίγο απέχει απ’ την αρχή
άκου που έχω να σου δώσω
μια ανορθόδοξη ευχή.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΨΑΧΝΩ
Αυτό που ψάχνω γύρω μου να βρω
δεν έχει μια μορφή συγκεκριμένη
δεν έχει κάποιο χρώμα ζωηρό
μα είναι που η ψυχή το περιμένει.
Δεν ξέρω αν το ψάχνω από μικρή
ή αν είναι από χτες που το ζητάω
δεν ξέρω αν κανείς μου το’ χει πει
ή μόνη μου το πλάθω όταν πονάω.
Αυτό που ψάχνω ίσως να ‘ναι εδώ
να μπλέκεται τις νύχτες στα μαλλιά μου
να είναι ένα μικρό αερικό
ή ίσως η πνοή απ’ τα φιλιά μου.
Δεν είναι κάποιας μέρας η αρχή
ούτε σε κάποιο πρόσωπο η λύπη
δεν είναι ο αέρας, η βροχή
είναι το κάτι μέσα μου που λείπει.
Αυτό που τόσο έντονα ζητώ
δεν βρίσκεται σε κάποια ξένη χώρα
νομίζω είναι κάτι απλοϊκό
ίσως όμως να μην το βλέπω τώρα!
δεν έχει μια μορφή συγκεκριμένη
δεν έχει κάποιο χρώμα ζωηρό
μα είναι που η ψυχή το περιμένει.
Δεν ξέρω αν το ψάχνω από μικρή
ή αν είναι από χτες που το ζητάω
δεν ξέρω αν κανείς μου το’ χει πει
ή μόνη μου το πλάθω όταν πονάω.
Αυτό που ψάχνω ίσως να ‘ναι εδώ
να μπλέκεται τις νύχτες στα μαλλιά μου
να είναι ένα μικρό αερικό
ή ίσως η πνοή απ’ τα φιλιά μου.
Δεν είναι κάποιας μέρας η αρχή
ούτε σε κάποιο πρόσωπο η λύπη
δεν είναι ο αέρας, η βροχή
είναι το κάτι μέσα μου που λείπει.
Αυτό που τόσο έντονα ζητώ
δεν βρίσκεται σε κάποια ξένη χώρα
νομίζω είναι κάτι απλοϊκό
ίσως όμως να μην το βλέπω τώρα!
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
Άλλη μια μέρα, άλλη μια Κυριακή
αυτή η ζωή πως γράφεται
σ’ ένα λευκό χαρτί.
Η κάθε λέξη μια στιγμή που δεν γυρίζει
και η αλήθεια λογική
που με στηρίζει.
Μια σου ματιά αρκεί
για ένα ξεκίνημα.
Ανάσα μου, δώσμου κουράγιο ν’ αντέξω
στα λάθη μου, πρέπει ξανά να επιστρέψω
μ’ όση αντοχή.
Ανάσα μου, δώσμου κουράγιο να μείνω
στο ψέμα μου, για μια φορά να επιμείνω.
Άλλη μια μέρα, δίχως μιαν αφορμή
αυτή η ζωή αχ, η άδικη
πάντα με προκαλεί.
Σε μια στιγμή που η φωνή
γίνεται ελπίδα,
νιώθω πως είμαι μια χαρά
που δεν σε είδα.
κι όμως το ξέρω αυτό
είναι ένα μήνυμα.
αυτή η ζωή πως γράφεται
σ’ ένα λευκό χαρτί.
Η κάθε λέξη μια στιγμή που δεν γυρίζει
και η αλήθεια λογική
που με στηρίζει.
Μια σου ματιά αρκεί
για ένα ξεκίνημα.
Ανάσα μου, δώσμου κουράγιο ν’ αντέξω
στα λάθη μου, πρέπει ξανά να επιστρέψω
μ’ όση αντοχή.
Ανάσα μου, δώσμου κουράγιο να μείνω
στο ψέμα μου, για μια φορά να επιμείνω.
Άλλη μια μέρα, δίχως μιαν αφορμή
αυτή η ζωή αχ, η άδικη
πάντα με προκαλεί.
Σε μια στιγμή που η φωνή
γίνεται ελπίδα,
νιώθω πως είμαι μια χαρά
που δεν σε είδα.
κι όμως το ξέρω αυτό
είναι ένα μήνυμα.
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Είναι υπόθεση φριχτής μοναξιάς
είναι που δεν μπορώ ν ‘ακούω τ’ όνομά σου
που με τρομάζουνε τα λόγια που λες
και με αγχώνουν τα τρελά βήματα σου.
Είναι που έμαθα να ζω στη σκιά
κι όταν ο ήλιος βγαίνει χάνω τους ήχους
είναι που ρούφηξα μια νύχτα κρυφά
όλο το ψέμα σου κι ατέλειωτους μύθους.
Μη με κοιτάζεις με μάτια που καίνε
αυτά που για σένα έχουν μάθει να λένε
μια νύχτα που βγήκανε όλα αλήθεια
μου ματώσαν το βλέμμα, μου ξεσκίσαν τα στήθια.
Είναι υπόθεση φριχτής μοναξιάς
είναι που πάγωσε η θέση σου δίπλα
που όλη η θλίψη μου έχει γίνει θηλιά
και μπορώ και μασάω με τα δόντια την πίκρα.
Είναι που αυτοί που σ’ έχουν φέρει στη γη
καταστρέψαν τον κόσμο στο τρελό όργιό τους
και ο σπόρος τους τώρα έχει γίνει καρφί
με καρφώνει στον τοίχο και με κάνει εχθρό τους.
είναι που δεν μπορώ ν ‘ακούω τ’ όνομά σου
που με τρομάζουνε τα λόγια που λες
και με αγχώνουν τα τρελά βήματα σου.
Είναι που έμαθα να ζω στη σκιά
κι όταν ο ήλιος βγαίνει χάνω τους ήχους
είναι που ρούφηξα μια νύχτα κρυφά
όλο το ψέμα σου κι ατέλειωτους μύθους.
Μη με κοιτάζεις με μάτια που καίνε
αυτά που για σένα έχουν μάθει να λένε
μια νύχτα που βγήκανε όλα αλήθεια
μου ματώσαν το βλέμμα, μου ξεσκίσαν τα στήθια.
Είναι υπόθεση φριχτής μοναξιάς
είναι που πάγωσε η θέση σου δίπλα
που όλη η θλίψη μου έχει γίνει θηλιά
και μπορώ και μασάω με τα δόντια την πίκρα.
Είναι που αυτοί που σ’ έχουν φέρει στη γη
καταστρέψαν τον κόσμο στο τρελό όργιό τους
και ο σπόρος τους τώρα έχει γίνει καρφί
με καρφώνει στον τοίχο και με κάνει εχθρό τους.
ΕΥΧΗ
Κάνω μια ευχή
για σένα που ξέρω
να είσαι καλά
να μην υποφέρω
στα χρόνια που θα ‘ρθουν.
Να ‘ναι η ζωή
λουλούδι ανθισμένο
άρωμα γιασεμιού
που για σένα είν’ κομμένο
μια νύχτα τ’ Αυγούστου.
Να ‘ναι κρασί
γλυκό να μεθύσεις,
να μου ζαλιστείς
να γλυκομιλήσεις,
μη σε τρομάζει τίποτα.
Να ‘ναι φωνή
σε βαθιά ησυχία,
μια σκέψη τρελή
που γεννά η φαντασία,
να σε παίρνει μαζί της
σ’ ένα ταξίδι της, σ’ ένα ταξίδι της.
Μη φοβηθείς
ποτέ σου κανένα,
κι αν όλοι είναι μόνοι
εσύ έχεις εμένα,
σε κάθε σου βήμα..
Ό,τι συμβεί στην δική σου ιστορία
κομμάτι βγαλμένο
από μια ευτυχία
που σου ανήκει.
Να ‘σαι πνοή
και χάδι ανέμου
κι ελπίδα ν’ αγγίζεις
όπου πιάνεις καλέ μου
μη σε τρομάζει τίποτα.
Κάθε φορά που ο ήλιος σου γνέφει
να ξέρεις η μέρα
πως μαζί της σε έχει
σ’ ένα ταξίδι, σ’ ένα ταξίδι της….
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ
Είδα μια πόλη στο νοτιά
κι ένα χωριό στη δύση
που πέρασες και χνάρια σου
παντού είχες αφήσει.
Στον πρωτογιό του φούρναρη
στον ξάδερφο του λούστρου
στο ανιψούδι της μαμής
και στ’ άρωμα του μούστου.
Όλοι για σένα λέγανε
για σένα σιγοκλαίγαν
βαθιά μες στην καρδούλα τους
φιλιά χιλιάδες καίγαν.
Ίσως να φταίνε τα μαλλιά
τα μπουκλομεταξένια
ίσως τα μάτια τα μελιά
και τα μενεξεδένια.
Είδα ένα δέντρο στο βουνό
μια πέτρα μες στην άμμο
τα δυο δικό σου όνομα
είχαν γραμμένο πάνω.
Και τότε ξάφνου απόρησα
πως γίνεται καλή μου
να σ’ έχουν όλοι όνειρο
και να ‘σαι εσύ δική μου.
κι ένα χωριό στη δύση
που πέρασες και χνάρια σου
παντού είχες αφήσει.
Στον πρωτογιό του φούρναρη
στον ξάδερφο του λούστρου
στο ανιψούδι της μαμής
και στ’ άρωμα του μούστου.
Όλοι για σένα λέγανε
για σένα σιγοκλαίγαν
βαθιά μες στην καρδούλα τους
φιλιά χιλιάδες καίγαν.
Ίσως να φταίνε τα μαλλιά
τα μπουκλομεταξένια
ίσως τα μάτια τα μελιά
και τα μενεξεδένια.
Είδα ένα δέντρο στο βουνό
μια πέτρα μες στην άμμο
τα δυο δικό σου όνομα
είχαν γραμμένο πάνω.
Και τότε ξάφνου απόρησα
πως γίνεται καλή μου
να σ’ έχουν όλοι όνειρο
και να ‘σαι εσύ δική μου.
ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ
Η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός
είναι εκείνη που η ώρα έχει δρόμους χαράξει
κι εσύ στέκεις στην άκρη ξεχασμένος θεός
με φωνή που ζητάει, να σταθεί, να υπάρξει
Η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός
αναπαύεται πάντα σ’ ένα σύννεφο πάνω
σε αιχμάλωτο βλέμμα που ο ουρανός του θολός
αφουγκράζεται κόσμους που ποτέ μου δε φτάνω.
Η κόκκινη στιγμή του φωτός
σου θυμίζει πως όλα παραμένουνε ίδια
ένας κύκλος ο χρόνος
ένας χτύπος ο πόνος
μα θα έρθει και πάλι η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός.
Η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός
είναι εκείνη η ώρα που φοβάσαι να φύγεις
που με λόγια ακραία με κρατάς πάντα εκτός
και δηλώνεις εδώ πως δεν αντέχεις να μείνεις.
Η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός
όταν φτάνει στο τέλος σε τρομάζει όσο λίγες
γιατί έρχεται η νύχτα και περνάει ο καιρός
λιγοστεύουν τα όνειρα και τελειώνουν οι ελπίδες.
είναι εκείνη που η ώρα έχει δρόμους χαράξει
κι εσύ στέκεις στην άκρη ξεχασμένος θεός
με φωνή που ζητάει, να σταθεί, να υπάρξει
Η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός
αναπαύεται πάντα σ’ ένα σύννεφο πάνω
σε αιχμάλωτο βλέμμα που ο ουρανός του θολός
αφουγκράζεται κόσμους που ποτέ μου δε φτάνω.
Η κόκκινη στιγμή του φωτός
σου θυμίζει πως όλα παραμένουνε ίδια
ένας κύκλος ο χρόνος
ένας χτύπος ο πόνος
μα θα έρθει και πάλι η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός.
Η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός
είναι εκείνη η ώρα που φοβάσαι να φύγεις
που με λόγια ακραία με κρατάς πάντα εκτός
και δηλώνεις εδώ πως δεν αντέχεις να μείνεις.
Η πιο κόκκινη στιγμή του φωτός
όταν φτάνει στο τέλος σε τρομάζει όσο λίγες
γιατί έρχεται η νύχτα και περνάει ο καιρός
λιγοστεύουν τα όνειρα και τελειώνουν οι ελπίδες.
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
Δεν έχει η πίκρα εποχή
ούτε ο πόνος έχει χρώμα,
όση αντλήσαμε αντοχή
τόση περίσσεψε ακόμα...
Δεν έχει όνειρα η φιγούρα στον καθρέφτη
ούτε η θλίψη έχει φταίχτη
όλα μια θάλασσα ανυπόταχτή δική μας,
ανοιχτή πληγή μας.
Δεν έχει πίστη η φωνή
ούτε το δάκρυ έχει λάμψη
μη με ρωτήσεις το γιατί
έτσι μας έχει η φύση φτιάξει.
Ένα ακυβέρνητο καράβι επιθυμίες
κι ένα νησάκι ανησυχίες
δεν θέλω πάλι να σου πω πόσο φοβάμαι
όλα όσα ξεπερνάμε.
Δεν είν’ θυμός ο κεραυνός
δεν είναι η βροχή αλήθεια
είναι που κλαίει ο ουρανός
και φέρεται έτσι από συνήθεια.
Είχε ξεσπάσει πριν χρόνια κάποιο βράδυ
για να τρομάξει το σκοτάδι
κι όταν φυσάει, θυμάται, αναστενάζει
κι αισθήματα μοιράζει…..
ούτε ο πόνος έχει χρώμα,
όση αντλήσαμε αντοχή
τόση περίσσεψε ακόμα...
Δεν έχει όνειρα η φιγούρα στον καθρέφτη
ούτε η θλίψη έχει φταίχτη
όλα μια θάλασσα ανυπόταχτή δική μας,
ανοιχτή πληγή μας.
Δεν έχει πίστη η φωνή
ούτε το δάκρυ έχει λάμψη
μη με ρωτήσεις το γιατί
έτσι μας έχει η φύση φτιάξει.
Ένα ακυβέρνητο καράβι επιθυμίες
κι ένα νησάκι ανησυχίες
δεν θέλω πάλι να σου πω πόσο φοβάμαι
όλα όσα ξεπερνάμε.
Δεν είν’ θυμός ο κεραυνός
δεν είναι η βροχή αλήθεια
είναι που κλαίει ο ουρανός
και φέρεται έτσι από συνήθεια.
Είχε ξεσπάσει πριν χρόνια κάποιο βράδυ
για να τρομάξει το σκοτάδι
κι όταν φυσάει, θυμάται, αναστενάζει
κι αισθήματα μοιράζει…..
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
1 C
Πως φοβάμαι πως κάτι που αρχίζει ποτέ δεν τελειώνει
σαν σκιά που απ’ τον τοίχο δε σβήνει διαρκώς σε σταυρώνει
οι φωνές δυναμώνουν, οι αναμνήσεις σου τώρα ξυπνάνε
και τα φώτα που ανάβουν, σε διώχνουν, νικούν, σε πονάνε.
R.
Και νοσταλγείς όσα δε ζεις
σαν να ψάχνεις αισθήματα να βρεις
τριγυρίζεις και θυμίζεις
μια κούκλα παλιά
μες στη σκόνη πνιγμένη
στη σιωπή της χαμένη για πάντα.
2 C
Πως φοβάμαι τη νύχτα που τα πάντα τριγύρω νεκρώνει
μες στο όνειρο ζω μια ελπίδα μα κι αυτή με πληγώνει.
Η ζωή σταματά όταν βγαίνει το πρώτο σκοτάδι
και το μόνο που ελπίζεις να βρεις, το παρήγορο χάδι…
Πως φοβάμαι πως κάτι που αρχίζει ποτέ δεν τελειώνει
σαν σκιά που απ’ τον τοίχο δε σβήνει διαρκώς σε σταυρώνει
οι φωνές δυναμώνουν, οι αναμνήσεις σου τώρα ξυπνάνε
και τα φώτα που ανάβουν, σε διώχνουν, νικούν, σε πονάνε.
R.
Και νοσταλγείς όσα δε ζεις
σαν να ψάχνεις αισθήματα να βρεις
τριγυρίζεις και θυμίζεις
μια κούκλα παλιά
μες στη σκόνη πνιγμένη
στη σιωπή της χαμένη για πάντα.
2 C
Πως φοβάμαι τη νύχτα που τα πάντα τριγύρω νεκρώνει
μες στο όνειρο ζω μια ελπίδα μα κι αυτή με πληγώνει.
Η ζωή σταματά όταν βγαίνει το πρώτο σκοτάδι
και το μόνο που ελπίζεις να βρεις, το παρήγορο χάδι…
ΧΡΩΜΑ ΔΙΑΦΑΝΟ
Το χρώμα το διάφανο
το χρώμα του νερού
ζαλίστηκε στη σκέψη μου
στ’ αρχοντικό του νου
Και παγωμένο έσταξε
στις πιο κρυφές μου ελπίδες
τις ξέπλυνε και μείνανε
μονάχες οι σελίδες.
Μια σταγόνα μονάχα
μια σταγόνα γυαλί
ένα φύσημα αγέρα
κι είναι ο κόσμος χαρτί
που σαν γράψεις επάνω
μια ματιά, μια ζωή
μια σταγόνα μονάχα
να τα σβήσει αρκεί.
Το χρώμα το διάφανο
το χρώμα του νερού
που μοιάζει με το βλέμμα σου
σ’ ένα κενό καιρού
πήρε νωρίς την άδεια
κύλησε και με βρήκε
στα πιο παλιά μου ιδανικά
βρήκε ανοιχτά και μπήκε.
το χρώμα του νερού
ζαλίστηκε στη σκέψη μου
στ’ αρχοντικό του νου
Και παγωμένο έσταξε
στις πιο κρυφές μου ελπίδες
τις ξέπλυνε και μείνανε
μονάχες οι σελίδες.
Μια σταγόνα μονάχα
μια σταγόνα γυαλί
ένα φύσημα αγέρα
κι είναι ο κόσμος χαρτί
που σαν γράψεις επάνω
μια ματιά, μια ζωή
μια σταγόνα μονάχα
να τα σβήσει αρκεί.
Το χρώμα το διάφανο
το χρώμα του νερού
που μοιάζει με το βλέμμα σου
σ’ ένα κενό καιρού
πήρε νωρίς την άδεια
κύλησε και με βρήκε
στα πιο παλιά μου ιδανικά
βρήκε ανοιχτά και μπήκε.
ΝΑΥΣΙΚΑ
Σ’ έναν καιρό, χλωμό καιρό
μορφή δαιμονισμένη
μία γυναίκα η Ναυσικά
γυρνούσε δακρυσμένη.
Φορούσε άσπρο νυχτικό
λυτά ήταν τα μαλλιά της
κι έκλεινε άγριες μυρτιές
στη δροσερή αγκαλιά της.
Τριγύρναγε στα σκοτεινά
κι άκουγα τη φωνή της
λυγμός μαζί και σπαραγμός
απ’ τη φτωχή ψυχή της.
Οι γύρω δεν την έβλεπαν
μονάχα εγώ μπορούσα
κι ήτανε τόση η ομορφιά
που πάντα απορούσα.
Μια νύχτα σ’ ένα όνειρο
ήρθε η Ναυσικά μου
μ’ έλουσε με χαμόγελα
και πήρε την καρδιά μου.
μορφή δαιμονισμένη
μία γυναίκα η Ναυσικά
γυρνούσε δακρυσμένη.
Φορούσε άσπρο νυχτικό
λυτά ήταν τα μαλλιά της
κι έκλεινε άγριες μυρτιές
στη δροσερή αγκαλιά της.
Τριγύρναγε στα σκοτεινά
κι άκουγα τη φωνή της
λυγμός μαζί και σπαραγμός
απ’ τη φτωχή ψυχή της.
Οι γύρω δεν την έβλεπαν
μονάχα εγώ μπορούσα
κι ήτανε τόση η ομορφιά
που πάντα απορούσα.
Μια νύχτα σ’ ένα όνειρο
ήρθε η Ναυσικά μου
μ’ έλουσε με χαμόγελα
και πήρε την καρδιά μου.
ΚΙ ΑΝ ΤΑΞΙΔΕΥΩ
Όσα δεν είδα
όσα δεν έζησα
τα ‘χω μετρήσει
και το απέδειξα
μια φορά…
Μην πιεις
και πεις
πως δεν έχω αλλάξει
έζησα 12 ζωές και όμως είμαι εντάξει
μη με φοβάσαι.
Κι αν ταξιδεύω,
πίσω μου κοίταγα
δρόμο κι αν έπαιρνα σε σένα γύρναγα
μια βραδιά.
Μην πεις
πριν δεις
όσα μ’ έχουνε πλάσει
όσα μαζί με φτιάξανε
κι όσα μ’ έχουν χαλάσει
μη με φοβάσαι.
όσα δεν έζησα
τα ‘χω μετρήσει
και το απέδειξα
μια φορά…
Μην πιεις
και πεις
πως δεν έχω αλλάξει
έζησα 12 ζωές και όμως είμαι εντάξει
μη με φοβάσαι.
Κι αν ταξιδεύω,
πίσω μου κοίταγα
δρόμο κι αν έπαιρνα σε σένα γύρναγα
μια βραδιά.
Μην πεις
πριν δεις
όσα μ’ έχουνε πλάσει
όσα μαζί με φτιάξανε
κι όσα μ’ έχουν χαλάσει
μη με φοβάσαι.
ΡΥΤΙΔΕΣ
Γέλασε η φύση, γέλασε
που το μυαλό τ’ ανθρώπου
νόμιζε θα παγίδευε
της μοίρας την αφή
μα είναι ένα πρωτόγονο
παιχνίδι του μετώπου
να ξεγελιέται ο άτυχος
που νόμιζε μπορεί.
Γέρασε ο κόσμος, γέρασε
γέμισε η γη ρυτίδες
κι όλος ο κόσμος πιάστηκε
σε ξύλινες σανίδες.
Έσκισε ο ήλιος, έσκισε
τα σύννεφα του χρόνου
κι ένα μαντήλι κούνησε
με βλέμμα θλιβερό,
και έμειναν οι άνθρωποι
μάτια σχεδόν κλεμμένα
να αγναντεύουν πέλαγα
με μίσος και θυμό.
που το μυαλό τ’ ανθρώπου
νόμιζε θα παγίδευε
της μοίρας την αφή
μα είναι ένα πρωτόγονο
παιχνίδι του μετώπου
να ξεγελιέται ο άτυχος
που νόμιζε μπορεί.
Γέρασε ο κόσμος, γέρασε
γέμισε η γη ρυτίδες
κι όλος ο κόσμος πιάστηκε
σε ξύλινες σανίδες.
Έσκισε ο ήλιος, έσκισε
τα σύννεφα του χρόνου
κι ένα μαντήλι κούνησε
με βλέμμα θλιβερό,
και έμειναν οι άνθρωποι
μάτια σχεδόν κλεμμένα
να αγναντεύουν πέλαγα
με μίσος και θυμό.
9.6.05
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ
Άνοιξες πύλη στη σιωπή
χώθηκες μέσα
πήρες το δρόμο του ονείρου το βουβό
κι ήρθε ο πόνος
και σου μίλησε με μπέσα
σου ‘πε: «κρατήσου, έχω κι άλλα να σου πω».
Στη συμβολή δύο οδών
μες στο σκοτάδι
μια συνουσία με το άγνωστο φιλάς
ζαλίζεσαι, παραπατάς σαν ένα βράδυ
που ‘χες βουτήξει σε κομμάτια λησμονιάς.
Στην αγωνία σου, στην αγωνία σου
δεν βρίσκεις χώρο να καθίσεις να σκεφτείς
κι αυτή η μανία σου, αυτή η μανία σου
σε ταλαντεύει σε ένα άχρηστο «μπορείς».
Αν το κορμί που κουβαλάς
σου ‘γινε βάρος
άστο στην άκρη, ξόδεψέ το στη ζωή
και μοναχός σου πια προχώρησε με θάρρος
στην άλλη πύλη είσαι ελεύθερος να μπεις.
Μην φοβηθείς εκεί που πας πως θα ‘σαι μόνος
και μένεις πίσω καλυμμένος στις σκιές
τα μονοπάτια που σου χάραξε ο πόνος
είναι για να βρεις μία θέση στις φωτιές.
Στην αγωνία σου, στην αγωνία σου
δεν βρίσκεις τρόπο το αθάνατο να δεις
κι αυτή η μανία σου, στην αγωνία σου
δεν σε αφήνει, να γλιτώσεις, να σωθείς…..
χώθηκες μέσα
πήρες το δρόμο του ονείρου το βουβό
κι ήρθε ο πόνος
και σου μίλησε με μπέσα
σου ‘πε: «κρατήσου, έχω κι άλλα να σου πω».
Στη συμβολή δύο οδών
μες στο σκοτάδι
μια συνουσία με το άγνωστο φιλάς
ζαλίζεσαι, παραπατάς σαν ένα βράδυ
που ‘χες βουτήξει σε κομμάτια λησμονιάς.
Στην αγωνία σου, στην αγωνία σου
δεν βρίσκεις χώρο να καθίσεις να σκεφτείς
κι αυτή η μανία σου, αυτή η μανία σου
σε ταλαντεύει σε ένα άχρηστο «μπορείς».
Αν το κορμί που κουβαλάς
σου ‘γινε βάρος
άστο στην άκρη, ξόδεψέ το στη ζωή
και μοναχός σου πια προχώρησε με θάρρος
στην άλλη πύλη είσαι ελεύθερος να μπεις.
Μην φοβηθείς εκεί που πας πως θα ‘σαι μόνος
και μένεις πίσω καλυμμένος στις σκιές
τα μονοπάτια που σου χάραξε ο πόνος
είναι για να βρεις μία θέση στις φωτιές.
Στην αγωνία σου, στην αγωνία σου
δεν βρίσκεις τρόπο το αθάνατο να δεις
κι αυτή η μανία σου, στην αγωνία σου
δεν σε αφήνει, να γλιτώσεις, να σωθείς…..
ΠΑΝΤΑ ΣΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑΝΕ ΤΑ ΣΚΟΥΡΑ
Άρχισε να πέφτει η βροχή
μούλιασε απότομα το χώμα
μια κουβέντα έστησες ακόμα
για κάποια περασμένη εποχή.
Ζόρικα τραβιέται ο καιρός
γέρνεις το κεφάλι σου θλιμμένος
ίσως και να είσαι πεθαμένος
και τρέμεις μη σε πιάσει πανικός.
Χρόνια τώρα έρημη ψυχή
τραγική κι ανάρμοστη φιγούρα
πάντα σου πηγαίνανε τα σκούρα
λες κι ένα πένθος έσταζες βαρύ.
Ένας ήλιος σ’ έφτανε θολός
που περνούσε μέσα απ’ τις αψίδες
ύψωνες στο φως του εσύ ασπίδες
κι εκείνος πισωγύριζε δειλός.
Είχες έξι χρόνια να τη δεις
μάταια ανίχνευες το χάρτη
στην ψυχή του θηλυκού αντάρτη
δεν είχες το προνόμιο να μπεις.
Τώρα δε σε νοιάζει που μισός
τριγυρνάς στα μέρη που σε πήγε
ίσως κάτι πρόλαβε και είδε
και σ’ άφησε να ζήσεις μοναχός.
μούλιασε απότομα το χώμα
μια κουβέντα έστησες ακόμα
για κάποια περασμένη εποχή.
Ζόρικα τραβιέται ο καιρός
γέρνεις το κεφάλι σου θλιμμένος
ίσως και να είσαι πεθαμένος
και τρέμεις μη σε πιάσει πανικός.
Χρόνια τώρα έρημη ψυχή
τραγική κι ανάρμοστη φιγούρα
πάντα σου πηγαίνανε τα σκούρα
λες κι ένα πένθος έσταζες βαρύ.
Ένας ήλιος σ’ έφτανε θολός
που περνούσε μέσα απ’ τις αψίδες
ύψωνες στο φως του εσύ ασπίδες
κι εκείνος πισωγύριζε δειλός.
Είχες έξι χρόνια να τη δεις
μάταια ανίχνευες το χάρτη
στην ψυχή του θηλυκού αντάρτη
δεν είχες το προνόμιο να μπεις.
Τώρα δε σε νοιάζει που μισός
τριγυρνάς στα μέρη που σε πήγε
ίσως κάτι πρόλαβε και είδε
και σ’ άφησε να ζήσεις μοναχός.
ΔΕΝ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ ΑΠΟΨΕ
Δεν θα τραγουδήσω απόψε
όπως χτες χαμογελώντας
στίχους άλλους θα διαλέξω
στις ψυχές σας μέσα ορμώντας.
Δεν θα κάνω απόψε κέφι
με τους ξέφρενους ρυθμούς σας
μ’ ένα βλέμμα σαν μαχαίρι
θα προσβάλλω τους καιρούς σας.
Θα μιλήσω για τη φτώχεια
για τον πόνο και τη θλίψη
για το όραμα ενός κόσμου
που από μέσα μου έχει λείψει.
Δεν θα τραγουδήσω απόψε
με φωνή γεμάτη χάρη
θα ‘χει ο ήχος μου βραχνάδα
μήπως κάποιος κάτι πάρει.
Με μονότονες τις νότες
κι ήχους μαύρους, σκονισμένους
θα μιλήσω για ανθρώπους
σ’ όλους άγνωστους, χαμένους.
Κάποιοι ίσως και να φύγουν
μουρμουρώντας: «τι βλακεία»
άλλοι ίσως να δακρύσουν
με παροδική σοφία
Μα ένας δυο θα με κοιτάξουν
πιο βαθιά μέσα στα μάτια
σιωπηλοί θα παραμείνουν
με το μέσα τους κομμάτια.
Για αυτούς θα τραγουδήσω
την μπαλάντα τη στερνή μου
θα ‘ναι η θλίψη μου δική τους
και ο πόνος τους ζωή μου.
όπως χτες χαμογελώντας
στίχους άλλους θα διαλέξω
στις ψυχές σας μέσα ορμώντας.
Δεν θα κάνω απόψε κέφι
με τους ξέφρενους ρυθμούς σας
μ’ ένα βλέμμα σαν μαχαίρι
θα προσβάλλω τους καιρούς σας.
Θα μιλήσω για τη φτώχεια
για τον πόνο και τη θλίψη
για το όραμα ενός κόσμου
που από μέσα μου έχει λείψει.
Δεν θα τραγουδήσω απόψε
με φωνή γεμάτη χάρη
θα ‘χει ο ήχος μου βραχνάδα
μήπως κάποιος κάτι πάρει.
Με μονότονες τις νότες
κι ήχους μαύρους, σκονισμένους
θα μιλήσω για ανθρώπους
σ’ όλους άγνωστους, χαμένους.
Κάποιοι ίσως και να φύγουν
μουρμουρώντας: «τι βλακεία»
άλλοι ίσως να δακρύσουν
με παροδική σοφία
Μα ένας δυο θα με κοιτάξουν
πιο βαθιά μέσα στα μάτια
σιωπηλοί θα παραμείνουν
με το μέσα τους κομμάτια.
Για αυτούς θα τραγουδήσω
την μπαλάντα τη στερνή μου
θα ‘ναι η θλίψη μου δική τους
και ο πόνος τους ζωή μου.
ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ
Είναι κάτι παιδιά
τρελά σαν πουλιά
σχίζουν τους δρόμους
σβήνουν τους νόμους
Θαμπώνουν τα μάτια τους
μαζεύουν τα κομμάτια τους
σκλαβώνουν τη νύχτα
κι η άσφαλτος πίστα.
Ανοίγουν το γκάζι
και πια δεν τους νοιάζει
τι πίσω αφήνουν
ξεχνάνε, το σβήνουν.
Παρέα με τον άνεμο
σ’ ένα γλέντι παράνομο
που δεν το φοβούνται
να ζουν δεν αρκούνται.
Χιλιόμετρα πίσω τους
χιλιόμετρα μπρος τους
αν κάπου τους δεις
την αγάπη μου δώσ’ τους.
Είναι κάτι παιδιά
με κομμένα φτερά
δεν μπορούν να πετάξουν
ούτε κάπου να φτάσουν.
Κι έτσι τρέχουν στον άνεμο
σ’ ένα γλέντι παράνομο
ξεγελάνε τον δρόμο
τον αφήνουν κατάμονο.
Τερματίζουν το γκάζι
που θα βγει, δεν τους νοιάζει
κι αν τελειώσει η ζωή τους
ήταν όμως δική τους.
Ξαπλωμένοι στην άσφαλτο
μ’ ένα βλέμμα ανάστατο
μοιάζουν σα να πονάνε
μα στ’ αλήθεια γελάνε.
ΣΑΝ ΣΦΑΙΡΑ
Περνούσε στα χέρια του ο κόσμος σαν σφαίρα
εκείνο το βράδυ κατάπιε τη μέρα
κοίταξε γύρω κι είδε μόνο απουσία
ποιο είν’ το επιπλέον και ποια η ουσία;
Ξεκίνησε μόνος με τους ώμους γερμένους
με ήλιους στα δόντια και πόθους κρυμμένους
κι αν όλα τριγύρω του ήταν γιορτή
στο βλέμμα του μέσα ήταν μόνο αυτή.
Στο μπράτσο του πάνω αλυχτούσε μια μοίρα
τον πάγωνε η νύχτα, τον τσάκιζε η αλμύρα
τα μάτια του δυο θραψερές κουκουβάγιες
κακές δεν υπήρξαν ποτέ, μα ούτε κι άγιες.
Κι εκείνη η αλήθεια, στο ψέμα απειλή
(πως μόνος σου είσαι το ξέρεις κι εσύ)
κανένας ποτέ δεν θα κλάψει απ’ αγάπη
(ακόμα κι αυτή θα σου γυρίσει την πλάτη).
Βούτηξε μέσα στις τσέπες τα χέρια
σαν για να κρύψει δυο χούφτες αστέρια
κι απ’ το γιακά του βρεγμένου παλτού του
στάζανε όρκοι φτιαγμένοι στο νου του.
Στα βράχια απλώθηκε η μοναξιά του
και κάτω η θάλασσα μόνη χαρά του
ο ουρανός του ζητούσε τ’ αστέρια
αυτά που του ανήκαν και τα ‘χε στα χέρια.
Την είδε ξανά στη στροφή να γελάει
να φτάνει γοργά στου εαυτού του το πλάι
κι έτσι όπως έτρεξε να της γλιτώσει
ο πόνος πρόλαβε να τον λαβώσει.
Η μοίρα στο μπράτσο του άλλαξε θέση
και πήρε ύφος πρόστυχο για να του αρέσει
«να, του ψιθύρισε, ποιος είναι ο δρόμος,
δικός σου το τέλος, δεν θα ‘σαι πια μόνος».
Και κείνος κρατώντας τη μοίρα απ’ το χέρι
ξαπλώθηκε πάνω στο πρώτο αγέρι
μα πίσω στα βράχια έχει κάτι αφήσει
ένα αστέρι να της τον θυμίσει…..
εκείνο το βράδυ κατάπιε τη μέρα
κοίταξε γύρω κι είδε μόνο απουσία
ποιο είν’ το επιπλέον και ποια η ουσία;
Ξεκίνησε μόνος με τους ώμους γερμένους
με ήλιους στα δόντια και πόθους κρυμμένους
κι αν όλα τριγύρω του ήταν γιορτή
στο βλέμμα του μέσα ήταν μόνο αυτή.
Στο μπράτσο του πάνω αλυχτούσε μια μοίρα
τον πάγωνε η νύχτα, τον τσάκιζε η αλμύρα
τα μάτια του δυο θραψερές κουκουβάγιες
κακές δεν υπήρξαν ποτέ, μα ούτε κι άγιες.
Κι εκείνη η αλήθεια, στο ψέμα απειλή
(πως μόνος σου είσαι το ξέρεις κι εσύ)
κανένας ποτέ δεν θα κλάψει απ’ αγάπη
(ακόμα κι αυτή θα σου γυρίσει την πλάτη).
Βούτηξε μέσα στις τσέπες τα χέρια
σαν για να κρύψει δυο χούφτες αστέρια
κι απ’ το γιακά του βρεγμένου παλτού του
στάζανε όρκοι φτιαγμένοι στο νου του.
Στα βράχια απλώθηκε η μοναξιά του
και κάτω η θάλασσα μόνη χαρά του
ο ουρανός του ζητούσε τ’ αστέρια
αυτά που του ανήκαν και τα ‘χε στα χέρια.
Την είδε ξανά στη στροφή να γελάει
να φτάνει γοργά στου εαυτού του το πλάι
κι έτσι όπως έτρεξε να της γλιτώσει
ο πόνος πρόλαβε να τον λαβώσει.
Η μοίρα στο μπράτσο του άλλαξε θέση
και πήρε ύφος πρόστυχο για να του αρέσει
«να, του ψιθύρισε, ποιος είναι ο δρόμος,
δικός σου το τέλος, δεν θα ‘σαι πια μόνος».
Και κείνος κρατώντας τη μοίρα απ’ το χέρι
ξαπλώθηκε πάνω στο πρώτο αγέρι
μα πίσω στα βράχια έχει κάτι αφήσει
ένα αστέρι να της τον θυμίσει…..
ΧΙΤΛΕΡ
Να κυβερνάει ένας ή πολλοί;
Ένας να κοροιδεύει ή το τσούρμο;
Δεύτερος ίσως Χίτλερ αν φανεί
με σχέδιο μεγάλο και πανούργο
πολλούς σοφούς και πρόθυμους να βρει
να συμβάλλουν σ’ ένα φονικό καινούριο!
Ένας να κοροιδεύει ή το τσούρμο;
Δεύτερος ίσως Χίτλερ αν φανεί
με σχέδιο μεγάλο και πανούργο
πολλούς σοφούς και πρόθυμους να βρει
να συμβάλλουν σ’ ένα φονικό καινούριο!
ΣΑΝ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ
1 C
Τις νύχτες βγαίνω σαν τις γάτες
σαν τις γυναίκες τις φευγάτες
τις πληγωμένες απ’ τους άντρες
που τους λυγμούς φοράνε χάντρες
ΓΕΦΥΡΑ
Εκδίκηση ζητάω
ξανά δεν αγαπάω
ΡΕΦΡΕΝ
Μια φορά αν πληγωθείς
ύστερα θα οχυρωθείς
θα στη δώσει, θα σαλτάρεις
και εκδίκηση θα πάρεις.
2 C
Τις νύχτες βγαίνω σαν τις γάτες
στήνω παντού μικρές απάτες
εσύ διαλέγεις το παιχνίδι
σ’ έχω νικήσει όμως ήδη!
Τις νύχτες βγαίνω σαν τις γάτες
σαν τις γυναίκες τις φευγάτες
τις πληγωμένες απ’ τους άντρες
που τους λυγμούς φοράνε χάντρες
ΓΕΦΥΡΑ
Εκδίκηση ζητάω
ξανά δεν αγαπάω
ΡΕΦΡΕΝ
Μια φορά αν πληγωθείς
ύστερα θα οχυρωθείς
θα στη δώσει, θα σαλτάρεις
και εκδίκηση θα πάρεις.
2 C
Τις νύχτες βγαίνω σαν τις γάτες
στήνω παντού μικρές απάτες
εσύ διαλέγεις το παιχνίδι
σ’ έχω νικήσει όμως ήδη!
ΠΑΛΙ
Πάλι ήρθες γεμάτος χρώματα
πλυμμήρα είναι τα ρούχα σου μ’ αρώματα
γέρνεις στο πλάι μου γελώντας
έναν χειμώνα μου τον έφερες περνώντας.
Γελάνε τα μάτια σου
τα χείλη μου κλαίνε
άλλη πως φίλησες
άλα μου λένε.
Πάλι ήρθες γεμάτος ψέματα
γεμάτα είναι τα χέρια σου με αίματα
σκότωσες όλο μου το πάθος
αύριο αγάπη μου θα ‘σαι μονάχος.
πλυμμήρα είναι τα ρούχα σου μ’ αρώματα
γέρνεις στο πλάι μου γελώντας
έναν χειμώνα μου τον έφερες περνώντας.
Γελάνε τα μάτια σου
τα χείλη μου κλαίνε
άλλη πως φίλησες
άλα μου λένε.
Πάλι ήρθες γεμάτος ψέματα
γεμάτα είναι τα χέρια σου με αίματα
σκότωσες όλο μου το πάθος
αύριο αγάπη μου θα ‘σαι μονάχος.
Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ
Ξενύχτησα βολεύοντας τα ξόρκια σε μιαν άκρη
κατόπιν αποχώρησα με όρους δυσμενείς
των μαγισσών το κύκλωμα θα έφευγε για μάχη
και ‘γω θα στολιζόμουνα με λέξεις αναιδείς.
Απελπισμένη επιστροφή στους χώρους των ανθρώπων
που αγνοημένοι τριγυρνούν στα χνάρια των σκοπών
επισταμένη επαφή χρόνια και χρόνια κόπων
για σένα όμως στερήθηκα τον κόσμο των κακών.
Σινιάλο της απόλυσης ένα σακκί με λάθη
και σε χαρτί κατάμαυρο μία διαταγή
αφού δεν απαρνήθηκα τ’ ανθρώπινά μου πάθη
μονίμως κηλιδώθηκα με μια διαγραφή!
κατόπιν αποχώρησα με όρους δυσμενείς
των μαγισσών το κύκλωμα θα έφευγε για μάχη
και ‘γω θα στολιζόμουνα με λέξεις αναιδείς.
Απελπισμένη επιστροφή στους χώρους των ανθρώπων
που αγνοημένοι τριγυρνούν στα χνάρια των σκοπών
επισταμένη επαφή χρόνια και χρόνια κόπων
για σένα όμως στερήθηκα τον κόσμο των κακών.
Σινιάλο της απόλυσης ένα σακκί με λάθη
και σε χαρτί κατάμαυρο μία διαταγή
αφού δεν απαρνήθηκα τ’ ανθρώπινά μου πάθη
μονίμως κηλιδώθηκα με μια διαγραφή!
ΒΡΕΧΕΙ
Απόψε βγαίνω βόλτα στην Αθήνα
βρέχει και βρέχεται η ρουτίνα
σ’ όλους τους δρόμους θλίψη στάζει
αυτή η βροχή πόσο μου μοιάζει.
Χαζεύω γύρω τις βιτρίνες
και έχω να σε δω δυο μήνες.
Επιβιώνω σαν τους άλλους
μα κάτι μέσα μου με πνίγει
δεν είσαι εδώ και με τυλίγει
ένας καημός απ’ τους μεγάλους.
Απόψε κάνω γύρους στις πλατείες
δεν έχω θάρρος πια για αλητείες
στα στέκια μας σ’ αναζητάω
βρέχει κι ακόμα σ’ αγαπάω.
βρέχει και βρέχεται η ρουτίνα
σ’ όλους τους δρόμους θλίψη στάζει
αυτή η βροχή πόσο μου μοιάζει.
Χαζεύω γύρω τις βιτρίνες
και έχω να σε δω δυο μήνες.
Επιβιώνω σαν τους άλλους
μα κάτι μέσα μου με πνίγει
δεν είσαι εδώ και με τυλίγει
ένας καημός απ’ τους μεγάλους.
Απόψε κάνω γύρους στις πλατείες
δεν έχω θάρρος πια για αλητείες
στα στέκια μας σ’ αναζητάω
βρέχει κι ακόμα σ’ αγαπάω.
ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Τώρα που τελειώσαν τα διαλείμματα
δε χωρούν σε τάξεις τα προβλήματα
το κουδούνι πλέον δε χτυπάει
και η ώρα πιο αργά περνάει.
Θέλω να ξανακάτσω στο θρανίο
το χρόνο της ζωής να διανύω
με όνειρα που αλλάζουν με ταχύτητα
και σχέδια χωρίς καμιά βαρύτητα.
Τώρα που σκορπίσανε οι φίλοι μου
που δεν έχω πια στυλό στα χείλη μου
γράφω μοναχά για να κερδίζω
κι όμως παραπάνω δεν αξίζω.
Θέλω να ξανακάτσω στο θρανίο
το χρόνο της ζωής να διανύω
με όνειρα που αλλάζουν με ταχύτητα
και σχέδια χωρίς καμιά βαρύτητα.
Τώρα μαθητές πια δεν υπάρχουνε
μόνο άνθρωπάκια που όλα τά ΄χουνε
γέμισε η ζωή μου από δασκάλους
που παίζουν όλη μέρα τους «μεγάλους».
δε χωρούν σε τάξεις τα προβλήματα
το κουδούνι πλέον δε χτυπάει
και η ώρα πιο αργά περνάει.
Θέλω να ξανακάτσω στο θρανίο
το χρόνο της ζωής να διανύω
με όνειρα που αλλάζουν με ταχύτητα
και σχέδια χωρίς καμιά βαρύτητα.
Τώρα που σκορπίσανε οι φίλοι μου
που δεν έχω πια στυλό στα χείλη μου
γράφω μοναχά για να κερδίζω
κι όμως παραπάνω δεν αξίζω.
Θέλω να ξανακάτσω στο θρανίο
το χρόνο της ζωής να διανύω
με όνειρα που αλλάζουν με ταχύτητα
και σχέδια χωρίς καμιά βαρύτητα.
Τώρα μαθητές πια δεν υπάρχουνε
μόνο άνθρωπάκια που όλα τά ΄χουνε
γέμισε η ζωή μου από δασκάλους
που παίζουν όλη μέρα τους «μεγάλους».
ΖΩΗ
Δουλεύει η νύχτα
κάτω από πεύκα ποτισμένα
πάνω από χρόνια νοτισμένα
και κλάματα.
Κι έρχεται η μέρα
και πάλι να την κάνει πέρα
με δράματα.
Χλωμό το αστέρι
ψάχνει μια λέξη να κρατηθεί
ένα ρομάντζο να στυλωθεί.
Τι θαύματα!
Όλη η ζωή μας
Κάνει έναν κύκλο μεθοδικό
Κι αφήνει τραύματα.
κάτω από πεύκα ποτισμένα
πάνω από χρόνια νοτισμένα
και κλάματα.
Κι έρχεται η μέρα
και πάλι να την κάνει πέρα
με δράματα.
Χλωμό το αστέρι
ψάχνει μια λέξη να κρατηθεί
ένα ρομάντζο να στυλωθεί.
Τι θαύματα!
Όλη η ζωή μας
Κάνει έναν κύκλο μεθοδικό
Κι αφήνει τραύματα.
ΑΝΝΑ, Η ΔΟΥΛΑ
Η κυρία με τα φρούτα
με τα ρόλευ και την κούτα
ξέχειλη απ΄πορτοκάλια
κι όλη μέρα νά ‘ναι χάλια
γιατί πάλι η πεθερά της
δεν κοιτάει τη δουλειά της.
Πίσω της δειλά γυρνάει
να ξανάβρει ό,τι αγαπάει
να παλέψει με τα κάλλη
και νοκ άουτ να τα βγάλει,
λίγο να επιβληθεί
και να το φχαριστηθεί.
Μα τα κάλλη την αφήσαν
μαύρη πέτρα πίσω ρίξαν
κι οι φωνές που τη στοιχειώνουν
μέρα νύχτα την κυκλώνουν
και φωνάζουνε... "Αννούλα,
πως κατάντησες μια δούλα
κουβαλάς και καθαρίζεις,
πλένεις, ντύνεις και χτενίζεις
δεν θυμάσαι τα όνειρά σου,
σου τα φάγαν τα παιδιά σου.
Ξύπνησες μια μαύρη μέρα,
στο λαιμό πέρασες βέρα
μια θηλειά που φαρμακώνει
την ψυχή σου τη μαγκώνει.
Αχ Αννούλα, σ’ όλα δούλα
τη ζωη σου τώρα πούλα
πορτοκάλια αντί για νιάτα
είναι τα κουτιά γεμάτα
μόνη σου τα κουβαλάς
μα ούτε ένα δεν θα φας!!!"
με τα ρόλευ και την κούτα
ξέχειλη απ΄πορτοκάλια
κι όλη μέρα νά ‘ναι χάλια
γιατί πάλι η πεθερά της
δεν κοιτάει τη δουλειά της.
Πίσω της δειλά γυρνάει
να ξανάβρει ό,τι αγαπάει
να παλέψει με τα κάλλη
και νοκ άουτ να τα βγάλει,
λίγο να επιβληθεί
και να το φχαριστηθεί.
Μα τα κάλλη την αφήσαν
μαύρη πέτρα πίσω ρίξαν
κι οι φωνές που τη στοιχειώνουν
μέρα νύχτα την κυκλώνουν
και φωνάζουνε... "Αννούλα,
πως κατάντησες μια δούλα
κουβαλάς και καθαρίζεις,
πλένεις, ντύνεις και χτενίζεις
δεν θυμάσαι τα όνειρά σου,
σου τα φάγαν τα παιδιά σου.
Ξύπνησες μια μαύρη μέρα,
στο λαιμό πέρασες βέρα
μια θηλειά που φαρμακώνει
την ψυχή σου τη μαγκώνει.
Αχ Αννούλα, σ’ όλα δούλα
τη ζωη σου τώρα πούλα
πορτοκάλια αντί για νιάτα
είναι τα κουτιά γεμάτα
μόνη σου τα κουβαλάς
μα ούτε ένα δεν θα φας!!!"
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ξεφεύγω από φωνές
που χρόνια με όριζαν
από ποινές που χρόνια με καθόριζαν
γιατί να ξημερώνω κάτω από σκιές
γιατί να μη θυμάμαι πόσο φταις.
Ελευθερία.
Ήρθε η ώρα να ταξιδέψουμε
Ελευθερία.
Ήρθε η ώρα να παγιδέψουμε
άλλους στα λάθη μας
σ’ όλα τα πάθη μας
αντί να χάσουμε, να νικηθούμε
αντί γι’ αυτό ελεύθεροι να ζούμε.
Αφήνω τους ιστούς
που μ’ έχουνε τυλίξει
τόσες κλωστές που μου ‘χουν αποδείξει
πως είμαι αλλιώτικη και όμως δεν τ’αξίζω
ξανά να αφεθώ σε ότι δεν ψηφίζω.
που χρόνια με όριζαν
από ποινές που χρόνια με καθόριζαν
γιατί να ξημερώνω κάτω από σκιές
γιατί να μη θυμάμαι πόσο φταις.
Ελευθερία.
Ήρθε η ώρα να ταξιδέψουμε
Ελευθερία.
Ήρθε η ώρα να παγιδέψουμε
άλλους στα λάθη μας
σ’ όλα τα πάθη μας
αντί να χάσουμε, να νικηθούμε
αντί γι’ αυτό ελεύθεροι να ζούμε.
Αφήνω τους ιστούς
που μ’ έχουνε τυλίξει
τόσες κλωστές που μου ‘χουν αποδείξει
πως είμαι αλλιώτικη και όμως δεν τ’αξίζω
ξανά να αφεθώ σε ότι δεν ψηφίζω.
ΛΟΓΙΑ
Λόγια που μ’ άφησαν
τα διαγράφω
κι αυτά που μου μοιασαν
τα καταγράφω.
Λόγια μονότονα
σου τα χαρίζω
κι όσα με πόνεσαν
τα διασχίζω.
Μπαίνω στη βάρκα μου
και δρόμο κόβω
πρόβα ήσουν μάτια μου
και δεν προκόβω.
Πανιά που άνοιξα
δεν θα τα σκίσεις
θα μείνεις πίσω
και θα μ’ αφήσεις
τα λόγια που έριξες
να τα πλευρίσω
χαρτιά να μείνουνε
και να τα σκίσω!
τα διαγράφω
κι αυτά που μου μοιασαν
τα καταγράφω.
Λόγια μονότονα
σου τα χαρίζω
κι όσα με πόνεσαν
τα διασχίζω.
Μπαίνω στη βάρκα μου
και δρόμο κόβω
πρόβα ήσουν μάτια μου
και δεν προκόβω.
Πανιά που άνοιξα
δεν θα τα σκίσεις
θα μείνεις πίσω
και θα μ’ αφήσεις
τα λόγια που έριξες
να τα πλευρίσω
χαρτιά να μείνουνε
και να τα σκίσω!
ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ
Δεν υπάρχουν κενά στην αγάπη
μήπως είναι λοιπόν αυταπάτη
όσα μέσα μας βράζουνε λόγια
σε στιγμές που ορίζουν ρολόγια.
Μήπως δεν είναι ο κόσμος μια σφαίρα
κι ούτε καν έχει τέλος η μέρα
ίσως ό,τι αρχίζει υπήρχε
ιστορία από πάντοτε είχε
κι αν εσύ τ’ ανακάλυψες τώρα
δώστου σχήμα κι αμέσως προχώρα.
Κοίταξέ με μεγάλε διαρρήκτη
στου μυαλού μου τα βάθη ξενύχτη,
γράφω ό,τι το νου μου αρμέγει
και τη σκέψη μου τώρα παιδεύει
κι αν τ’ αντέξω κι απόψε ξορκίσω
όσα είχα παλέψει να κρύψω,
τα Χριστούγεννα πάρτα σαν δώρα
γιατί δεν τα χρειάζομαι τώρα.
Σήμερα ανέβηκα σ’ ένα κατάρτι
και τον κόσμο είδα όλο σε χάρτη,
αν αυτή είναι όλη η αλήθεια
δε γουστάρω να μου λέω παραμύθια
όλα είναι μικρά και μια μέρα
τούτη εδώ που πατάμε η σφαίρα
χίλια αστέρια θα φτάσει να γίνει
σ’ ένα μπαμ που θα φέρει γαλήνη.
Μα εγώ και εσύ, κοίτα πλάκα
δεν θα ζούμε να δούμε μαλάκα,
σ’ ένα μαύρο κενό της αγάπης
θα ‘χει πέσει η κόρη κι ο γιάπης
κι η μικρή τους τρελή αυταπάτη
με σκουλήκια θα είναι γεμάτη.
Δεν τρομάζω που έχω απορίες
μα στ’ αλήθεια σε τόσες πορείες
είναι ίδιο το τέλος νομίζω
και δεν έχω ένα κάτι να ελπίζω.
Αχ θεέ μου μικρέ και μεγάλε
στο κορμί μου το χέρι σου βάλε
με δύναμη τόση όση έχεις
και με όση αγάπη αντέχεις
αυτή τη στιγμή που μου μένει
στην αιώνια την πύλη αφημένη
βάψτην πράσινη για να μ’αρέσει
να περάσω και να με χωρέσει.
μήπως είναι λοιπόν αυταπάτη
όσα μέσα μας βράζουνε λόγια
σε στιγμές που ορίζουν ρολόγια.
Μήπως δεν είναι ο κόσμος μια σφαίρα
κι ούτε καν έχει τέλος η μέρα
ίσως ό,τι αρχίζει υπήρχε
ιστορία από πάντοτε είχε
κι αν εσύ τ’ ανακάλυψες τώρα
δώστου σχήμα κι αμέσως προχώρα.
Κοίταξέ με μεγάλε διαρρήκτη
στου μυαλού μου τα βάθη ξενύχτη,
γράφω ό,τι το νου μου αρμέγει
και τη σκέψη μου τώρα παιδεύει
κι αν τ’ αντέξω κι απόψε ξορκίσω
όσα είχα παλέψει να κρύψω,
τα Χριστούγεννα πάρτα σαν δώρα
γιατί δεν τα χρειάζομαι τώρα.
Σήμερα ανέβηκα σ’ ένα κατάρτι
και τον κόσμο είδα όλο σε χάρτη,
αν αυτή είναι όλη η αλήθεια
δε γουστάρω να μου λέω παραμύθια
όλα είναι μικρά και μια μέρα
τούτη εδώ που πατάμε η σφαίρα
χίλια αστέρια θα φτάσει να γίνει
σ’ ένα μπαμ που θα φέρει γαλήνη.
Μα εγώ και εσύ, κοίτα πλάκα
δεν θα ζούμε να δούμε μαλάκα,
σ’ ένα μαύρο κενό της αγάπης
θα ‘χει πέσει η κόρη κι ο γιάπης
κι η μικρή τους τρελή αυταπάτη
με σκουλήκια θα είναι γεμάτη.
Δεν τρομάζω που έχω απορίες
μα στ’ αλήθεια σε τόσες πορείες
είναι ίδιο το τέλος νομίζω
και δεν έχω ένα κάτι να ελπίζω.
Αχ θεέ μου μικρέ και μεγάλε
στο κορμί μου το χέρι σου βάλε
με δύναμη τόση όση έχεις
και με όση αγάπη αντέχεις
αυτή τη στιγμή που μου μένει
στην αιώνια την πύλη αφημένη
βάψτην πράσινη για να μ’αρέσει
να περάσω και να με χωρέσει.
ΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Πάμε μια βόλτα
να δούμε ένα πλοίο
να λέει αντίο
σε κάποιο σταθμό.
Να βρούμε ένα τρένο
να ψάχνει λιμάνι
στις Σπέτσες στη Μάνη,
να βρίσκει ρυθμό.
Να γέρνει, να στρίβει
ψηλά να πετάει
μετά ν’ ακουμπάει
σε κάποιο λαιμό.
Έφεξε πάλι
μα κάτι έχει αλλάξει
η πόλη έχει στάξει
σταγόνες κρασί.
Μεθάει η μέρα
κι η νύχτα κοιμάται
σαλεύει, φοβάται
φοβάσαι κι εσύ.
Έφεξε πάλι
η πόλη είναι ίδια
γεμάτη σκουπίδια
κι ανθρώπου λυγμό.
να δούμε ένα πλοίο
να λέει αντίο
σε κάποιο σταθμό.
Να βρούμε ένα τρένο
να ψάχνει λιμάνι
στις Σπέτσες στη Μάνη,
να βρίσκει ρυθμό.
Να γέρνει, να στρίβει
ψηλά να πετάει
μετά ν’ ακουμπάει
σε κάποιο λαιμό.
Έφεξε πάλι
μα κάτι έχει αλλάξει
η πόλη έχει στάξει
σταγόνες κρασί.
Μεθάει η μέρα
κι η νύχτα κοιμάται
σαλεύει, φοβάται
φοβάσαι κι εσύ.
Έφεξε πάλι
η πόλη είναι ίδια
γεμάτη σκουπίδια
κι ανθρώπου λυγμό.
ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Απόψε σβήνω τα κεράκια μου
τριάντα ένα καλοκαίρια
χτίζω παλάτια με τα χέρια
και μέσα κλείνω τα μεράκια μου
Είμαι η Μαίρη
και αλλάζω
χιόνια από πάνω μου τινάζω
Είμαι η Μαίρη κι επιπλέω
άλλο στ’ ορκίζομαι δεν κλαίω
Απόψε σ’ ένα απ’ τα δωράκια μου
η τύχη πάλι με κληρώνει
το χτες μου σήμερα τελείωνει
απόψε σβήνω τα κεράκια μου.
Για τη Μαιρούλα (Απρίλιος 2005)
τριάντα ένα καλοκαίρια
χτίζω παλάτια με τα χέρια
και μέσα κλείνω τα μεράκια μου
Είμαι η Μαίρη
και αλλάζω
χιόνια από πάνω μου τινάζω
Είμαι η Μαίρη κι επιπλέω
άλλο στ’ ορκίζομαι δεν κλαίω
Απόψε σ’ ένα απ’ τα δωράκια μου
η τύχη πάλι με κληρώνει
το χτες μου σήμερα τελείωνει
απόψε σβήνω τα κεράκια μου.
Για τη Μαιρούλα (Απρίλιος 2005)
ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ
Στο στρογγυλό σου τραπεζάκι
κάθισες κι άφησες μουστάκι
τόσων αιώνων οι Τετάρτες
τα νιάτα σου τα κάναν στάχτες.
Ταχύτατα περνούν μποτάκια
γεμίζουν γόπες τα τασάκια
και στον καθρέφτη απέναντί σου
δεν καθρεφτίζεται η μορφή σου.
Αυτός ο κύριος δεν σε ξέρει
είναι μεγάλος κι υποφέρει
κι εσύ τόσο μικρός ακόμα
πάνω στα γόνατα έχεις χώμα.
Πιες μ’ ησυχία τον καφέ σου
χάζεψε κι άλλο τα εφέ σου
γκρίζα μαλλιά, θαμπό μουστάκι
που πήγε εκείνο το παιδάκι;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)