ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ

Είδα μια πόλη στο νοτιά
κι ένα χωριό στη δύση
που πέρασες και χνάρια σου
παντού είχες αφήσει.

Στον πρωτογιό του φούρναρη
στον ξάδερφο του λούστρου
στο ανιψούδι της μαμής
και στ’ άρωμα του μούστου.

Όλοι για σένα λέγανε
για σένα σιγοκλαίγαν
βαθιά μες στην καρδούλα τους
φιλιά χιλιάδες καίγαν.

Ίσως να φταίνε τα μαλλιά
τα μπουκλομεταξένια
ίσως τα μάτια τα μελιά
και τα μενεξεδένια.

Είδα ένα δέντρο στο βουνό
μια πέτρα μες στην άμμο
τα δυο δικό σου όνομα
είχαν γραμμένο πάνω.

Και τότε ξάφνου απόρησα
πως γίνεται καλή μου
να σ’ έχουν όλοι όνειρο
και να ‘σαι εσύ δική μου.