ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ

Είναι κάτι παιδιά
τρελά σαν πουλιά
σχίζουν τους δρόμους
σβήνουν τους νόμους
Θαμπώνουν τα μάτια τους
μαζεύουν τα κομμάτια τους
σκλαβώνουν τη νύχτα
κι η άσφαλτος πίστα.
Ανοίγουν το γκάζι
και πια δεν τους νοιάζει
τι πίσω αφήνουν
ξεχνάνε, το σβήνουν.
Παρέα με τον άνεμο
σ’ ένα γλέντι παράνομο
που δεν το φοβούνται
να ζουν δεν αρκούνται.


Χιλιόμετρα πίσω τους
χιλιόμετρα μπρος τους
αν κάπου τους δεις
την αγάπη μου δώσ’ τους.


Είναι κάτι παιδιά
με κομμένα φτερά
δεν μπορούν να πετάξουν
ούτε κάπου να φτάσουν.
Κι έτσι τρέχουν στον άνεμο
σ’ ένα γλέντι παράνομο
ξεγελάνε τον δρόμο
τον αφήνουν κατάμονο.
Τερματίζουν το γκάζι
που θα βγει, δεν τους νοιάζει
κι αν τελειώσει η ζωή τους
ήταν όμως δική τους.
Ξαπλωμένοι στην άσφαλτο
μ’ ένα βλέμμα ανάστατο
μοιάζουν σα να πονάνε
μα στ’ αλήθεια γελάνε.