10.6.05
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
Δεν έχει η πίκρα εποχή
ούτε ο πόνος έχει χρώμα,
όση αντλήσαμε αντοχή
τόση περίσσεψε ακόμα...
Δεν έχει όνειρα η φιγούρα στον καθρέφτη
ούτε η θλίψη έχει φταίχτη
όλα μια θάλασσα ανυπόταχτή δική μας,
ανοιχτή πληγή μας.
Δεν έχει πίστη η φωνή
ούτε το δάκρυ έχει λάμψη
μη με ρωτήσεις το γιατί
έτσι μας έχει η φύση φτιάξει.
Ένα ακυβέρνητο καράβι επιθυμίες
κι ένα νησάκι ανησυχίες
δεν θέλω πάλι να σου πω πόσο φοβάμαι
όλα όσα ξεπερνάμε.
Δεν είν’ θυμός ο κεραυνός
δεν είναι η βροχή αλήθεια
είναι που κλαίει ο ουρανός
και φέρεται έτσι από συνήθεια.
Είχε ξεσπάσει πριν χρόνια κάποιο βράδυ
για να τρομάξει το σκοτάδι
κι όταν φυσάει, θυμάται, αναστενάζει
κι αισθήματα μοιράζει…..
ούτε ο πόνος έχει χρώμα,
όση αντλήσαμε αντοχή
τόση περίσσεψε ακόμα...
Δεν έχει όνειρα η φιγούρα στον καθρέφτη
ούτε η θλίψη έχει φταίχτη
όλα μια θάλασσα ανυπόταχτή δική μας,
ανοιχτή πληγή μας.
Δεν έχει πίστη η φωνή
ούτε το δάκρυ έχει λάμψη
μη με ρωτήσεις το γιατί
έτσι μας έχει η φύση φτιάξει.
Ένα ακυβέρνητο καράβι επιθυμίες
κι ένα νησάκι ανησυχίες
δεν θέλω πάλι να σου πω πόσο φοβάμαι
όλα όσα ξεπερνάμε.
Δεν είν’ θυμός ο κεραυνός
δεν είναι η βροχή αλήθεια
είναι που κλαίει ο ουρανός
και φέρεται έτσι από συνήθεια.
Είχε ξεσπάσει πριν χρόνια κάποιο βράδυ
για να τρομάξει το σκοτάδι
κι όταν φυσάει, θυμάται, αναστενάζει
κι αισθήματα μοιράζει…..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου