ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ

Δεν υπάρχουν κενά στην αγάπη
μήπως είναι λοιπόν αυταπάτη
όσα μέσα μας βράζουνε λόγια
σε στιγμές που ορίζουν ρολόγια.

Μήπως δεν είναι ο κόσμος μια σφαίρα
κι ούτε καν έχει τέλος η μέρα
ίσως ό,τι αρχίζει υπήρχε
ιστορία από πάντοτε είχε
κι αν εσύ τ’ ανακάλυψες τώρα
δώστου σχήμα κι αμέσως προχώρα.

Κοίταξέ με μεγάλε διαρρήκτη
στου μυαλού μου τα βάθη ξενύχτη,
γράφω ό,τι το νου μου αρμέγει
και τη σκέψη μου τώρα παιδεύει
κι αν τ’ αντέξω κι απόψε ξορκίσω
όσα είχα παλέψει να κρύψω,
τα Χριστούγεννα πάρτα σαν δώρα
γιατί δεν τα χρειάζομαι τώρα.

Σήμερα ανέβηκα σ’ ένα κατάρτι
και τον κόσμο είδα όλο σε χάρτη,
αν αυτή είναι όλη η αλήθεια
δε γουστάρω να μου λέω παραμύθια
όλα είναι μικρά και μια μέρα
τούτη εδώ που πατάμε η σφαίρα
χίλια αστέρια θα φτάσει να γίνει
σ’ ένα μπαμ που θα φέρει γαλήνη.

Μα εγώ και εσύ, κοίτα πλάκα
δεν θα ζούμε να δούμε μαλάκα,
σ’ ένα μαύρο κενό της αγάπης
θα ‘χει πέσει η κόρη κι ο γιάπης
κι η μικρή τους τρελή αυταπάτη
με σκουλήκια θα είναι γεμάτη.

Δεν τρομάζω που έχω απορίες
μα στ’ αλήθεια σε τόσες πορείες
είναι ίδιο το τέλος νομίζω
και δεν έχω ένα κάτι να ελπίζω.

Αχ θεέ μου μικρέ και μεγάλε
στο κορμί μου το χέρι σου βάλε
με δύναμη τόση όση έχεις
και με όση αγάπη αντέχεις
αυτή τη στιγμή που μου μένει
στην αιώνια την πύλη αφημένη
βάψτην πράσινη για να μ’αρέσει
να περάσω και να με χωρέσει.