ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑ ΒΓΑΙΝΩ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΙΩ ΜΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΠΩΣ Σ’ΑΓΑΠΩ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΣΟ ΥΠΟΦΕΡΩ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ ΟΛΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ ΜΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΛΕΝΕ, ΑΛΛΑ ΕΝΝΟΟΥΝ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΠΩΣ ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΔΕ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΜΟΝΑΧΑ ΕΣΕΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΕΤΣΙ ΘΑ ΖΩ ΠΕΦΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ.