ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ

Φώτα που ανάβουν Σάββατο βράδυ στην Αθήνα κεριά που σβήνουν οι αναμνήσεις μιας ζωής όλα με κάνουν στην ιστορία μας το θύμα μόνη μ' αφήνουν μα κάτι αλλάζει, θα το δεις. Απόψε θα βγω φορώντας το μαύρο φουστάνι που αγαπούσες απόψε θα πιω το μόνο ποτό που ποτέ σου δεν κερνούσες Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Γέλια που αρχίζουν να παρασύρουν την ψυχή μου πάλι η νύχτα έχει έναν χώρο να κρυφτώ όλα με σπρώχνουν να συνεχίσω τη ζωή μου ίχνη σου σβήνω βγαίνω ξανά και προχωρώ!