10.6.05

ΝΑΥΣΙΚΑ

Σ’ έναν καιρό, χλωμό καιρό
μορφή δαιμονισμένη
μία γυναίκα η Ναυσικά
γυρνούσε δακρυσμένη.

Φορούσε άσπρο νυχτικό
λυτά ήταν τα μαλλιά της
κι έκλεινε άγριες μυρτιές
στη δροσερή αγκαλιά της.

Τριγύρναγε στα σκοτεινά
κι άκουγα τη φωνή της
λυγμός μαζί και σπαραγμός
απ’ τη φτωχή ψυχή της.

Οι γύρω δεν την έβλεπαν
μονάχα εγώ μπορούσα
κι ήτανε τόση η ομορφιά
που πάντα απορούσα.

Μια νύχτα σ’ ένα όνειρο
ήρθε η Ναυσικά μου
μ’ έλουσε με χαμόγελα
και πήρε την καρδιά μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: