ΑΥΛΑΙΑ

Χαμηλώνουν τα φώτα δυναμώνει το βλέμμα στο ποτήρι μου πνίγεται η νύχτα. Σε θυμάμαι σαν πρώτα σ’ ένα βράδυ όλο ψέμα να πετάς μια ψυχρή καληνύχτα. Έτσι πέφτει η αυλαία σ’ έναν έρωτα σκάρτο μια κουβέντα κοφτή που πληγώνει. Τη στιγμή τη μοιραία πάλι έπιασα πάτο πάλι κάπου αλλού ξημερώνει. Δυναμώνουν οι λέξεις αργοσβήνει η ελπίδα μες στο πλήθος σε χάνω και πάλι. Απ’ αυτό που προσφέρεις ως αυτό που ζητάω η απόσταση είναι μεγάλη.